Braktisja e njerëzve që nuk na duan, vendet që mbytin, situatat që lëndojnë dhe kujtimet që na bëjnë të qajmë, është një strategji efektive dhe jashtëzakonisht e nevojshme për të mbijetuar në udhëtimin tonë.
Koha është një nga gjërat më të çmuara që kemi, veçanërisht sot kur ne jemi gjithnjë me nxitim. Vrapimi nga një angazhim në tjetrin, vrapimi për të ruajtur atë që kemi arritur me shumë përpjekje. Vrapimi pa ndaluar… Pra, koha jonë është jashtëzakonisht e çmuar dhe duke hequr nevojën për t’iu përkushtuar punës dhe detyrave të tjera, ajo që mbetet duhet të shpenzohet vetëm me ata që e meritojnë atë.
Për të mos humbur kohën e çmuar, është e nevojshme të braktisni gjithçka që shkakton vetëm dhimbje, e cila dhemb, e cila zhgënjen vazhdimisht … nga ajo çfarë nuk mund të ndryshohet.
Hiqni dorë nga iluzioni i rremë se një ditë ndryshon nga tjetra, se zgjoheni dhe vini re vlerën tuaj. Hiqni dorë nga ideja se ai do ndryshojë sjelljen e tij, nëse nuk e ka bërë gjithë këto vite, ai nuk do ta bëjë kurrë atë. Kush dëshiron vërtetë të ndryshojë, nuk ka nevojë që dikush t’ia kërkojë këtë ditë pas dite. Njerëzit të cilët janë mësuar të bëjnë dëm duan vetëm veten.
Braktisni atë dashuri që jeton vetëm tek ju, se tjetri nuk e njeh ose nuk dëshiron ta kthejë. Një marrëdhënie nuk mund të jetojë pa reciprocitet dhe bashkëpunim. Të lypësh dashuri është poshtëruese, ajo sjell vetëm dhimbje dhe zbrazëti. Dashuria e vërtetë nuk e lejon atë, ajo parashikon nevojën tuaj për butësi, për vëmendje. Jehona e zbrazët nuk do të thotë asgjë dhe ju meritoni shumë më tepër.
Largohuni prej atyre miqësive pa gjurmën më të vogël të besnikërisë, respektit. Ashtu si në marrëdhëniet e dashurisë, miqësitë përfshijnë dashuri të ndërsjellë, besim të ndërsjellë, transparencë. Mos i detyroni të tjerët të jenë miqtë tuaj, mos e poshtëroni veten për ata që nuk kujtojnë as që ekzistoni.
Para së gjithash, jini miku juaj më i mirë.
Nuk është e thjeshtë largosh njerëzit që do. Edhe nëse duket se bëjnë gjithçka për të na bërë të sëmurë, edhe nëse nuk na tregojnë kurrë dashuri, por vetëm dhe gjithmonë fytyrën e egoizmit të tyre. Nuk është e lehtë të lini vendet që na kanë parë të lumtur, nuk është e lehtë edhe nëse sot ata na mbytin dhe ajri është i mbarsur nga helmet.
Nuk është e thjeshtë, jo, por është e nevojshme që të mbijetojmë, që të gjejmë paqe, të gjejmë shpresë. Përtej gjithë kësaj dhimbjeje, ekzistojnë njerëz të vërtetë për t’u takuar, vende për t’u zbuluar. Le të mos e privojmë veten nga këto mundësi, le të mësojmë të heqim dorë nga gjithçka që ne nuk mund ta ndryshojmë dhe që nuk na bën të lumtur.
Burimi / giornodopogiorno.org
© Nuk lejohet riprodhimi i shkrimeve pa vendosur autorësinë e revistës "Psikologjia" dhe pa cituar burimin.
