Të flasësh për një marrëdhënie platonike do të thotë thjesht të flasësh për dashuri, për atë ndjenjë të cilën dikush do të dëshironte të ishte perfekt, i pastër, i plotë.
Dashuria është dëshira për të zotëruar të mirën përgjithmonë. (Platoni)
Dashuria platonike është ajo formë e mendimit, ai ideal që nuk rrezikon të kundërshtohet nga realiteti. Ajo ndjenjë që përjetohet dhe që është e aftë të provokojë gjithnjë emocione dhe mendime pozitive. Dashuria platonike nuk kënaqet me materien, përkundrazi, preferon të mbetet e mbyllur në mendje, sikur të pezullohej, mbase sepse nuk jetohet.
Si lind dashuria platonike?
Përmendëm së pari babanë e dashurisë platonike, filozofin Platon. Pasqyrimi i tij ishte i thjeshtë dhe i shqetësuar pikërisht për atë ide të ndjenjës që shumë të tjerë e ëndërrojnë. Në fakt, ndryshimi kryesor dhe më i rëndësishëm mes dashurisë së jetuar dhe marrëdhënies platonike është i gjithi tek veçantia.
Dashuria platonike mbetet e tillë sepse është fryt i imagjinatës, ndërsa dashuria që zbret konkretisht në tokë pushon së qeni ideale. Bëhet ajo që përjetojnë të gjithë në jetën e tyre, dhe sado të kënaqur të jenë, ata e humbasin ndjenjën e ideales që, përkundrazi, karakterizon dashurinë platonike. Shpesh, në fakt, zhgënjimet më të hidhura lindin pikërisht nga ideja se një marrëdhënie mund të mishërojë idealin e dashurisë që dikush ka në kokë.
Përfundimi, përkundrazi, gjeneron zhgënjim dhe humbje. Kështu, ideja e dashurisë platonike është një shpatë me dy tehe. Nëse nga njëra anë ka përfitimin e festimit të dashurisë në formën e saj më të bukur dhe origjinale, nga ana tjetër mund të na distancojë nga realiteti, dhe të çojë drejt zhgënjimit.
Një ndjenjë platonike mund të jetë diçka e mrekullueshme, por kur bëhet një formë e idealizuar, ajo pushon së qeni diçka e mundshme. Dhe, në fund, humbet mundësia për të qenë një formë konkrete e marrëdhënies mes dy njerëzve.
Paraqitja e një ndjenje të vërtetë
Kjo mund të jetë formula e përsosur për të jetuar ndjenjën e dashurisë në një mënyrë të thellë. Mund të bëjë që një person të pranojë ato kufij dhe defekte që të gjithë kanë, sepse është njerëzore, dhe për këtë arsye jo ideale.
Dashuria nuk duhet të ketë përsosmëri, por ndarje dhe aftësi për të kapërcyer pengesat. Kjo është ndoshta forca e dashurisë dhe përmbushja e idealit të saj më të lartë.
Burimi / https://www.giornodopogiorno.org
© Nuk lejohet riprodhimi i shkrimeve pa vendosur autorësinë e revistës "Psikologjia" dhe pa cituar burimin.
