Një përrallë e mrekullueshme dhe e mençur që na flet për një virtyt që në kohët tona duket gjithnjë i lënë pas dore nëse jo plotësisht i panjohur. Bima e durimit.
Fabula:
Një burrë, i cili gjithmonë kishte qenë në gjendje ta ruante qetësinë dhe guximin e tij, duke kuptuar se ishte në momentet e fundit të jetës, thirri pranë vetes fëmijët, bijat e tij, nipërit e mbesat dhe u tha:
“Dua t’ju jap një sekret. Ejani me mua në kopsht”. Të gjithë e ndoqën atë me kureshtje dhe butësi, sepse e dinin se sa njeriu i vjetër i donte bimët. Me pak forca të mbetura dhe duke refuzuar që ta ndihmonin, ai filloi të kapej në një pikë specifike në qendër të kopshtit.
Shfaqet një kuti e vogël.
Plaku e hapi atë dhe tha:
“Këtu është bima më e çmuar, ajo që i dha ushqim jetës sime dhe nga e cila të gjithë ju keni përfituar”.
Por kutia ishte bosh dhe filizat që njeriu mbante në duar ishte fantazi e tij. Përkundër gjithçkaje, askush nuk buzëqeshi.
“Para se të vdiste”, vazhdoi njeriu, “dua t’i jap secilit prej jush një nga farat e çmuara të saj bime”.
Duart e të gjithëve u hapën dhe pretendonin se e pranonin dhuratën.
“Kjo është një bimë që duhet të kultivohet me kujdes, përndryshe trishtohet, dehet dhe humb energjinë. Në mënyrë që rrënjët e saj të bëhen të thella, duhet t’i buzëqeshni, vetëm me një buzëqeshje gjethet e saj bëhen të gjera dhe krijojnë hije për shumë njerëz. Së fundi, degët e saj nuk duhet të prekin tokën vetëm në këtë mënyrë ato bëhen të lehta dhe nuk vihen re”.
Plaku heshti.
Kaloi një kohë e gjatë, por askush nuk lëvizi. Dielli po afrohej, kur djali i madh u përgjigj në emër të të gjithëve:
“Faleminderit, baba, për dhuratën tuaj të bukur; por ndoshta nuk e kuptuam se çfarë është kjo bimë”.
“Po, e kuptuat. Ndërsa më dëgjuat dhe ishin pranë meje, secili prej jush tashmë i ka dhënë jetë farës së vogël që unë ju kam dhënë. Është Bima e Durimit“.
Burimi / http://aprilamente.info
© Nuk lejohet riprodhimi i shkrimeve pa vendosur autorësinë e revistës "Psikologjia" dhe pa cituar burimin.
