Askush nuk mund ta dijë sa herë kemi arritur të ngrihemi, edhe nëse do të biem. Vetëm ne i njohim shenjat e plagëve tona, ato që ne kemi shëruar shumë ngadalë me guximin dhe forcën tonë, që na shtynë të vazhdojmë përpara, pavarësisht nga frika…
Shumë neurologë dhe biologë na kujtojnë se truri ynë është evolucionarisht i predispozuar për t’i mbijetuar të gjitha llojeve të vështirësive. Por sa herë që hidhërimi troket në derën tonë, nuk mund të mos pyesim “pse unë”. Në këtë rast, në vend të kësaj, ne përpiqemi ta zëvendësojmë atë pyetje me një pyetje më të mirë. Me një pyetje si “për çfarë”.
Ata thonë se është shenjë guximi të buzëqesheni ndërkohë që jeni në kaos. Por guximi i vërtetë është, mbi të gjitha, të jesh në gjendje të mbledhësh çdo fragment të këtyre ëndrrave të thyera dhe t’i rindërtosh përsëri, të jenë më të forta, më dinjitoze, më të bukura. Ekzistojnë disa momente jetësore që kërkojnë shumë forcë të brendshme. Flitet për ato momente të vështira, në të cilat guximi personal vihet në provë.
Si të reagoni në këto raste?
Në Japoni ekziston një teknikë stërgjyshore e quajtur “Kintsugi” përmes së cilës ne përpiqemi të riparojmë objektet e thyera qeramike. Kjo është bërë duke përdorur një ngjitës në të cilin aplikohet pluhuri i arit. Kintsugi është një art delikat dhe i jashtëzakonshëm me të cilin ju nuk dëshironi që objekti i thyer të rifitojë formën e tij origjinale. Përkundrazi, me bashkimin e copave përpiqemi t’i japim jetë një historie të veçantë. A mendoni se ato copa qeramike, më parë të brishta, një herë të bashkuar, si dhe të bukura, mund të jenë tepër rezistente.
Ernest Hemingway ka thënë: “Jeta na thyen të gjithëve në një moment, por vetëm disa mund t’i bëjnë më të fortë pjesët e thyera”.
Prandaj ia vlen ta kujtojmë këtë metaforë të thjeshtë por të mrekullueshme: kur prishet diçka e çmuar. Një mënyrë për të kapërcyer problemin është sigurisht që të mos fshehim dobësinë tonë dhe brishtësinë tonë. Sepse disa plagë mund të qepen vetëm falë elasticitetit tonë, domethënë aftësisë sonë për të kapërcyer çdo vështirësi, për të vulosur me ar çdo plagë dhe ëndërr të thyer dhe pastaj të ngrihemi përsëri si krijesa më të fuqishme.
Si t’i bashkojmë “pjesët e thyera”?
Rafaela Santos, psikiatre shpjegon në librin e saj “Ngrihu dhe lufto”, se nuk është e lehtë për ta vënë këtë aftësi në praktikë, edhe pse neuroshkenca na thotë se ne të gjithë mund të jemi elastik. Në fakt, sipas të dhënave të cituara në libër, vetëm 30% e popullsisë është në gjendje të kapërcejë disa përvoja të veçanta.
Pra, t’i bashkosh sërish pjesët e thyera nuk është e lehtë, por as e pamundur nuk është. Truri i njeriut ka miliona e miliona neurone të cilat krijojnë miliarda lidhjesh neurologjike. Kjo është diçka e mrekullueshme. Nëse pranojmë se të gjithë jemi “arkitektë” të trurit tonë, ne gjithashtu do të pranojmë se jemi plotësisht në gjendje të rrisim guximin tonë personal, forcën dhe optimizmin tonë në favor të ndryshimit.
Shkurtimisht, është e domosdoshme që të kuptojmë se truri ynë, përveçse qeveriset nga emocionet, është po ashtu i sintonizuar dhe kompleks, pasi komunikon falë impulseve elektrike. Në momentet e tensionit të lartë truri ynë duket se punon me një intensitet tjetër: për këtë arsye duket e vështirë të “balancojë” të gjithë atë që papritur na bën të jemi jashtë kontrollit. Në një kuptim, ideja e “pjesëve të thyera” duket pak si ajo që ndodh me trurin tonë kur jemi në tension. I cili, në vend që të thyhet, në këto raste, rezulton të jetë “i shkëputur”.
Për këtë arsye ne kemi nevojë për kohë, që të mund të rilidhemi me vetveten dhe realitetin që na rrethon. Këto janë momente të vështira, sepse emocionet vijnë të gjitha së bashku: zemërimi, trishtimi, e qara… Mos u përpiqni t’i mbysni ato. Lehtësohuni duke i shprehur emocionet tuaja. Vetëm atëherë mund të rifitoni kontrollin e tyre dhe të pranoni ndryshimin.
Dihet që disa përvoja na shkaktojnë plagë, të cilat duhet të jemi në gjendje t’i përmirësojmë, të jemi në gjendje të ecim përsëri, të ri-integrojmë plotësisht veten në lëvizjen e jetës. Kjo është arsyeja pse është e rëndësishme të jemi në gjendje t’i mbulojmë shenjat e tyre me “një pluhur ari”, ashtu si teknika japoneze. Sepse edhe pse nuk do të jemi njësoj si më parë, do të jemi tepër të fortë.
Burimi / www.giornodopogiorno.org
© Nuk lejohet riprodhimi i shkrimeve pa vendosur autorësinë e revistës "Psikologjia" dhe pa cituar burimin.
