“Vizioni juaj bëhet i qartë vetëm kur shikoni brenda zemrës suaj. Kush shikon jashtë, ëndrron. Kush shikon brenda, zgjohet”. (Carl Gustav Jung)
Ngjitem në tragetin e duhur një moment para se të lëmë ishullin. Duket si një dejavu. Pak ditë, nga ata të cilët kaluan Elbën, por veçanërisht intensiv nga pikëpamja fizike dhe emocionale. Mbërritja, e paraprirë nga aksidenti i trishtuar i maces Aria, kishte shijen paksa të hidhur të atyre që ndihen të pafuqishëm dhe të zënë në kurth. Por asgjë nuk ndodh rastësisht.
Dhe atëherë, meditim pas meditimit, mjedisi i ri u bë i njohur dhe aroma e detit pushtoi mendjen dhe zemrat, edhe ndjenja e qenies sime atje, në atë moment filloi të manifestohej me qartësi më të madhe.
Yoga nuk është vetëm të qëndruarit ulur në tapet dhe trajnimi i trupit deri sa të bëhet i fortë dhe elastik, dhe as të mbajturit të vëmendjes jashtëzakonisht të fokusuar në një objekt të vetëm të qëllimit.
Yoga është jeta dhe, siç na kujton Bhagavad Gita, ashtu si fjalët e Sri Autoblindo: Gjysma është ta transformosh ekzistencën tënde në një Sadhane, në një praktikë.
Nëse, në të vërtetë, mendja e dyfishtë ende percepton ngjarje të jashtme dhe realitetin e përditshëm si diçka që duhet të distancohet gjatë orës së dedikuar për praktikë, atëherë jemi shumë larg kuptimit të natyrës së vërtetë të mësimdhënies.
Vetëm kur bëni joga, kur çdo gjest, çdo lëvizje, çdo fjalë, çdo emocion është pasqyra e mësimdhënies, kur zemra është e pastër dhe egoja nuk ka penguar lirinë natyrore të shpirtit, vetëm atëherë jeni joga.
Dhe çdo rast shndërrohet në një mundësi për të zbatuar praktikat dhe për të punuar me veten.
Prandaj, nuk ka të bëjë me ngulmimin për të respektuar një program, por t’i lejojmë vetes të udhëhiqet nga ngjarjet dhe të transformojmë realitetin – dhe veten – përmes jogës, dhe në sajë të asaj që ka ndodhur.
Të gjitha ato që historitë përkatëse të jetës kanë tingëlluar për njëra-tjetrën, ngjashmëritë dhe dallimet e dy botëve që, ndonëse të lidhura, nuk ishin përballur ende aq shumë, dhe sjelljet reciproke që kemi, pjesërisht të përbashkëta, na lejuan të lidhnim kontaktet tona dhe qendrat tona, si edhe rrethinat, dhe të zbulonim se, ndoshta, ishte ndonjëherë nevoja për një pushim dhe për t’u kthyer tek vetja, për të qenë në gjendje që të ishim me të vërtetë në shërbim të një tjetri.
Përgatiti Orjona TRESA / Burimi filosofiaamica.it
© Nuk lejohet riprodhimi i shkrimeve pa vendosur autorësinë e revistës "Psikologjia" dhe pa cituar burimin.
