Unë nuk dua ty për vete, të dua me vete. Dashuria nuk është zotërim, është bashkimi mes dy njerëzve krejtësisht të ndryshëm ose me ndonjë pikë të përbashkët, të cilat pranohen ashtu siç janë. Dashuria është kur dy shpirtra që takohen, ndërsa ruajnë identitetin e tyre, bashkohen për të ndarë të njëjtin fat.
Prandaj të dua me vete, jo për vete. Unë dua që të jetoni jetën tuaj dhe ta ndani me mua sepse në këtë jetë nuk do të jem vetëm. Do të vazhdoni udhëtimin tuaj dhe do të keni botën tuaj, por nëse fati juaj është i bashkuar me timin, ne do të takohemi të ndajmë këtë rrugë.
“Në dashuri, secili nga ne është përgjegjës për atë që ndjen dhe nuk mund ta fajësojë tjetrin për këtë. Askush nuk humb askënd, sepse askush nuk zotëron askënd. Dhe kjo është përvoja e vërtetë e lirisë: të kesh gjënë më të rëndësishme në botë pa e zotëruar atë”.
Ne ndërtojmë universin tonë personal ku ka hapësirë për planetët tanë, ëndrrat dhe qëllimet tona. Në të cilën mund të tregojmë se çfarë kemi përjetuar çdo ditë, çfarë kemi ndarë me të tjerët, punë të tjera, botë të tjera, në mënyrë që të ndriçojmë ditët tona.
Një univers me horizonte paralele që lejon këndvështrime të ndryshme dhe që i bëjnë këto ndryshime bukurinë e vazhdimit të rritjes. Për shkak se ne nuk jemi një person, ne jemi dy njerëz të ndryshëm, por që mësojmë nga njëri-tjetri. Ne i ndajmë përvojat tona sepse ne e njohim njëri-tjetrin në një mënyrë kaq intime dhe autentike saqë jemi të lirë të tregojmë diçka me sigurinë që do të dimë se çfarë mendon personi tjetër.
Ndonjëherë mjafton të shohim veten për të ditur se çfarë mendojmë. Herë të tjera duhet të japim shpjegime dhe përsëri nuk e kuptojmë njëri-tjetrin. Por çdo herë, pa përjashtim, e duam njeri-tjetrin, sepse jemi të lirë dhe, megjithatë, preferojmë të qëndrojmë së bashku në këtë univers që krijuam.
Të dua me vete për të më mbajtur për dore kur jam i nevrikosur. Të dua me vete për të qeshur me pakuptimin tim, sa i ngathët jam, ose me ato që më tregoni. Të dua me vete kur buzëqesh, por dua ta ndaj atë buzëqeshje të bukur edhe me pjesën tjetër të botës. Kjo është arsyeja pse të dua me vetë, jo vetëm për vete.
Unë të dua të lumtur dhe të pavarur. Gjithashtu të dua të çmendur dhe të qeshur. Të dua ashtu si je, sepse kështu fitove zemrën time. Nuk dua të jesh perfekte, sepse as unë nuk jam. Dua të shoh gjithmonë të lumtur për gjithçka që bën, edhe pse unë ndoshta nuk do të bëja të njëjtën gjë, por ky është aspekti më i mirë: të mësuarit se jeta nuk ka një rrugë të vetme.
Jeto, kërce, vrapo, ji e lirë, bëhu e lumtur, sepse do të jem i lumtur duke parë që shijon çdo moment sikur të ishte i fundit. Faleminderit që e ktheve botën time përmbys dhe bëre gjëra që nuk mendoja se mund t’i kuptoja kurrë; me ju fitova një kuptim të ri. Në këtë botë të afeksioneve të tilla helmuese, të qenit i pavarur mund të duket çmenduri, por në realitet çmenduria më e madhe po na privon nga liria.
Është bukur të shkosh në shtëpi dhe të kesh dikë të tregojë histori për një vend që nuk e ke parë. E qeshura, këshilla dhe çdo marrëzi që të bie ndër mend për botën tonë do të jenë baza e realitetit tonë. Një realitet që ka kuptim nëse jetojmë ndaras, por e thënë kur jemi bashkë. Ne e mbajmë hapësirën tonë të lirë dhe respektojmë njëri-tjetrin, duam dhe argëtohemi së bashku. Ne nuk jemi të burgosur nga ajo që bën tjetri, nga ato që ai thotë ose mendon, sepse kur jemi bashkë, kënaqemi po aq sa kur jemi të ndarë.
Kjo është arsyeja pse ne dimë ta duam njeri-tjetrin, sepse, edhe nëse jemi të ndarë, jemi të lumtur, kemi zgjedhur të kalojmë jetën tonë së bashku. Pra, të kesh gjënë më të rëndësishme në botë, dashurinë, pa e zotëruar atë është mënyra më e mirë për të jetuar universin tim. Një univers që dua ta ndaj me ju, plot liri, respekt, dashuri dhe lumturi.
Përgatiti: Brikela Daci | Burimi / http://aprilamente.info
© Nuk lejohet riprodhimi i shkrimeve pa vendosur autorësinë e revistës "Psikologjia" dhe pa cituar burimin.
