Askush nuk ju lëndon gabimisht, ndaloni ta justifikoni atë. Po, po për atë po ju them. Për atë njeri, që gjithë jetën i fal gjithçka. Pakuptimësitë e tij, gabimet e tij, papërgjegjësinë e tij. Me një buzëqeshje, me një pamje si ajo që ai ta hodhi/përdori dikur, me dy sy të poshtër, me një “Të dua”, automatikisht ti i ke harruar të gjitha dhimbjet që pësove.
Ku, natyrisht, ai vetë mungonte, por a e mësoi ai ndonjëherë se çfarë bëre ti për hir të tij apo i le ato netë të binin në harresë? Kape fundin, qave, e shkove jetën pas deri tani, miqtë janë lodhur duke dëgjuar më për të. Cigare, pije, biseda/diskutime të pafundme dhe dikush e kupton dhe zbulon pse sillej ashtu. Cilat janë arsyet e sjelljes së tij të çuditshme, por ti harron.
Ju harroni që keni jetuar me të, që e njihni atë më mirë se kushdo, nuk janë miqtë tuaj që e njohin, të cilët përpiqen më kot t’ju japin mendje. Ju e dini më mirë para të gjithëve atë çfarë kaluat kur ai u largua, mos bëni sikur nuk mbani mend.
Dhe së fundi, kjo jetë rufiane i ktheu në robërinë tuaj. Ti dhe njeriu i jetës suaj të mëparshme, jeni përsëri. Sa herë e keni imagjinuar në mendjen tuaj këtë moment? Erdhi dhe ju duhet ose më mirë duhet ta jetoni atë. Unë e di se sa shumë e dëshiron që koha të kthehet me një mënyrë magjike dhe që të mos kenë ndodhur të gjitha këto. Luftime, grindje për asgjë, histeri, xhelozi, zëra. Nuk j’ua thashë, por lumi s’kthehet prapa.
Si do ta falësh? Dhe, thuaje atë që do ta justifikosh edhe një herë, ma thuaj të lutem, si do ta harrosh? Si mund t’i besosh dikujt që të ka lënduar përsëri? A nuk e dinte atëherë se çfarë po bënte, nuk ishte në dijeni të veprimeve të tij? I kishte sytë, por ai pa festat e tij dhe as që mund ta shpjegonte veten e tij. E di, jo të gjithë janë si ty, disa janë frikacakë dhe nuk të meritojnë.
Ndjeni shumë, ju kujtohet, zemëroheni, nuk dini çfarë të bëni. Shpresoni që gjithçka të bëhet ashtu si dikur, pyesni veten nëse është egoiste të mos ktheheni. Çfarë është e gabuar dhe çfarë është e drejtë dhe “Unë dua” të pulsohet me “Duhet”.
Kështu që, hidh një vështrim dhe kënaqu! Një herë e përgjithmonë, mbro veten, fale atë, ashtu siç bën me të gjithë të tjerët. Vendos zemrën tënde për ta falur mendjen. Gabimet tona supozohet të jenë edukative dhe jo përsëritëse. Çfarë ju bën të besoni se edhe nëse e vendosni përsëri në jetën tuaj, ai nuk do t’ju lëndojë më? Ai tashmë e bëri atë herën e parë, pse të mos e bëjë edhe herën e dytë?
Kur ai t’ju thotë “Unë kam ndryshuar”, ju do t’i thoni se njeriu nuk ndryshon por vetëm mëson dhe të mësosh është shumë e vështirë. Dhe në fund, një herë skarco, përgjithmonë skarco. Historia nuk na ka treguar asgjë më pak.
Një kafshë e egër që ju kafshoi dikur thellë, që ju lëndoi shumë, që ju rrodhi gjak, që ju la me një traumë psikologjike dhe që ende keni shenjën, do ta përkëdhelni përsëri? Jo? Atëherë pse saktësisht flasim kaq gjatë?
Supat përsëri të ngrohura janë për t’u hedhur dhe e ardhmja është përpara nesh, jo pas. I dënoi ata që kthehen gjithmonë…
© Nuk lejohet riprodhimi i shkrimeve pa vendosur autorësinë e revistës "Psikologjia" dhe pa cituar burimin.