E vërteta është se kam humbur veten shumë më përpara se ai të më linte. Kjo është ndoshta pjesërisht arsyeja pse ai e bëri. Apo ndoshta ishte me të vërtetë e gjitha sepse ai ishte i humbur dhe i shkëputur plotësisht nga emocionet e tij. Ndoshta po jetoja në ndonjë iluzion përrallor të krijimit tim. Kush e di? Unë nuk kam dhe mund të mos kem kurrë privilegjin të di se si është ndjerë ai. Në disa mënyra mendoj se nuk ka rëndësi.
Kam rënë larg. Shumë larg. Isha në një vend të mahnitshëm dhe pastaj disa gjëra të mëdha më rrëzuan. Ishin gjëra që bëra më të mirën për t’i trajtuar mirë, por ngadalë më shtypnin. Një nga ato situata ishte të qenit mbyllur me qenin tim për afro 6 muaj. Nuk kisha liri, ekuilibër, energji. Ishte një nga momentet më të këqija në jetën time – deri më tani.
Ai ishte hiri im shpëtues. Ai ishte drita e vetme, mbështetja ime e vetme dhe e vërtetë gjatë atyre kohërave. Ai ishte gjithçka për mua, dhe unë e trajtova si të tillë. U përqëndrova aq shumë tek ai dhe dashuria ime për të, saqë humba atë që kishte mbetur nga vetja. Në prapavijë, unë mund të shoh që unë iu ngjita atij për të shmangur dhimbjen time.
Kështu që unë tashmë isha e humbur kur ai u largua. Ai ishte filli im i fundit i shpresës. Ndërsa ishim bashkë, më kujtohet që kam menduar, për ndonjë vend të thellë të pavetëdijshëm, ku nuk mund të shkojmë derisa t’i kemi humbur të gjitha, se për sa kohë që e kisha atë në jetën time mund të kaloja gjithçka. Epo tani që ai ka ikur unë nuk po e kaloj. Po shtrihem duke pritur që dikush të më tërheqë dhe thellë brenda vetes e di se është ai që dua të bashkohet me mua.
Nuk është e drejtë që dikush të jetë përgjegjës për tërheqjen e tjetrit nga çdo gjë. Unë e di shumë mirë që nuk mund ta shpëtojmë njëri-tjetrin. Por unë gjithmonë kam qenë një person besnik, dikush që nuk mund ta kuptojë largimin, dikush që gjithmonë e ka vlerësuar të qenit atje. Dhe unë besoja se ai do të ishte gjithnjë aty dhe i gatshëm për të më dhënë forcë në rastet kur tërhiqesha.
Në atë kohë, kur po humbja veten, nuk isha e vetëdijshme për atë që po më ndodhte. Atëherë, nëse do të më pyesnit, unë do të kisha qeshur me idenë e të qenit e humbur. Unë isha aq e konsumuar duke mbijetuar saqë dashuria ime nuk ishte një përparësi. Ajo që më duhej vërtet ishte që partneri im të merrte dorën time, të më shikonte në sy dhe të thoshte: “Dashuria ime, ti e ke humbur rrugën dhe unë do të jem këtu për ty derisa ta gjesh”. E di që e meritoj atë.
Por kjo nuk ndodhi dhe tani unë kam humbur dhe kërkoj veten në errësirë. Unë tashmë kam rënë, jam zhdukur dhe jam i vetmi person që mund ta nxjerr veten nga këtu. Ndihem sikur jam mbërthyer në ndonjë realitet të çuditshëm alternativ. Nuk jam aty ku mund të më gjej, por e di që dikur kam qenë këtu. Mendja ime është e zgjuar. Më tregon të gjitha gjërat që duhet të dëgjoj. Por trupi im ndihet i mundur. Ndihet e dobët, e rëndë dhe shumë e trishtuar.
Unë jam e dobët. Herën e fundit kur e pashë ai më tha se isha personi më i fortë që njeh. Por nuk jam vërtet e fortë. Unë gjatë gjithë jetës sime kam bërë sikur jam e fortë sepse kisha frikë të isha e dobët. Por tani jam e dobët sepse nuk kam fuqi të shtirem.
Kështu që duhet të jetë në rregull që jam e dobët. Unë kam nevojë të pranoj se tani jam më e prekshme se kurrë ndonjëherë në jetën time, aq e papërpunuar dhe e hapur saqë kjo lloj dobësie ka qenë e papërceptueshme për mua. E di, që diku në këtë trup dhe mendjen time, përmes kësaj dobësie do të gjej forcën e vërtetë.
Burimi / https://www.pushingbeauty.com/
© Nuk lejohet riprodhimi i shkrimeve pa vendosur autorësinë e revistës "Psikologjia" dhe pa cituar burimin.
