Ka një kohë kur ju keni një fëmijë në shtëpi; ai është djali juaj, i gëzuar, i lumtur, i përkëdhelur dhe i cili ka dy heronj, nënën dhe të atin.
Pastaj, fëmija transformohet dhe në shtëpi shfaqet një qenie, gjë që ju bën të shpresoni që pala tjetër të kthehet: rrobat që ai ka veshur janë të mira vetëm për disa orë, më pas ai duhet t’i ndryshojë. Ju jeni me fat nëse ata janë ende të mirë, sepse ka shumë të ngjarë që veshjet papritmas të bëhen démodé dhe dëshiron t’i ndryshojë ato.
Ata sytë e vegjël që ju vështronin me dashuri, tani shikojnë në celular me dashuri. Ai jeton në banjo, ju e keni të ndaluar ta përdorni atë; ai ju përgjigjet ashpër dhe keni kaluar, nga nëna dhe perëndeshë te Hirushja dhe shërbëtorja.
Ti nuk e njeh më sjelljen e fëmijës!
Adoleshenca është një lindje e dytë; me lindjen fëmija ndahet nga nëna, duke hyrë në një botë të panjohur dhe në adoleshencë, ndahet nga të qenit fëmijë, duke u kthyer përsëri në drejtim të të panjohurës, të frikës, plot përgjegjësi dhe detyrime, në botën e të rriturve.
Djemtë e dinë nga çfarë po largohen, por nuk dinë se çfarë të bëjnë dhe shpesh kanë frikë. Ekziston pasiguria që nuk janë mjaft të gatshëm dhe, në mungesë të besimit, ndonjëherë reagojnë duke u mbyllur, ndonjëherë duke u rebeluar ose sulmuar. Por kjo është sipërfaqja, ku fëmijët duan të bëjnë të dukeni se ju prindërit jeni barrë dhe keni nevojë të bindni veten se ata janë rritur dhe nuk kanë nevojë për ndihmën tuaj.
Ata zbuluan se përveç nënës së tyre, ekziston një botë e mrekullueshme e banuar nga miqtë dhe tani janë referenca, pasqyra në të cilën ata shihen dhe gjykojnë, me të cilët ato maten dhe krahasohen. Për ta, bota jashtë shtëpisë është në krye të prioriteteve, dhe tani koka e tyre është e mbushur me fjali të miqve, tekste të këngëve, konsiderata personale për jetën, mendime për veten, rritja e tyre ditore me frikë dhe guxim.
Tani ata nuk kanë më kohë për të thënë “mirëmëngjes nënë” dhe t’ju japë një puthje; mendja e tyre është diku tjetër dhe ju nuk e njihni më sjelljen e fëmijës suaj. Është një periudhë transformimesh fizike dhe hormonale dhe me këtë trazirë, njeriu hyn në jetën e një të rrituri.
Por çfarë lloj jete është ajo? Me çfarë përballen ata? Stresi? Inati? Frustrimi? Nxitimi? Çfarë shohin nëpërmjet syve të tyre?
Ata i respektojnë të rriturit dhe mendojnë se ata duhet të jenë e ardhmja e tyre. Dhe nëse kjo e ardhme nuk i tërheq?
Ata do të dëshironin të përballeshin me të rriturit, por nuk është e lehtë: ne jemi gjithnjë në nxitim dhe shumë të zënë për t’u dhënë mësime, duke thënë se ku kanë gabuar dhe çfarë duhet të bëjnë, ne gjithmonë flasim dhe mendojmë se nuk na kuptojnë, sepse ne nuk i dëgjojmë ata dhe ata ndihen të zvogëluar, të lënë mënjanë.
Gjykimi është ai që na largon.
Ne të rriturit i gjykojmë, i akuzojmë dhe ata largohen, mësojnë të na gjykojnë nga ana e tyre, duke u larguar në botën e tyre, duke na larguar. Kur ishin fëmijë, prindërit u treguan se çfarë të bënin. Ata iu bindën. Ju i zgjatët dorën dhe ata e morën atë, pa u menduar shumë, duke u besuar veten. Tani ata duan të ecin vetëm, dhe disa prindër nuk janë gati, sepse ata ende e shohin atë si fëmijë me dorën e vogël të shtrirë.
Problemi i vërtetë me adoleshentët është se fëmija është kthyer në një djalë, por prindi ende e trajton si një fëmijë. Ju duhet të mbani mend se shtëpia dhe familja vazhdojnë të jenë shtylla e tyre, edhe nëse ata nuk e tregojnë, nuk e pranojnë apo e denigrojnë dhe zvogëlojnë para miqve. Ata e dinë që miqtë mund t’i humbasin, por ju do të jeni gjithmonë aty.
Pranojini të gjitha këto, sepse kjo është pjesë e një procesi normal të rritjes. Detyra jote është t’i rrisësh: do të thotë, nëpërmjet pranisë prindërore, të tregosh pranimin e asaj që ata janë dhe vendosjen e kufijve, kufij të qartë dhe të thjeshtë, jo të rastit dhe të diktuar nga stresi i momentit. Ballafaqimi me fëmijët nuk është thjesht shprehja e dashurisë. Dashuria e tyre është thelbësore, por ne gjithashtu duhet të dimë çfarë të themi dhe bëjmë në kohë të ndryshme të evolucionit të tyre.
E rëndësishme është që sot të komunikoni këtë mesazh: “Unë jam i interesuar për këtë jetë të re, se kush je, jo për të gjykuar, por për shkak se unë kujdesem për ty dhe dëshiroj t’ju njoh. Unë jam e interesuar … dhe unë të dua”.
Unë mund t’ju siguroj se kjo qasje e re do ta lehtësojë adoleshencën e tyre dhe do ta bëjë më të mirë marrëdhënien tuaj.
Burimi / www.fabiosalomoni.it
© Nuk lejohet riprodhimi i shkrimeve pa vendosur autorësinë e revistës "Psikologjia" dhe pa cituar burimin.
