“I kam borxh gjithçka Lucias. Ajo dha gjithçka për mua, madje la edhe babain e saj që donte të më vriste, sepse e çova larg. Ne u martuam në orën 6 të mëngjesit në një sakristi. Martesa zgjati 5 minuta: në dasmën e artë ne do të bënim një festë princeshash. Pra, do të festonim në Romë me parime të vërteta që nuk i njihja, por që unë e ftoja atë për të buzëqeshur.
Unë nuk mund ta pranoja se gruaja ime nuk ishte mirë dhe pikërisht në një kohë kur thjesht dëshiroja të shijoja jetën pranë saj. Ne kurrë nuk bëmë një udhëtim jashtë vendit ose një dalje në det. Tani nuk mund të lëvizim për shkak të sëmundjes së saj, Alzheimer-it.
Ndërkohë që kolegët e mi po kalonin një kohë të mirë mes seksit dhe festave, unë nuk e bëra. Unë kam qenë gjithmonë në shtëpi, pranë familjes sime. Kam punuar me aktoret më të bukura evropiane, por në mendimet e mia ka qenë gjithmonë vetëm ajo.
Kohët e fundit kam refuzuar një rol që do të më çonte në Gjermani, sepse duhet të qëndroja tre muaj larg. Ajo buzëqesh për mua, më njeh dhe kupton se si është gjendja e saj dhe si do të jetë.
Ndonjëherë ajo më pyet se si do t’ia bëj kur ajo nuk do të jetë më në gjendje të më njohë … Unë, për ta siguruar atë, i them asaj se është e thjeshtë: do të njihemi edhe një herë tjetër”
Lino Banfi, 82 vjeç.
Burimi / http://www.tuttorete.info
© Nuk lejohet riprodhimi i shkrimeve pa vendosur autorësinë e revistës "Psikologjia" dhe pa cituar burimin.
