“Gjatë këtyre pesëmbëdhjetë muajve të luftës besoja se isha i fortë si një mal, të gjithë miqtë e mi jashtë Gazës më thanë se gjenocidi nuk më kishte ndryshuar, se isha gjithmonë i gëzuar dhe i buzëqeshur, por tani dua vetëm të qaj. Dua të shfryj dhimbjen që na kanë shkaktuar pa na lënë ta kalojmë, dua ta bëj të paktën një ditë”, thanë zërat e gazasve për Fanpage.it në shpalljen e armëpushimit pas marrëveshjes së nënshkruar mes Izraelit dhe Hamasit.
“Do të qaj, do të qaj dhe pastaj do të qaj edhe pak. Dua të përqafoj përsëri nënën time dhe pastaj të mbyllem në një dhomë për të qarë, të derdhë të gjithë lotët që nuk më lejuan të qaja”, përsërit pandërprerë Mohammed Almajdalawi nga celulari i tij në një tendë në Deir Al Balah, në jug të Rripit të Gazës. Pyetjes “çfarë do të bëjë të dielën nëse nuk bien më bomba në Gaza”, ai vetëm i përgjigjet: “Qaj dhe lëshoj gjithë inatin tim”.
Mes britmave të gëzimit, të shtënat në ajër dhe mijëra duarve të vogla të djemve dhe vajzave që bënin shenjën e fitores me gishtat e tyre drejt qiellit, Gaza mbrëmë u hodh në një humnerë lumturie, habie dhe frike. Pas më shumë se 45 mijë trupave të copëtuar nga dronët izraelitë, Rripi i Gazës dhe 42 milionë tonë mbeturina po përballen me atë që më në fund mund të jetë një armëpushim i qëndrueshëm për herë të parë që nga 7 tetori 2023.
“Gjatë këtyre pesëmbëdhjetë muajve të luftës besoja se isha i fortë si një mal, të gjithë miqtë e mi jashtë Gazës më thanë se gjenocidi nuk më kishte ndryshuar, se isha gjithmonë i gëzuar dhe i buzëqeshur, por tani dua vetëm të qaj – vazhdon Muhamedi. – I humba të gjithë, humba miqtë e mi, humba vëllezërit e mi, shokët e mi, duhet t’i shfryj dhimbjes, atë që na bënë pa na lejuar ta kalojmë, dua të jem në gjendje ta bëj atë të paktën për një ditë dhe pasi të ngrihet dhe të përpiqet të rindërtojë.”
Gjatë këtyre muajve Mohamed nuk është ndalur kurrë, si shumë vullnetarë të tjerë, duke punuar për OJQ-në italiane ACS brenda Rripit të Gazës. Ai ndihmoi të shpërngulurit ndërsa vetë jetonte brenda një tende me familjen e tij, shpërndante ushqime ndërsa fëmijët e tij ishin gjithashtu në radhë për një copë bukë, ndihmoi në lidhjen e Rripit të Gazës me pjesën tjetër të botës, duke rrezikuar të vihej në shënjestër të ushtrisë izraelite, si mbi 200 gazetarët dhe punonjësit e informacionit palestinezë të vrarë në Gaza në 15 muajt e fundit.
“Kam frikë nga armëpushimi, – pranon ai në telefon për Fanpage.it – me armëpushim motra ime do të vdesë. E di që nuk është më, por detyrimi për të mbijetuar më ka mbajtur larg mungesës së saj. Kam humbur 70 anëtarë të familjes sime, vëllezër, kushërinj, nipa, xhaxhallarë dhe halla, tani kam frikë të kthehem në rrënojat e shtëpisë sime dhe të merrem me atë që mungon. Kam frikë të kërkoj ata që kanë vdekur, kam frikë të kërkoj kujtimet e mia mes mureve të copëtuara të dhomës sime, kam frikë të shoqëroj nënën time ku nuk do ta gjejë shtëpinë e saj, të mos gjejë vajzën e saj, nipërit dhe mbesat e saj, më tremb kur mësoj se njerëzit mungojnë”.
Megjithatë, Sami Abuomar nuk mendon për këtë. Të paktën jo tani. “Kjo është kohë për të festuar – thotë Sami, punonjës humanitar për ACS, – njerëzit janë të lumtur në rrugë, fëmijët ngasin biçikleta, të gjithë kanë flamurin palestinez në duar. Ka kaq shumë lumturi, më në fund ia dolëm, më në fund arritëm një armëpushim dhe mbijetuam. Shpresojmë që të jetë e qëndrueshme dhe që njerëzit të fillojnë të rindërtojnë dhe të shpresojnë përsëri”.
Dhe nga çadra e tij edhe Ahmedi i vogël duket se ka gjetur sërish pak shpresë. “ Kam dëgjuar që lufta ka mbaruar dhe nuk mund ta besoj”. Ai thotë duke buzëqeshur në një nga videot e tij në Instagram para se të kontaktohej me telefon nga Fanpage.it, “Jam shumë i lumtur, pak para se të lexoja lajmet, qaja sepse nuk gjeja ilaçin për nënën time, por më pas dëgjova për armëpushimin dhe fillova të qesh me mosbesim. Është e mrekullueshme, mbijetova për 1 vit e 5 muaj. Shpresoj të gjej sërish shokët e mi të klasës në shkollë”, vazhdon Ahmedi i cili është vetëm 14 vjeç, “para këtij momenti mendoja se nuk kisha të ardhme por tani ëndërroj të jetoj si çdo fëmijë tjetër në botë dhe ëndërroj duke studiuar në Amerikë dhe duke u bërë biolog.”
Burimi ©Fanpage.it
© Nuk lejohet riprodhimi i shkrimeve pa vendosur autorësinë e revistës "Psikologjia" dhe pa cituar burimin.
