Ne shpesh i keqinterpretojmë karakteristikat e fëmijëve tanë dhe madje fajësojmë veten se mos nuk jemi sjellë si prindërit e duhur. Fakti që fëmijët janë shumë të gjallë, të zhurmshëm dhe rebel, shumicën e kohës nuk vijnë nga edukimi që kanë marrë, por dëshmon për faktin se ata janë fëmijë të lumtur!
Ndonjëherë mund të jetë e lodhshme ta gjesh veten duke luftuar me një fëmijë të egër, të zhurmshëm dhe rebel, por nëse mendojmë se e gjithë kjo do të thotë se është një qenie e shëndetshme dhe e lumtur, ne ndoshta mund të pranojmë më mirë pasojat e kaq shumë energjie. Fillojmë nga supozimi se fëmijët janë në një moment të jetës së tyre ku çdo gjë është zbulim dhe eksperimentim. Fakti që ata kurrë nuk ndalen, dhe se ata janë gjithmonë të mbushur me entuziazëm është plotësisht normal.
Çdo fëmijë dëshiron të prekë, të mësojë, të eksplorojë, është kurioz nga natyra dhe madje edhe me zhurmë. Ne duhet, pra, të përpiqemi sa më shumë që të jetë e mundur që të mos i kufizojmë ata, ndonëse për ne të rriturit, sidomos në fund të ditës, nuk është veçanërisht e pëlqyeshme ta gjejmë veten midis zhurmave të mëdha, lojëra të të gjitha llojeve, përgjumje të pafundme dhe në përgjithësi pabesueshmëri. Ndoshta problemi qëndron në faktin se ne kemi harruar se si ishim fëmijë, fëmijërinë tonë, atë entuziazëm, dëshirën për të zbuluar gjëra të reja dhe ndjenjën e të pasurit energji të pafundme që, në mënyrë të pashmangshme, vit pas viti (pak a shumë ) e kemi humbur.
Shkurtimisht, na mungon pak ndjeshmëri ndaj fëmijëve dhe ndaj atyre viteve të mrekullueshme në të cilat edhe ne kemi qenë ndoshta të zhurmshëm dhe të padisiplinuar, por që tani duket shumë larg. E gjithë kjo padyshim nuk do të thotë që fëmijët duhet të lihen për të bërë atë që duan. Siç kemi thënë dhe më parë, në mënyrë që të rriten mirë ata gjithashtu kanë nevojë për rregulla dhe zakone.
A vuajmë nga fobia fëminore?
Ne jemi gjithnjë e më të largët nga fëmijët që ishim dikur, madje deri në atë pikë saqë në të gjitha vendet, sidomos në Perëndim, po përhapet e ashtuquajtura “fobi e foshnjës” Kjo situatë përbëhet nga implikime të ndryshme: nga njëra anë njerëzit nuk i pëlqejnë fëmijët me entuziazëm, për shembull në restorante dhe bare (nuk është rastësi që po krijohen gjithnjë e më shumë vende ku fëmijët nuk pranohen), nga ana tjetër mendohet se pas një fëmije shumë energjik, dhe që qan shpesh, ka prindër të këqij.
Prandaj harrojmë gjërat themelore, domethënë është plotësisht normale dhe e shëndetshme që fëmijët të jenë entuziastë dhe të karakterizuar nga emocione të forta që i bëjnë ata të qeshin me vrazhdësi, të bërtasin, por edhe të qajnë. Një fëmijë që bërtet, për shembull në një restorant ose në një vend publik, tërheq vëmendjen dhe gjykimin e njerëzve të tjerë, por kjo nuk do të thotë se ai është rezultat i një edukimi të keq nga ana e prindërve, edhe nëse kjo është ajo që dikush dëshiron të bëjë me ne.
E qara ndër të tjera është një mjet i natyrshëm i komunikimit të fëmijëve, i cili na nervozon dhe përpiqemi ta frenojmë në çdo mënyrë. Çdo fëmijë ka personalitetin dhe mënyrën e bashkëveprimit të tij, është gjithashtu çështje e karakterit: ka nga ata që janë më të qetë dhe më të shqetësuar, ashtu siç ka edhe nga ata që flenë dhe që bëjnë pak më pak.
Prandaj, le të përpiqemi të jemi më të ndjeshëm ndaj fëmijëve apo prindërve që kanë të bëjnë me fëmijë më rebelë dhe energjikë. Ne i lejojmë të vegjlit të vrapojnë sa më shumë që të jetë e mundur, të bërtasin, të bëjnë zhurmë, të luajnë kështu që ata do të kenë më shumë gjasa të jenë të lumtur. Së fundi, le të kujtojmë se, në moshë madhore, ata do të kenë shumë kohë për të shijuar kënaqësinë e heshtjes dhe lehtësinë e uljes.
Përgatiti: Brikela Daci | Burimi / www.greenme.it
© Nuk lejohet riprodhimi i shkrimeve pa vendosur autorësinë e revistës "Psikologjia" dhe pa cituar burimin.
