Empatia dhe dhembshuria, dy shokë që lëvizin nëpër botë me një hap të lehtë dhe me sy të vëmendshëm. Dy lëvizje të shpirtit, por me vetëm një zemër. Jeta na vë çdo ditë në kontakt me njerëz, disponime dhe situata nga më të ndryshmet. Jo gjithmonë pozitive dhe jo gjithmonë të këndshme ose lehtësisht të kuptueshme.
Për këtë arsye ne shpesh udhëhiqemi për të gjykuar. Për ta vendosur veten në një pozitë epërsie pa pasur elementët e nevojshëm për ta bërë këtë. Të jesh në gjendje të zhvillosh empatinë dhe dhembshurinë në praktikë është sfida që shoqëria moderne i paraqet secilit prej nesh.
Empatia dhe dhembshuria janë dy predispozita të shpirtit që na lejojnë të afrohemi dhe të mos hedhim poshtë. Për të ndihmuar, duke u nisur nga dy pozicione të ndryshme. Duhet pasur kujdes që të mos i ngatërroni, sepse në realitet ato janë dy aspekte shumë të ndryshme mes tyre.
Personi empatik është ai që identifikon veten, kap humorin, frikën, nevojat. Personi i dhembshur, nga ana tjetër, mban një qëndrim më të shkëputur, gati të ftohtë në krahasim me tjetrin. Pra është e nevojshme të kemi sukses në bërjen e një sinteze midis këtyre atributeve. Shfaqja e eupatisë së tepërt çon vetëm në theksimin e emocioneve dhe kjo jo gjithmonë mund të jetë efektive dhe pozitive.
Personi empatik është ai që thith, si sfungjer, të gjitha disponimet, dhe shpesh rrezikon të mbetet një i burgosur i këtyre vorbullave. Ndërsa dhembshuria, e destinuar gjithashtu për ndihmë dhe solidaritet, fillon nga një shkëputje më e madhe. Një qëndrim që promovon afërsinë, pa parashikuar një përfshirje emocionale aq të fortë sa për të errësuar racionalitetin.
Sepse, nëse mendoni për të qenit në gjendje të ndihmoni, të arrini qëllimin, është thelbësore të ndjeni shtytjen e zemrës. Por gjithashtu duhet të ruajmë atë shkëputje të brendshme që sugjeron se çfarë duhet të bëjmë dhe si ta bëjmë.
Empatia dhe dhembshuria, të ndihmosh pa gjykuar
Frederiku i Madh ka thënë: “Ka pak njerëz që mendojnë dhe veprojnë. Por të gjithë duan të gjykojnë.”
Humbja e vetes në gjykim të vazhdueshëm shmang provën e përgjegjësisë. Ajo që vendos çdo person para asaj që përpiqet dhe arrin të bëjë konkretisht. Maska, defekti i gjykimit, paaftësia për të përveshur mëngët dhe për të bërë, ju lejon të qëndroni jashtë grindjes, duke shmangur angazhimin dhe disponueshmërinë.
Sfida e vërtetë e ditëve tona është ajo e të jetuarit duke parë botën dhe njerëzit që janë të gatshëm të japin një dorë dhe të ndajnë një përqafim.
Burimi / https://www.giornodopogiorno.org
© Nuk lejohet riprodhimi i shkrimeve pa vendosur autorësinë e revistës "Psikologjia" dhe pa cituar burimin.
