Për dyzet vitet e para të jetës sime nuk kam jetuar në kontakt me vetveten, në fakt kam besuar se mendimet dhe ndjenjat e mia, atë që kam identifikuar plotësisht, ishin realiteti, i vetmi realitet i mundshëm.
E përdora ushqimin për të shpëtuar nga presioni i vazhdueshëm që u prodhua në mua dhe që përforcoi dëshirën për arratisje dhe rebelim: Unë nuk i doja ato ndjesi të pakëndshme dhe nuk mundesha t’i qetësoja në asnjë mënyrë tjetër veçse duke u ulur për të ngrënë.
Kjo ndjenjë e paqes dhe ngadalësimit që garantonte ushqimi gjatë fazës së tretjes ishte i vetmi pajtim që unë kam qenë në gjendje të arrij. Për mua, të haja për të vuajtur më pak ishte funksionale. Kam prodhuar shumë gjykime, shumë mendime, të cilat përkthehen në ndjesi agonizuese dhe të pakëndshme, ushqimi më ndihmoi ta harroj këtë punë të pandërprerë për një kohë, të “bëj sikur nuk ka ndodhur asgjë”.
Për fat të keq, megjithatë, përfitimi ishte i çastit dhe për më tepër prodhoi një efekt anësor të dhimbshëm: sapo efekti u shter, gjeneroi vuajtje të tjera tek mua, faj, përbuzje, pakënaqësi. Isha e bllokuar, nuk dija të dilja nga ky ferr i vërtetë. Në një pikë të caktuar, megjithatë, vuajtja ishte shumë, kuptova se ushqimi nuk mund ta mbulonte dhe fshehte më atë, dhe pastaj, ndoshta të nxitur nga dëshpërimi, ndryshova strategjinë time.
Fillova t’i afrohesha praktikës së meditimit, e cila bazohej në dëshirën e çdo qenieje njerëzore për të çliruar me mençuri veten nga vuajtjet. Dhe zgjidhja që isha duke kërkuar filloi të tregojë veten. Para së gjithash, kuptova se unë vetë isha shkaku i vuajtjeve të mia dhe se domosdoshmërisht duhej ta braktisja atë qark të shkurtër të bërë nga identifikimi me mendimet e mia dhe të rifitoja kontaktin me realitetin përmes konkretizimit të trupit.
Praktika më mësoi të ndieja atë që ishte me të vërtetë brenda meje, për t’i dhënë një emër, një vend dhe një vendndodhje fizike për atë që po përpiqesha dhe për të njohur fundin dhe insubstancën e një vuajtjeje që më parë dukej e pafundme për mua.
Kam zbuluar se ajo që unë ndjeva nuk ishte vetja ime, se ekzistonte mundësia e vendosjes së hapësirës, amplitudë, midis meje dhe ndjenjave të mia të pakëndshme dhe shqetësuese. Se kishte diçka përtej, një horizonti më pak të errët. Duke i parë ato, mund të provoja se ato kishin një fillim dhe një fund dhe se unë mund të rrija në kontakt, duke pranuar me dashamirësi, pa ikur.
Kjo më bëri që të mund të heq dorë nga efektet qetësuese dhe shpërblyese të ushqimit, vetëm ky qëndrim i ri më lejoi të mbështesja frustrimin e pushimit të mbështetur në atë shtrat që më kishte shoqëruar gjithmonë në bindjen time e të qenit e papërshtatshme për të mbështetur presionet e jetës.
Falë praktikës kam mësuar guximin si një shprehje e forcës së një zemre të mirë dhe përgjegjësisë për t’u kujdesur për mirëqenien time në të gjitha fushat e jetës, pa përdorur masa të jashtme apo kufizime të detyruara.
Dhe kështu që 60 kilet e mia shtesë u larguan pa dieta dhe nuk u kthyen kurrë…
Burimi / www.breaters.com
© Nuk lejohet riprodhimi i shkrimeve pa vendosur autorësinë e revistës "Psikologjia" dhe pa cituar burimin.
