“Fëmija me pizhama me vija” është një film i shfaqur në Gjermani gjatë viteve të nazizmit, tregimi është marrë nga romani i botuar në vitin 2006 nga shkrimtari irlandez John Boyne.
Në të flitet për historinë e dy fëmijëve që njihen dhe bashkohen në një mjedis armiqësor; njëri prej tyre, Bruno, është djali i një ushtari nazist, ndërsa tjetri, Shmuel, vjen nga një familje me origjinë hebreje. Sidoqoftë, megjithëse të dy janë edukuar me vlera dhe ideologji krejtësisht të ndryshme, ndjenjat e dashurisë dhe miqësisë që i lidhin janë më të forta se gjithçka.
Gjatë periudhës së Holokaustit, këta dy fëmijë lënë mënjanë ideologjitë dhe frikën e tyre, duke sjellë një miqësi të çmuar. Pafajësia e tyre bëri që ata të kishin një marrëdhënie të pastër, të sinqertë dhe besnike. Në fakt, gjithçka është vendosur në një nga periudhat më të pakëndshme, të tmerrshme dhe poshtëruese në historinë e njerëzimit, por ky faktor nuk ndikoi, në fakt, bëri që lidhja e tyre të ishte edhe më e fortë.
Në film, Bruno është 8 vjeç dhe është një fëmijë që u rrit në një mjedis me një ideologji naziste. Në fakt, ai u mësua ta shihte një person me origjinë hebreje si një armik të tmerrshëm. Babai i tij është një oficer nazist dhe nëna e tij është një grua që ndjek udhëzimet e burrit të saj.
Motra e tij, në moshën e adoleshencës, papritmas nuk është më e interesuar për lodra dhe kukulla dhe sjellja e saj është në përputhje me atë të ideologjisë së mësuar në familje. Sidoqoftë, Bruno është një fëmijë inteligjent dhe një vëzhgues i vëmendshëm dhe, për këtë arsye, ai është në gjendje të vërejë çdo ndryshim dhe çdo konflikt.
Kur Bruno, së bashku me prindërit dhe motrën e tij, zhvendosen afër kampit të përqendrimit të Aushvicit, ai nuk ka miq, ai mërzitet dhe kurioziteti i tij e shtyn të eksplorojë rreth shtëpisë së tij. Me atë rast ai sheh për herë të parë Shmuelin, i cili qëndron pas një rrjete me tela me gjemba. Bruno menjëherë vëren disa detaje tek fëmija tjetër, siç janë rrobat që ai ka, flokët e rruara dhe fakti që padyshim është i pangopur. Megjithatë, Bruno nuk lejon që paraqitja ta ndalojë atë, por përpiqet ta ndihmojë dhe midis tyre lind një miqësi e mrekullueshme.
Kur jemi fëmijë, një nga vlerat mbizotëruese tek ne është padyshim ndershmëria. Kjo na bën ta shohim botën me sytë e barazisë, pa dallime apo epërsi. Fëmijët harrojnë dallimet dhe përqendrohen në të qenurit të lumtur. Ata shohin gjithçka në të njëjtën mënyrë dhe, prandaj, procesi i tyre i hulumtimit të mirëqenies është shumë më i thjeshtë se ai i të rriturve. Nuk ka diskriminim dhe mendja e tyre është e përqendruar në takimin e miqve të rinj. Ata nuk shohin ideologji dhe vlerat e tyre bazohen në miqësi, ndarje dhe ndihmë.
Për Shmuelin, nga ana tjetër, jeta është krejtësisht ndryshe, ai nuk mund të ëndërrojë të tashmen ose të ardhmen dhe jeton vazhdimisht me frikë. Por këto ndjenja zbehen kur ai bën një miqësi të thellë me Bruno-n, pasi ai arrin ta largojë atë nga realiteti i trishtuar, duke e bërë të fluturojë me imagjinatën e tij, duke kapërcyer kështu çdo distancë, ideologji apo tela me gjemba që mund t’i ndajë ata.
Ky fëmijë ka pësuar trauma dhe plagë që janë të vështira për t’u shëruar vetë, por miqësia e tij me Bruno-n e bën atë të ndjehet i guximshëm, i rëndësishëm dhe i sigurt nga çdo rrezik. Ky kombinim i ndjenjave dhe vlerave ka krijuar tek të dy një forcë të jashtëzakonshme që i bën ata të përballen me çdo pengesë.
Ekspertët rekomandojnë që fëmijëria nuk duhet të shqetësohet nga ideologjitë, pasi vetëm mund të ngatërrojnë ose mund të formojnë një fëmijë që është i mbyllur me të tjerët.
Burimi / curiosandosimpara.com
© Nuk lejohet riprodhimi i shkrimeve pa vendosur autorësinë e revistës "Psikologjia" dhe pa cituar burimin.
