Kris Çela nuk e ka harruar fëmijërinë e saj. Ishte fare e vogël kur iu desh të përballej me një sfidë të rrezikshme. Të kapërcente kufij dhe brigje, për të arritur në vendin që prindërit guxuan për t’i ndryshuar për mirë jetën. Ishin vitet 2000, dhe vendi ynë, Shqipëria, i cili vuan ende valët e një tranzicioni, ashtu si sot dhe dje, bëri që me dhjetra e qindra familje të merrnin rrugët e rrezikshme të emigracionit, duke sakrifikuar për një shkollim, shëndetësi dhe mirëqenie të fëmijëve të tyre.”
Kris Çela është një burim frymëzimi dhe motivimi që me gjithë pengesat e kaluara, ia ka dalë në jetë. Ajo ndan përvojën e saj për të gjithë ata shqiptarë që nisen të kapin ëndrrën, duke u treguar se rruga e suksesit kërkon jo vetëm dëshirën e mirë, por shumë punë, vullnet, përulje dhe përkushtim. Përmes një postimi në Instagram, Kris rrëfen për jetën e saj duke treguar se ndihet krenare që është shqiptare.
Postimi në Instagram:
Doja të ndaja me ju një histori që është jo vetëm e vështirë për t’u treguar, por besoj se është e nevojshme. Disa prej jush mund ta dinë ose jo këtë, por unë dikur isha refugjate. Ndërsa tani flas anglisht, kam një pasaportë britanike dhe kam jetuar në Mbretërinë e Bashkuar për më shumë se 20 vjet, në zemrën time do të jem gjithmonë ajo vajza e vogël refugjate 5-vjeçare që imigron me një varkë dhe kamion të vogël nga Shqipëria.
Ishte viti 2000 dhe në përpjekje për të siguruar një të ardhme më të mirë për ne dhe për t’i shpëtuar varfërisë dhe korrupsionit në vendin tonë, mamaja dhe babai im më futën mua dhe vëllain tim në një varkë të vogël me motor për të ikur nga vendi dhe për të kaluar ilegalisht kufirin shqiptar. Varka gati u përmbys. Kam humbur lodrat e mia, fotografitë e foshnjave dhe çdo kujtim të vërtetë që mamaja ime ka mbledhur gjatë viteve. Pasi arritëm në tokë, kaluam malet, u gjendëm në një kamion dhe në rrugën tonë për një fillim të ri në Mbretërinë e Bashkuar. Kjo sigurisht erdhi me një sërë sfidash.
Mamaja dhe babai im bënë gjithçka për mua. Ata bënin 3 punë, na futën në shkollë, u siguruan që të kishim ushqim në tavolinë. Bënë vërtet më të mirën që mundeshin.
Shpesh më pyesin shumë… si është të drejtoj dy kompani dhe ku e gjej energjinë për t’i bërë të gjitha?
Me gjithë sinqeritetin, nuk është as energji në këtë pikë… Është kurajo e pastër, qëndrueshmëri, dhe absolutisht asnjë mundësi për t’u kthyer pas. Unë nuk kam ardhur nga paratë, përkundrazi nuk kemi pasur absolutisht asnjë para. Unë nuk kam shkuar në shkollë private. Kam dështuar në provimet e mia, më janë dashur 5 përpjekje për të kaluar edhe matematikën! Unë jam AF disleksike dhe kam Traumë Komplekse. Në kokën time thjesht e di që duhet ta bëj për vajzën e vogël shqiptare dhe prindërit e saj, e di që duhet të jap një shembull për të gjithë refugjatët që mendojnë për fillimet e tyre të reja. E di gjithashtu se nuk ia dola kaq larg që të ndaloja në gjysmë të rrugës dhe se qëllimi im në jetë është të ndihmoj me të vërtetë sa më shumë njerëz të jetë e mundur në mënyrën më të mirë që mundem.
Asnjë vend nuk ka qenë ndonjëherë si shtëpia ime, përveç jush, komuniteti im. Thënë kështu, unë thjesht dua të them faleminderit që vazhdimisht më bën të ndihem e mirëpritur, e sigurt dhe jam gati të ndaj historinë time me ju. Fotografia e parë është ajo e bërë këtë javë në ditën e fotografisë së ekipit ONER Active, fotografia e dytë është fotografia ime e emigrantit për vendbanimin tim në MB.
© Nuk lejohet riprodhimi i shkrimeve pa vendosur autorësinë e revistës "Psikologjia" dhe pa cituar burimin.
