Profesioni im është më i bukuri në botë: dasma, shtatzëni, foshnja, fëmijë të të gjitha moshave, ekzistenca ime është e rrethuar nga Jeta, në të gjitha format e saj!
Megjithatë, asgjë nuk është e krahasueshme me ndjenjat e forta, të papritura dhe autentike që më trullosin gjatë shërbimit në sallën e operacionit të lindjes: emocion në nivelin e nëntë.
Të jesh në gjendje të hysh në spital, në një sallë operative, të shohësh dhe të dëgjosh se çfarë po ndodh duke u përshtatur me ritmin, duke përdorur të gjithë prekjen, delikatesën dhe diskrecionin për të cilin unë jam i aftë: përqendrimi në kufi, qetësi dhe gatishmëri, në hije, kohë. Dhe e gjej të vështirë të mbaj veten… sepse ndjeshmëria është në bazën e veprimeve të mia, por këtu po flasim për momente, për një ngjarje shumë të madhe!
Të jesh në gjendje të tregosh pritjen dhe momentet e para të një jete të re më jep kënaqësi që e gjej të vështirë për ta përshkruar me fjalë: zemra rreh shpejt, vëmendja është maksimale ndaj asaj që ndodh, respekt total ndaj punonjësit; të gjitha pa e humbur shikimin e qëllimit të historisë më unike fotografike që mund të ketë nderin e dokumentimit.
Çdo gjë ndodh në një mënyrë metodike dhe të ngazëllyer…
… dhe më pas dëgjoj zërin e një të porsalinduri të vogël (me fjalë të tjera, në këtë rast pothuajse 4 kg!) Kjo mbush sallën e operacionit: Do të doja të ngazëllehesha, por duhet të jem i kthjellët, do të doja të relaksohesha, por duhet të mbetem i tensionuar dhe i vëmendshëm.
Unë mund të vjedh pamjen e nënës Veronica e cila e mirëpret fëmijën e saj, pastaj emocionet e babait Mateu që pret jashtë, dy vëllezërit më të mëdhenj që presin me shumë kuriozitet të njohin ardhjen e re, të afërmit e tensionuar, duke pritur lajmin që sjell lehtësim dhe lumturi.
Unë do të doja t’i përqafoja të gjithë, t’i falënderoja dhe të gëzohem për ta! Ashtu si kam bërë në sallën e operacionit, brenda meje, për nënën time! Në fund, kur të dal dhe të kthehem në heshtje në studio, në një skuter, e të kuptoj atë që kam përjetuar, unë i rikthehem çdo momenti!
… në atë moment zemra fillon të rrahë përsëri dhe niveli i adrenalinës rritet: çfarë aventure madhështore gjithashtu!
Një falënderim i veçantë për mjekët, mamitë dhe gjithë personelin shëndetësor që jetojnë këtë mrekulli çdo ditë, të cilët këtë herë më mbështetën (por nuk mund ta duronin, t’u qëndroja si hije…).
Burimi /www.gabrielezani.it
© Nuk lejohet riprodhimi i shkrimeve pa vendosur autorësinë e revistës "Psikologjia" dhe pa cituar burimin.
