Një formë e re përshëndetjeje, një “ritual” i ri që duhet të ndahet për të luftuar përhapjen e Coronavirus dhe në të njëjtën kohë për të rizbuluar vlerat më të thella të qenies sonë njerëzore. Për të vegjlit, por jo vetëm, është një gjest i rëndësishëm: të përshëndetemi, bazuar në parimet e neuroshkencës, për të mbrojtur shëndetin e individit, por edhe prirjen e tij natyrore për shoqërizim. Promovuar nga disa studentë të Luiss Guido Carli dhe studentë nga 6 universitete të tjera italiane (Universiteti La Sapienza i Romës, Akademia e Arteve të Bukura të Bolonjës, Akademia e Arteve të Bukura Macerata, Akademia e Arteve të Bukura të Romës, Konservatori i Muzikës “Luigi Canepa”) i Sassari, Universiteti Roma Tre), i koordinuar nga avokati Angelo Monoriti dhe Maria Rita Parsi, psiko-pedagog dhe piskoterapiste, kryetare e Fondacionit ONLUS Lëvizja e Fëmijëve.
“Pas karantinës, rregullat e distancës fizike janë një nevojë urgjente për çdo qytetar – shpjegon Monoriti – të cilat duhet të zbatohen në mënyrë korrekte për të shmangur rrezikimin e shëndetit tonë dhe të të tjerëve. Për të miratuar saktë parimin e “distancës fizike”, dekretet nuk janë të mjaftueshme. Qytetarët duhet të udhëhiqen për të motivuar veten e tyre. Në fazën 2 është individi që duhet të vërë në praktikë, në jetën e tij të përditshme, rregullat e duhura për të qenë në gjendje të luftojë vërtet, përmes parandalimit, përhapjen e pandemisë. Me pak fjalë, nëse virusi luan me njerëzimin tonë ne duhet të jemi në gjendje ta ndryshojmë lojën. “Salutiamoci bene” u krijua pikërisht për të identifikuar ato gjeste pengesë që gjithashtu mund të funksionojnë si aktivizues mendorë të aftë për të kujtuar vazhdimisht qytetarët për të ruajtur distancën fizike, pa shkelur rregullat e shoqërueshmërisë”.
Ideja, e huazuar nga shëmbëlltyra e njohur si “dilema”, e zhvilluar në vitin 1851 nga Arthur Schopenhauer përqendrohet në ngrohtësinë njerëzore të ndërmjetësuar nga nevoja për të shmangur kontaktin fizik. Shkencëtarët konfirmojnë gjithashtu se një fazë 2 që i besohej një fushate të thjeshtë të testeve serologjike dhe aplikacioneve në shkallë të gjerë do të humbiste plotësisht qëllimin për të kundërshtuar dhe minimizuar qarkullimin e virusit. Suksesi i fazës 2 do të varet, individualisht dhe kolektivisht, nga një seri masash parandaluese psikologjike të monitoruara hap pas hapi në pasojat e tyre: gjeste barriere, distanca dhe kontakte të menaxhuara me vetëdije nga qytetarë individualë”.
Shkurt, ajo që propozohet është një formë e re e përshëndetjes, një ritual i ri për tu ndarë, i cili, duke mos qenë në gjendje të përdorë kontakt fizik, mbështetet në shikimin dhe gjestet, një gjest pengesë që “nuk është një përshëndetje e thjeshtë, por një pamje. Në dorë janë sytë tanë të rinj. Me një gjest mund të themi: Unë po ju shoh, ju dëgjoj, jam aty. Është fillimi i një lidhjeje të brendshme. Është një gjest që kërkon më shumë kohë kushtuar njohjes së tjetrit. Prandaj vendoset edhe vetë pas nevojës për ndryshim, e cila duhet të fillojë nga marrëdhëniet njerëzore dhe jo nga proceset, të cilat duhet të çojnë në spërkatjen e shoqërisë me veprime që promovojnë zhvendosjen (edhe pak është gjithmonë thelbësore) nga logjika e individualizmit dhe fitimit të etikës të së mirës së përbashkët”. Sepse të shikosh tjetrin në sy është forma e parë e njohjes, forma e parë e ngrohtësisë, forma e parë e njerëzimit.
Burimi / https://www.ansa.it/
© Nuk lejohet riprodhimi i shkrimeve pa vendosur autorësinë e revistës "Psikologjia" dhe pa cituar burimin.
