“Dhimbja nuk është të shohësh një të dashur që sëmundja i përparon pak nga pak, por të dish se nuk ka shpëtim nga kjo sëmundje dhe vuajtje”.
Giovanni Frisoni, drejtues i Qendrës së Kujtesës në Spitalin Universitar të Gjenevës shprehet se: “Janë familjarët ata që ndihmojnë një pacient me demencë, pasi ata kanë nevojë për mbështetje psikologjike dhe praktike dhe të jenë pranë njerëzve që u kushtojnë vëmendje 24 orë në 24”.
Në përvojën e qendrës ditore Piccola Casa Beata Chiara ekziston një modalitet mjaft tipik: anëtari i familjes vjen për të marrë informacion mbi aktivitetet, përfitimet, oraret, tarifat; atëherë ai tregon disa nga vështirësitë me të cilat përballet çdo ditë, zvogëlon simptomat më të ashpra, agresivitetin, netët pa gjumë dhe në fund e mbyll duke thënë se “tani për tani” është i menaxhueshëm në shtëpi.
Më pas, ndodh shpesh që familja të kthehet pas disa muajsh: kur sëmundja bëhet e pakontrollueshme, simptomat bëhen të padurueshme, “ai u përpoq të ikte”, “ai do të vrapojë gjatë gjithë kohës”, “e kthen shtëpinë përmbys” – Me pak fjalë: anëtari i familjes nuk mund ta përballoj më atë.
Profesori Frisoni shpjegon: “Shpeshherë kujdestarët nuk besohen as nga anëtarët e tjerë të familjes”, “dinamika shumë komplekse krijohen mes pacientit dhe kujdestarit kryesor, anëtarit të familjes që kujdeset për të sëmurin”. Besohet se pacientët me Alzheimer janë agresivë, por agresioni nuk është përbërës i sëmundjes, ai vjen nga konfliktet që krijohen. Një person që nuk arrin të mbajë mend ndonjëherë është qortuar dhe reagon. Është thelbësore të ndihmoni anëtarët e familjes të kuptojnë se çfarë ndodh me pacientin, arsyen e sjelljeve dhe reagimeve të caktuara, por siç mund ta imagjinoni është shumë e vështirë.
Kështu: shpesh kur familja kthehet te ne është shumë vonë. Sëmundja është në një fazë shumë të avancuar, deri në atë pikë sa që ato pak ilaçe në dispozicion nuk janë më efektive dhe që madje edhe terapitë jo-farmakologjike të një qendre ditore nuk mund të ndihmojnë shumë. Çështja është që ne, para së gjithash, ne operatorët, por edhe mjekët e familjes, specialistët dhe neurologët, duhet të bëjmë një përpjekje shtesë për ta bërë familjen të kuptojë se kontaktimi në kohë me qendrën e kujdesit ditor është çelësi për të trajtuar së bashku dhe më mirë këtë sëmundje famëkeqe.
“Ekziston problemi i nënvlerësimit kur shfaqen simptoma te njerëzit e një moshe të madhe – argumenton Frisoni – ku ne priremi të besojmë se është një gjë normale në një moshë të caktuar”. Gjithashtu duhet ditur se ilaçet mund ta ndihmojnë vetëm 10% pacientin, prandaj është e nevojshme dhe prania. Një kujdestar duhet ta ndihmojë atë të gjejë hapësirë për veten e tij, mbase edhe vetëm një orë në javë, por ai duhet të kuptojë që pacienti nuk përfaqëson gjithë jetën e tij”. Kjo është arsyeja pse shumë herë mbështetja që ne i japim familjes nuk ndihmon drejtpërdrejt personin e sëmurë, veçanërisht nëse është në një fazë të përparuar të sëmundjes, por në përfitimin indirekt që ka familja, duke parë që barra e kujdesit lehtësohet.
Profesori shton më tej: Ajo që duhet në vend të kësaj është dashuria (e pazëvendësueshme) e anëtarit të familjes, por edhe një mbështetje profesionale, e operatorëve të trajnuar për t’u përballur me çmendurinë, simptomat dhe deficitet e saj. Vetëm kombinimi i këtyre dy vlerave mund të bëjë ndryshimin.
Burimi / http://piccolacasa.beatachiara.it
© Nuk lejohet riprodhimi i shkrimeve pa vendosur autorësinë e revistës "Psikologjia" dhe pa cituar burimin.
