Yuliya është një vajzë 26-vjeçare nga Ukraina. Ajo vuan nga hipertensioni arterial pulmonar, një sëmundje e rrallë kronike dhe progresive që rezulton në presion shumë të lartë të gjakut dhe rezistencë vaskulare që shkakton lodhje progresive të barkushes së djathtë të zemrës. Kjo do të thotë se edhe dështimi i zemrës mund të jetë fatal. Deri pak ditë më parë ajo mbrohej nga bombat në Kiev në një strehë, si shumë të tjerë.
Por frika nga gjendja e saj dhe pamundësia për të kuruar veten ishte shumë e madhe. Për të shpëtuar jetën e saj, ajo u nis në një udhëtim që mund të ishte fatal për të. Ajo kaloi Poloninë, Gjermaninë dhe Austrinë për të shkuar në Itali. Ajo donte të shihte detin. Donte të ishte në gjendje të ndërtonte përsëri të ardhmen e saj dhe të shëronte veten. Tashmë Yuliya ndodhet në Itali, në Napoli ku u mor në kujdes nga spitali Monaldi.
Më poshtë jepet historia e plotë e Yuliya.
Në Kiev kisha një dhomë me qira dhe në mëngjes më zgjoi fqinja ime, mendova se po trokiste, por më pas kuptova se po na bombardonin, pastaj vendosa të dilja nga dhoma, bëra valixhen e urgjencës, hëngra mëngjes dhe ndërsa isha duke ngrënë dëgjoja fluturimin e helikopterëve dhe vetëm dhjetë minuta më vonë zbulova se aeroplanët po bombardonin Gostomel, duke kuptuar që nuk ishte e sigurt të qëndroja në banesë, sepse ata mund të bombardonin në çdo moment dhe duke mos pasur mundësinë të largohesha nga Kievi sepse kisha shumë trafik, vendosa të shkoja në një strehë që të mbrohesha nga sulmet ajrore.
Kishte shumë njerëz dhe kur mbërritëm në strehë, ata shpallën alarmin e ajrit, kështu që zbritëm, pritëm të mbaronte, por fatkeqësisht na u desh të qëndronim e të flinim atje sepse alarmi nuk pushoi. Njerëzit vazhdonin të vinin dhe atje ishte sërish një alarm ajri, pasi bombat kishin rënë shumë afër, kështu që njerëzit vinin dhe fshiheshin. Kështu kaloi edhe dita e dytë, kishte të shtëna të vazhdueshme, binin bomba, ndaj vendosa të kaloj edhe një natë atje.
Meqenëse kisha vështirësi në frymëmarrje dhe kishte shumë njerëz, kishte shumë pluhur, e ndjeva se ishte e rrezikshme të vazhdoja të qëndroja atje dhe pas natës së dytë vendosa të kthehesha në banesën time dhe natën tjetër fjeta në banjo. Kalova disa ditë në shtëpi, sepse kryetari i bashkisë shpalli një shtetrrethim nga e premtja në mbrëmje deri të hënën në mëngjes.
Kur mbaroi e gjithë kjo shkova në një dyqan, kishte radhë shumë të gjata, kalova gjashtë orë në arkë, kalova edhe një ditë në shtëpi dhe duke parë që bombat po binin gjithnjë e më afër vendosa të paketoj gjërat e mia dhe të shkoj në Lviv.
Udhëtimi im për në Lviv zgjati nëntë orë, unë munda të hipja në tren shpejt, por duhej të qëndroja në këmbë për nëntë orë. Në Lviv, vullnetarët më ndihmuan të gjeja një vend ku mund të rrija falas dhe qëndrova atje. Aty kalova një natë dhe në mëngjes më ofruan të qëndroja ose të largohesha nga vendi. Nga frika zgjodha të vij në Itali, në Napoli. Sepse për fat të keq nuk mendoj se do të ketë ilaçe në Ukrainë. Kisha më shumë frikë të qëndroja sesa të largohesha. Në lajme pashë se po godasin edhe Lviv me raketa. Mezi pres te kthehem në punë, e dua punën. Në Ukrainë kam ende mamin, motrën dhe gjyshen. Për momentin është e vështirë të kontaktosh, por ne po përpiqemi të lidhemi të paktën një herë në ditë për t’i siguruar që unë jam mirë dhe për t’u siguruar që edhe ato janë mirë.
© Nuk lejohet riprodhimi i shkrimeve pa vendosur autorësinë e revistës "Psikologjia" dhe pa cituar burimin.
