Diagnoza ime e parë e leuçemisë akute mieloide u konfirmua në Mars 2018, kur isha 23 vjeç. Sinqerisht, ishte një turbullirë nga fillimi në fund – kur u shtrova për herë të parë në repartin e hematologjisë të Spitalit Universitar Mbretëresha Elizabeth në Glasgow, numri im i rruazave të kuqe të gjakut ishte jashtëzakonisht i ulët.
Mbaj mend që doktori erdhi të fliste me mua dhe nënën time, dhe pavarësisht se nuk kuptova shumë pjesë të asaj që thuhej, unë përsëri ndihesha plotësisht e mbingarkuar nga të gjitha. Nuk mendoj se e pranova plotësisht atë që po më thuhej. Unë u dërgova në spital një të Premte vonë pasdite dhe nga e Marta isha duke filluar raundin tim të parë të trajtimit. Pa mbështetjen e prindërve, vëllait dhe partnerit tim Ben, nuk do të dija ku të drejtohesha. A duhet të bëj një kontroll? Cilat efekte anësore mund të pres? Po sikur të mos funksionojë? Ishin shumë pyetje, të cilave doja t’u përgjigjesha, por mundesha vetëm – shpesh përgjigjet zbeheshin në sfond, dëgjoja një fjalë ose frazë dhe përqendroja vëmendjen time në të, dhe rrallë përqendrohesh në pikat pozitive.
Këtu mori formë mbështetja e atyre që ishin më afër meje. Nëna ime e dinte saktësisht se ku ishte mendja ime, ajo i dinte pyetjet që unë nuk doja të bëja dhe kështu i bëri ato për mua. Ajo mbante shënime dhe dëgjonte me vëmendje, duke e ditur se pa dyshim do duhej të më jepte informacionin më vonë gjatë ditës kur të isha më e përqendruar ose kur të ndjehesha më e fortë.
Në Mars 2019, përmes një testi rutinë mësova se sëmundja ishte përsëritur. Unë kisha menduar që të hyja dhe të dilja nga klinika për disa minuta, kështu që kisha shkuar vetëm, por brenda disa minutave nga marrja e gjakut, rezultatet e mia dolën dhe u thirr një këshilltar. Ndihesha e tmerruar, gjithçka që dëshiroja ishte që dikush të më përqafonte dhe të më thoshte se çdo gjë do të shkonte mirë. Papritmas, u bë një biopsi e palcës së kockave dhe kështu filluan edhe dymbëdhjetë muaj të tjerë në spital, katër raunde të kimioterapisë dhe një transplant të qelizave burimore – shërimi nga i cili kërkonte që unë të karantinohesha nga të dashurit e mi, madje edhe para se të kishim dëgjuar për koronavirusin.
Unë e kisha parashikuar vitin 2020 si një vit më të lumtur. Por vetëm disa muaj pas transplantimit tim, bota po fillonte të prekej nga pandemia e koronavirusit, duke sjellë me vete një ndryshim në mënyrën e organizimit të takimeve. Këto bëheshin vetëm, pasi pacientët nuk mund të merrnin një shok me vete, duke i bërë takimet edhe më të frikshme se më parë.
Më kishin thënë që nëse dikush donte të bashkohej me mua, unë mund t’i telefonoja kur të isha gati të më shihnin, por gjithmonë ndieja një ngathtësi të vërtetë për ta bërë këtë. Me kontrollet e reja Covid, dukej një shqetësim i shtuar për të marrë dikë me vete vetëm për një bisedë të shkurtër. Ata do të duhej të mbanin radhë për të hyrë në ndërtesë, duke pritur të vlerësoheshin nga një infermiere që kishte një termometër dhe listë kontrolli. Më dukej më e lehtë të isha vetëm – të them të drejtën, u ndjeva në siklet kur mendova se kisha nevojë për mamanë time për të më mbajtur dorën. Nëse dikush tjetër do të ma thoshte këtë, unë ndoshta do t’u thosha atyre se ishin qesharakë, por megjithatë, në moshën 25 vjeç, ndjeva se do të gjykohesha nëse doja nënën time me vete, veçanërisht duke pasur parasysh që shumë rreth meje kishin të njëjtin problem me mua.
Nga gushti i vitit të kaluar, unë isha në gjendje të bëja disa takime përmes thirrjes video. Mu lejua të kisha dikë tjetër pranë dhe ishte një ngushëllim të dija që dikush tjetër po dëgjonte me mua. Mund të mos ketë patur kontakte fizike ballë për ballë, por tani mund të diskutojmë gjëra si njerëz normal, pa maska që pengojnë. Duket si një gjë e çuditshme për t’u komentuar, por ndonjëherë të jesh në gjendje të marrësh një buzëqeshje qetësuese bën gjithë ndryshimin.
Ndërsa bllokimet dhe kufizimet vazhdojnë, e gjej veten shpesh duke menduar për një mike që kisha takuar në spital, kanceri i të cilës ishte rikthyer në fillim të pandemisë. Ajo ndau pikëllimin e saj për mungesën e familjes së saj aty pranë dhe frikën që kishte nga transplantimi i qelizave burimore. Ajo kaloi nëpër katër raunde të trajtimit, me pak kontakt me prindërit e saj. Kur ajo mori transplantin e saj, ajo u mbyll plotësisht nga vizitorët për shkak të rrezikut që rrethonte pacientët me qeliza staminale. Ajo nuk kishte sistem imunitar, pak energji për t’u kujdesur për veten dhe ankthin për t’u kujdesur nga një ekip i ri infermierësh dhe mjekësh për dy muajt e ardhshëm.
Përjetimi i të gjithave vetë dhe të kuptuarit se sa mbështetemi tek ata njerëz të tjerë që ishin në dhomë, më bëri të vlerësoj se sa me fat isha që kisha pasur familjen dhe miqtë e mi për të më mbështetur. Të gjithë kemi nevojë për dikë që të na ndihmojë kur ndihemi më të prekshëm, pa marrë parasysh rrethanat.
Të gjithë që luftojnë me kancerin gjatë kësaj pandemie, të rinj dhe të moshuar, janë superheronj në sytë e mi. Trimëria që ata duhet të tregojnë çdo ditë për t’u marrë me sëmundjen e tyre ndërsa bota rreth tyre lufton është frymëzuese. Por ata nuk duhet të kalojnë nëpër të vetëm dhe shpresoj që për hir të tyre, të fillojmë të shohim ndryshime për ata që kalojnë këtë sëmundje të tmerrshme.
Burimi / https://www.huffingtonpost.co.uk/
© Nuk lejohet riprodhimi i shkrimeve pa vendosur autorësinë e revistës "Psikologjia" dhe pa cituar burimin.
