“Maria nuk e kishte dashur kurrë, por ai po kërkonte një grua dhe ajo po kërkonte diçka për të bërë: me pak fjalë, ata dukeshin sikur përputheshin të paktën si shumica e çifteve”. – Jonathan Coe
Çfarë është një çift i pavetëdijshëm? Është një bashkim i pakënaqur i përbërë nga dy njerëz që pasqyrojnë reciprokisht neurozat e tjetrit. Shumë njerëz jetojnë marrëdhënie toksike, jofunksionale, të pakënaqura me partnerët e tyre dhe është e padobishme t’i japin fund lidhjes sepse, pa ndryshim, përsëritet e njëjta dinamikë, por me një fytyrë tjetër.
Pse zgjedhim gjithmonë njerëzit e gabuar? A duhet t’i tërheqim apo zgjedhim ata në mënyrë krejtësisht të pandërgjegjshme? Çfarë fshihet pas një marrëdhënieje të pavetëdijshme?
Parashikimet: lojëra të lehta dhe hije
Pandërgjegjësia luan një rol mbizotërues në marrëdhënie dhe është e pamundur ta kundërshtoni atë nëse nuk bëni punë të thellë të brendshme, që do të thotë se nëse e dimë me vetëdije se me disa njerëz, probabiliteti për të jetuar një marrëdhënie toksike është i lartë, pa vetëdije, nuk mund ta bëjmë atë përveç nëse; është rasti i grave që bien në dashuri me “të bukur dhe të mallkuar”, pajtohen me “tërheqje dhe rënie”.
Zgjedhja në një çift të pandërgjegjshëm bie mbi personin i cili në njëfarë mënyre pasqyron neurozën tonë. Ne nga natyra jemi të prirur të shikojmë për atë që na bën të ndihemi të sigurt dhe atë që është e njohur për ne, kështu që nëse jemi rritur me një plagë të brendshme, ne do të shohim automatikisht atë që bën jehonë. Subjektivisht, ne do të kuptojmë se diçka nuk është e gabuar, por gjithnjë do të ketë diçka më të fortë sesa ne që na shtyn në krahët e personit të gabuar.
Çifti i pavetëdijshëm është një pasqyrim i fëmijërisë
Në mënyrë të pandërgjegjshme, ne përpiqemi të krijojmë një ideal që i plotëson të gjitha pritjet tona, të epokës kur ne e projektuam këtë ideal, këtë ide të përsosjes, mbi prindërit tanë. Prandaj, është e lehtë të kuptojmë se sa ndikimi i fëmijërisë tonë ndikon në zgjedhjet tona nëse nuk arrijmë një nivel ndërgjegjeje përmes të cilës jemi në gjendje ta çlirojmë veten. Subjektivisht, mund të kuptojmë se prindërit tanë nuk ishin të përsosur por në mënyrë të pandërgjegjshme, ne vazhdojmë të kërkojmë një gjendje ekuilibri – të rreme dhe pa themel – që na garanton një siguri të caktuar.
Nëse sjellja e prindërve tanë u është përgjigjur pritjeve tona gjatë fëmijërisë sonë, natyrisht do të shikojmë ata që duken si ju: vajza do të kërkojë një burrë të barabartë me babanë, dhe biri, një grua e barabartë me nënën; në rastin e kundërt, në vend të kësaj, do të kishim dy mundësi: të afirmojmë, konsolidojmë pozitën prindërore në ekuilibër, duke zgjedhur një person më të ulët se prindërit referues – në rastin e një nëne që ka derdhur gjithë dashamirësinë e saj tek fëmija, një grua që nuk do të jetë në gjendje të konkurrojë me të, duke konfirmuar pozitën e saj të nënës si atë “ideale” për të cilën kemi folur më parë – opsioni i dytë parashikon një dinamikë kompensimi që synon të integrojë të metat e idealit të prindit – një fëmijë me një babai i cili gjithmonë mungon për shkak të çështjeve të punës do të priret të zgjedhë një burrë që nuk është në gjendje të mbajë një punë ose një dembel.
Ne zgjedhim ata që shmangin punët e pista
“Kur dy njerëz martohen, siç thekson Jung, ata priren të zgjedhin llojin e kundërt dhe ata gjithashtu marrin çdo partner që është ose mendon se është i lirë nga detyra e pafalshme që ka të bëjë me Funksionin e tij Inferior. Kjo është një nga fatet e mëdha dhe burimet e gëzimit të periudhave të para të martesës: papritmas e gjithë pesha që lidhet me funksionin më të ulët është zhdukur, secili jeton i lumtur me tjetrin dhe të gjitha problemet zgjidhen! Por nëse një prej partnerëve vdes, ose nëse një nga të dy e ndjen nevojën për të zhvilluar funksionin e saj më të ulët sesa thjesht duke i lënë marrëdhëniet e tjera me sektorë të caktuar të ekzistencës, fillojnë telashet. E njëjta gjë gjendet edhe në zgjedhjen e analistit.”
Funksioni më i ulët përfaqëson një nga katër funksionet psikike – të identifikuara nga Jung – që ne i kemi zhvilluar më pak përmes ndjesisë, intuitës, ndjenjës dhe mendimit. Funksioni më i ulët përfaqëson pikën tonë të dobët, aspekti më pak i zhvilluar yni që na bën të ndihemi jashtëzakonisht të pasigurt. Duke e kërkuar atë tek tjetri, mendojmë ta integrojmë në jetën tonë pa e zhvilluar atë, duke përdorur partnerin si një shtrat.
Vuajtjet e së kaluarës kushtëzojnë lumturinë e së tashmes
Në pjesën më të madhe varet nga marrëdhënia jonë me prindërit tanë. Nëse na bëjnë të lumtur, ne do të kërkojmë ata që ju ngjajnë; nëse në vend të kësaj kemi vuajtur për sjelljen e tyre, ne do të kërkojmë dikë që do t’i kompensojë ato. Kështu që ju e kuptoni se në gjithë këtë ka më shumë rëndësi loja e pasqyrave sesa dashuria e vërtetë, prandaj shpesh bini në të njëjtin kurth. Në çiftin e pandërgjegjshëm, pa ndjenja mbajmë fort frenat e zgjedhjeve tona dhe nuk i lëshojmë ato. Për këtë arsye gjithmonë biem në të njëjtën dinamikë deri në momentin që vendosim të heqim pluhurin.
Nga një lidhje pa ndjenja në një çift të ndërgjegjshëm: si të ktheni faqe?
Për të shëruar të tashmen dhe qasjen e saj ndaj marrëdhënieve, nuk ka shirita magjik: duhet të punosh për veten. Nëse gjithmonë përsërisim të njëjtat gabime dhe e gjejmë gjithmonë veten të burgosur në të njëjtën dinamikë, është shumë e mundshme që në nivelin e pandërgjegjshëm të ekzistojë diçka për t’u rregulluar. Hapi i parë është që të hapni sytë dhe të kuptoni se diçka nuk shkon, që ne jetojmë një marrëdhënie të pandërgjegjshme, sepse nëse kjo vetëdije mungon, nuk do të bëjmë asgjë, por thjesht të ankohemi se sa e padrejtë është jeta me ne, të pafat në dashuri. Askush nuk lind pa fat, por eshte për të ardhur keq nëse ju mund të vdisni që të mos shikoni dobësitë tuaja dhe lidhjet që prishen.
Sapo ta keni kuptuar dhe identifikuar modelin e përsëritur, duhet të gërmoni, të shkoni më thellë për të gjetur rrënjën e problemit. Vetëm në këtë nivel mund të punoni në mënyrë efektive, por kjo kërkon durim, sinqeritet dhe dëshirë për t’u përmirësuar, sepse në të vërtetë nuk është punë e thjeshtë dhe pa dhimbje! Të zhveshurit dhe njohja e dobësive është gjithçka që duam të shmangim, por është ky proces që na lejon të jetojmë një marrëdhënie të lirë nga barra e së kaluarës dhe parashikimet neurotike që karakterizojnë çiftin e pandërgjegjshëm.
“Dashuria është për trimat, gjithçka tjetër është një çift”. – Barbara Alberti
Burimi / http://www.eticamente.net
© Nuk lejohet riprodhimi i shkrimeve pa vendosur autorësinë e revistës "Psikologjia" dhe pa cituar burimin.
