Disa mendime venë e vijnë pa kontrollin tonë dhe marrin përmasa që jo gjithmonë korrespondojnë me realitetin. Çdo ditë ne luftojmë betejat e brendshme me veten. Debate të ashpra, përgjigje që duhet të kishim dhënë në një situatë të caktuar, probleme që duhet të zgjidhim, probleme që nuk janë aq të mëdha apo edhe joekzistente, por që insistojnë të pushtojnë mendimet tona.
Shumicën e kohës, shumë beteja janë vetëm brenda nesh, si për shembull parashikimi i problemeve. Problemi madje as nuk ka ndodhur dhe ne po vuajmë që tani. E gjithë kjo na çon në një gjë shumë “të zakonshme”: ankth.
Sipas përkufizimit, ankthi është “një gjendje e keqe fizike dhe psikologjike; pikëllim, agoni”. Të menduarit për problemet, krijimi i skenarëve dhe situatave vetëm na bën edhe më të shqetësuar. Ne kemi betejat e përditshme, problemet që duhet të zgjidhim dhe situatat nga të cilat duhet të dalim. Por ajo që ne nuk mund të bëjmë, është të jetojmë çdo ditë në luftë me veten. Betejat e brendshme bëjnë që gjërat të marrin përmasa të mëdha.
Kush nuk ka menduar kurrë për një situatë, një vuajtje dhe më pas nuk ka ndodhur asgjë? Sa kohë kemi kaluar “duke luftuar” me një betejë të parëndësishme? Apo edhe parashikimi i problemeve dhe situatave që nuk ndodhën apo ekzistuan kurrë? Netët pa gjumë, sikleti dhe problemet e tjera fizike janë pjesë e këtij konteksti. Të jetojmë në këtë cikël na bën të sëmurë fizikisht dhe mendërisht; trupi ynë reagon ndaj gjithë kësaj ngarkese energjetike, me dhimbje koke, keqardhje, djersitje, frikë etj.
Idealja është që gjithmonë të mendoni në mënyrë racionale (është e vështirë, por është gjithmonë mirë të praktikoni) dhe të bëni disa pyetje:
– A ekziston me të vërtetë ky problem?
– A duhet të vuaj para se faktet të jenë reale?
– A ka ndonjë zgjidhje?
Nëse, përkundër kësaj, ankthi vazhdon, duhet ndërmarrë ndihma mjekësore si psikologjike dhe psikiatrike (në raste më të vështira). Përveç terapive alternative, të cilat ndihmojnë në trajtimin dhe zbutjen e simptomave. E rëndësishme: kurrë mos merrni ilaçe pa rekomandimin e mjekut!
Mendja jonë zakonisht “bën hile me ne”. Disa mendime vijnë dhe shkojnë, pa kontrollin tonë, duke këmbëngulur të qëndrojnë aty dhe të marrin përmasa që shpesh nuk korrespondojnë me realitetin.
Me disa ndryshime të vogla në sjelljen tonë të përditshme, është e mundur që këto situata të bëhen më të lehta dhe, pak nga pak, truri ynë “kupton” se situata të caktuara nuk kanë nevojë për aq shumë “vëmendje”. Nuk është e lehtë, por kërkon vullnet. Vetëm atëherë do të fitohen këto beteja!
Burimi / Bota.al
© Nuk lejohet riprodhimi i shkrimeve pa vendosur autorësinë e revistës "Psikologjia" dhe pa cituar burimin.
