Dedikuar të gjithë atyre që iu përgjigjën me keqdashje çdo forme dashurie dhe mirësie. Faleminderit! Për ata që më kanë braktisur dhe kanë shkatërruar ëndrrat e mia. Ata që më shkelën dhe u tallën. Për ata që e kthyen dashamirësinë time të lirë me monedhën e hipokrizisë. Ata që më lënduan. Faleminderit!
Dhe me zemër, por shpirt të shqyer, po mbijetoj. Me forcën që gjeta tek vetja dhe që as nuk e dija se kisha. Dhe me guximin për të ditur se se si të shkojmë përpara. Faleminderit, thuajeni me sinqeritet dhe bindje, është një shprehje e bukur. Ajo shpreh diçka të rëndësishme dhe, mbi të gjitha, dëgjohet.
Pse ne themi faleminderit
Për arsye nga më të ndryshmet dhe shumë shpesh kjo fjalë shqiptohet për mirënjohje. Kjo është arsyeja pse ne jemi të bindur se duhet të themi faleminderit vetëm për diçka pozitive, diçka që na bën menjëherë të lumtur. Kjo nuk është gjithmonë rasti. Faleminderit, mund t’u themi edhe atyre që na kanë lënduar, por na kanë mësuar të kuptojmë.
Nëse, siç tha Abrahami Hicks, “falënderimi është emocioni më i pastër që ekziston në planet”, atëherë është e drejtë të thuhet kur mund të gjeni përsëri veten.
Dhe kështu ju falënderoj
Sepse më jep mua, personit tim. Sepse nëpërmjet mosmarrëveshjeve të vazhdueshme, refuzimeve, kritikave tuaja, unë nuk do kisha guximin të gjeja përsëri veten. Faleminderit sepse nuk do ta kisha ndier atë minimum të forcës dhe të merrja guximin për të dëgjuar zërin tim të heshtur. Sepse do të kisha vazhduar t’iu dëgjoja vetëm ju. Sepse më keni mësuar, pa dashje, të luftoj për veten time, për të dashur dhe për të respektuar personin tim. Faleminderit që nuk keni pritur për mua, që nuk më dhatë edhe një mundësi tjetër. Për mbylljen e asaj dere.
Sepse më keni lënë vetëm në mes të një stuhie dhe mësova të dalë prej saj pa ndihmë. Sepse më bërët të kuptoj se duhet të merrja drejtimin e jetës sime dhe se, së bashku me atë anije, ruajta ndjenjat e mia të vërteta. Faleminderit që me sjelljen tënde më mësove, që ka njerëz që nuk mund të gjykojnë dhe vlerësojnë atë që një person spontanisht arrin të japë.
Për të gjitha gënjeshtrat që keni mundur të më thoni. Për gjysmë të vërtetat që përdorët vetëm për të më mashtruar. Ato janë bërë vela që më çojnë në det të hapur, ku nuk ka kufij, por vetëm mundësi. Faleminderit që më bëre të ndihem i padenjë, thjesht sepse po përpiqesha të shpjegoja arsyet e mia, vetëm se po kërkoj besim. Ju falënderoj sepse e kuptova se në realitet të padenjët ishit ju.
Që më bërët të kuptoj se çfarë është respekti dhe sinqeriteti përpara dashurisë. Që më shoqëruat në prag të asaj që unë e konsideroj një humnerë, ndërsa tani e shoh si një qiell të mrekullueshëm blu. Faleminderit që më lëndove dhe më le, sepse pa atë përvojë, unë nuk do ta kisha kuptuar gjithë këtë.
Burimi / www.giornodopogiorno.org
© Nuk lejohet riprodhimi i shkrimeve pa vendosur autorësinë e revistës "Psikologjia" dhe pa cituar burimin.
