Pse grumbullojmë aq tension dhe pakënaqësi? Pse e helmojmë veten me gjëra negative deri në pikën e rrezikut të potencialit të trurit tonë?
Para së gjithash i nënshtrohemi një bombardimi të stimujve dhe informacionit që tejkalon perceptimet tona. Ne jemi të ekspozuar natyrshëm ndaj stresit. Dhe, të paktën në shumë raste, jemi mësuar t’i kushtojmë vëmendje të madhe asaj që ne e perceptojmë si një sulm.
Ndonjëherë ne jemi me të vërtetë të mbingarkuar. Por në qoftë se për disa kjo është e pashmangshme, për shumë të tjerë është fryt i një zgjedhje të humbur. Ne nuk mbyllim radhët, nuk mbyllim derën e toksinave. Ne thithim si sfungjer dhe nuk filtrojmë. Ne thithim për të bllokuar trurin. Gjithçka që duhet është një sinjal, një zë, një fjalë e folur keq, ndoshta në një mënyrë absolutisht të rastësishme, për të na mbingarkuar. Gjithçka është ende aty, merr hapësirë dhe bëhet e vështirë për t’u menaxhuar.
Zgjedhja që duhet të bëjmë për ta zhdukur tepricën, gjërat që nuk janë të rëndësishme, stimulimet që prodhojnë vetëm lodhje, është të aktivizojmë sitën.
Ne duhet të shmangim mbingarkesën e vetes në një mënyrë të padobishme dhe të dëmshme. Kjo do të thotë zgjerim i rrjetës: duke hedhur atë që nuk llogaritet dhe duke ruajtur atë që meriton të ruhet. Ky aktivitet “përzgjedhës” është i rëndësishëm, për të mos përmendur jetesën. Mos lejoni që të përfundoni pre e toksinave. Shëndeti ynë rrjedh edhe nga ky operacion pastrimi, nga ky proces i vlerësimit të qartë të vlerës që informacioni ka.
Lehtësia që nxjerrim nga kjo na lejon t’i kushtojmë vëmendje dhe energji asaj që ka të drejtë të hyjë dhe qëndrojë në mendimet tona. Do të thotë të duam veten sepse është një mbrojtje e madhe e trurit, e aftësive dhe njohurive, e gjendjeve dhe mundësive. Do të thotë të duam njëri-tjetrin, sepse jemi të paralajmëruar nga helmimi.
Si të mësoni?
Që të mësosh të heqësh gjëra, duhet të stërvitësh veten për të analizuar realitetin dhe rendin e përparësisë, duke rritur forcën dhe energjinë në atë që është vetëm një përpjekje, e vërtetë ose e supozuar, për qetësinë dhe qenien tonë. Për të ruajtur një hapësirë personale të reflektimit dhe qetësisë në të cilën rigjenerohet dhe shihet gjithçka. Natyrisht, të heqësh qafe gjëra të padobishme apo të dëmshme është vendimtare për të kultivuar vetëbesim dhe një dozë të mirë “optimizmi”. Në fakt, një nga pasojat më të frikshme të dehjes është rreziku i humbjes apo mosvlerësimit të mundësive dhe situatave pozitive. Një rrezik që duhet shmangur!
Sita është një aleat i fuqishëm.
Mjafton që ta fillojmë testimin në jetën e përditshme, me vështirësitë e vogla që mbartim brenda nesh, duke i ekzagjeruar dhe duke i lënë ato të na mbytin. Ndaloni mendimin, largojeni atë, ecni më tej dhe menjëherë garantohet një hap më i këndshëm.
Ironia dhe vetë-ironia sigurisht që janë gjithashtu të mira.
Mënyra se si ne e vendosim veten, në vend të amplifikimit të valës së bezdisshme, mund ta shpërndajë atë. Të gjithë e dimë mirë. Sa herë do të ishte e mjaftueshme për të qeshur me një shqetësim të vogël për ta parandaluar atë që të ngrihej si një lumë në përmbytje?
E fundit, por jo më pak e rëndësishme është fokusi në të tashmen, ai që mund të na mbajë në copë dhe jo në mëshirën e të gjithë pluhurit që lexojmë (shumicën e kohës gabimisht) si provokim dhe prej të cilit ne shqetësohemi pa asnjë rezultat nëse nuk vuajmë.
Ne ia kemi borxh këtë dashuri vetes tonë, ia kemi borxh madhështisë së jetës. Gjithashtu na bën më të këndshëm për të tjerët!
Stefano Pigolotti
Burimi / www.skillsempowerment.it
© Nuk lejohet riprodhimi i shkrimeve pa vendosur autorësinë e revistës "Psikologjia" dhe pa cituar burimin.
