Flitet shumë për gjithëpërfshirjen e grave në të gjitha nivelet, që nga dukja e njerëzve trans, shoqëria e re multikulturore në të cilën jetojmë, për një botë ku nocionet e racës dhe gjinisë gjithnjë e më shumë janë të paqarta dhe etiketimet janë duke u zhdukur. Ky realitet i ri është përfaqësuar kryesisht në ekranin e madh, kinema, dhe një nga pionierët më të mëdhenj të kinemasë spanjolle në këtë fushë është me siguri Pedro Almodóvar, reflektim i të cilit është filmi i tij “Gjithçka rreth nënës sime”.
Almodóvar propozon histori lehtësisht të parodizuara, por që arrijnë të na shtyjnë për të na paraqitur personazhe totalisht të margjinalizuara për të cilët ai u cakton një rol të rëndësishëm. Almodóvar është i hipnotizuar nga natyralizmi, duke e kapur realitetin ashtu siç është në mënyrën më objektive të mundshme, dhe nga ky aspekt, nga lufta për dukshmërinë e grave, ka lindur dhe ky film.
Pedro Almodóvar, regjisor spanjoll, fitues i çmimit Oskar 1999
Almodóvar gërsheton traditën me revolucionin, dhe nëse e analizojmë evolucionin e tij, zbulojmë se me kalimin e kohës filmat e tij kanë marrë ngjyrë. Punk, antiklerikë, personazhe margjinalë, gratë, kultura popullore, lëvizja e Madridit, bolero dhe humori i zi janë vetëm disa nga shenjat dalluese të regjisorit spanjoll.
Gjithçka rreth nënës sime bashkon elementë komikë me dramatikë, por gjithmonë përpiqet të jetë e natyrshme. Sekreti? Një gjuhë e afërt bashkëbiseduese, më besnikja e mundur për realitetin.
Në kundërshtim me atë që ndodh në shumë filma, në “Gjithçka për nënën time” drama nuk është fundi, nuk është rezultati, por fillimi i komplotit. Sepse, pavarësisht ashpërsisë së dramës, jeta vazhdon për të gjithë. Është një luftë e vazhdueshme ku nuk e dimë kurrë se çfarë na pret.
“Gjithçka për nënën time” është një homazh për shumë nga titujt e botimeve me të njëjtën tematikë. Almodóvar është frymëzuar nga këto histori dhe i modifikon ato në film: I gjithë komploti në “Gjithçka rreth nënës sime” është i lidhur ngushtë me telefilmin “Një tramvaj i quajtur dëshirë”, përshtatur dhe bashkërenduar me të.
Është një film që shpërfill konceptin e gjinisë, të gruas, paraqet një realitet tjetër, por jo shumë larg; me ngjyrë, të afërt, të butë dhe të drejtpërdrejtë. “Gjithçka rreth nënës sime” është bërë një klasik i vërtetë i kinemasë spanjolle, një vepër arti që fitoi Oskarin për filmin më të mirë të huaj në vitin 1999.
“Njëra është më autentike kur i ngjan më shumë idesë që ka ëndërruar për veten”.
Thyen tabutë
HIV, transeksualiteti, homoseksualiteti, dallimet gjinore, fuqizimi i grave, prostitucioni, imigrimi … Shkurtimisht, është një film i afërt me njerëzit që janë pjesë e “grupeve margjinale”, të harruarit e përjetshëm.
Ai afrohet në anën tjetër të medaljes. Na tregon një histori që mund të duket shumë atipike, por e tregon atë në një afërsi, duke ardhur në ndjeshmëri me protagonistët. Një nga problemet më të ndjeshme është ajo e HIV, sepse duket se në shoqërinë e sotme vazhdon të gjenerojë panik. Duket se një person me HIV duhet domosdoshmërish të jetë dikush që lëviz në botën e drogës apo prostitucionit.
Personazhi që ka sëmundjen, nuk është vetëm një grua, ajo është gjithashtu një murgeshë; një grua e re, spanjolle, nga një familje e mirë, që i kushton jetën e saj të tjerëve. Filmi na tregon se çdokush mund të ketë sëmundje, se origjina jonë nuk na shpëton apo na çliron përpara fatit.
“Gjithçka rreth nënës sime” paraqet një tregim që dëshiron të jetë tërësisht gjithëpërfshirës. Këto gra përfaqësojnë një fytyrë të shoqërisë dhe një mënyrë për të përballuar jetën, dhe të gjithë ato meritojnë një shpërblim.
“Gjithmonë i kam besuar dashamirësisë së të panjohurve”.
Përgatiti Orjona TRESA / Burimi lamenteemeravigliosa.it
© Nuk lejohet riprodhimi i shkrimeve pa vendosur autorësinë e revistës "Psikologjia" dhe pa cituar burimin.
