Çdo familje karakterizohet nga lotët. Shenja reale të mungesave. Të cilat në periudhën e Krishtlindjes dalin fuqishëm si fara nga toka. Të dashurit tanë që na kanë lënë nuk janë më rreth tryezës së Krishtlindjes, ata nuk formojnë më rrethin rreth të cilit ne ulemi në këto festa, ata e kanë lënë vendin e tyre bosh. Mungesa e tyre na tërheq vëmendjen. Në këtë periudhë më shumë se kurrë. Edhe nëse nuk duam ta pranojmë as te vetja.
Vetëm ata që kanë arritur të mirëpresin të padukshmen në jetën e tyre, të tregojnë mendimet e tyre dhe të kenë besim në planet e universit mund të ulen rreth tryezës së Krishtlindjes dhe të festojnë me të vërtetë këtë festë, së bashku me të munguarit. Të cilët në të vërtetë janë më të pranishëm se më parë. Vetëm ata që do ta kenë këtë vetëdije, do të mund të shohin simbolin e fshehur në çdo ngjarje, të cilët do të kenë mësuar të përkulen para çdo ngjarje të jetës duke e konsideruar atë mësuesin më të madh, do të jenë në gjendje të shohin ato karrige bosh si fronet e pushtuara nga mbretërit dhe mbretëreshat të botëve të tjera.
Nga ana tjetër, ata që nuk i kanë provuar ende të gjitha këto, do ta gjejnë veten duke u përballur me një mungesë depërtuese, me plagë të thella, me lot të dhimbshëm e të vuajtur. Kjo valë e brendshme e baticës është një ftesë, për t’i kushtuar vëmendje përkëdheljeve tona familjare. Është koha për të parë këto hapje të vështira, për të marrë fije gjilpëre dhe për t’i rregulluar ato me rite, rituale, ceremoni dhe festime. Për të mos i harruar ato, por për t’i rritur, për t’u dhënë këtyre hapjeve vendin që meritojnë.
Karriget bosh të Krishtlindjeve nuk janë karrige për t’u mbushur me fjalë, shpërqendrim, arratisje ose mohim. Ato duhet të bëhen të shenjta me poezi, këngë, melodi dhe valle të kohërave të tjera. Ky është pikërisht kuptimi i kësaj periudhe. Festimi i lindjes që sjell me vete çdo ngjarje të ekzistencës sonë. Dhe asnjë ngjarje si vdekja nuk mund të na mësojë aq shumë për jetën.
Tavolina e Krishtlindjes duhet të vendoset me emrat e paraardhësve tanë, me qirinj të ndezur për secilin prej tyre. Gjithashtu duhet vendosur dhe ushqim, jo për t’u ngopur, por për të sjellë brenda nesh secilin prej paraardhësve tanë . Të krijosh një simbol të bashkimit, të lidhjes, të afërsisë.
Lotët na zgjojnë, na thërrasin përsëri, hapin sytë e shpirtit. Ata na kërkojnë të qëndisim jo për t’u fshehur, por për të nxjerrë në pah veten e tyre me krijimtari, dashuri dhe kujdes. Vetëm duke i kushtuar vëmendje mungesave tona, ne mund t’i bëjmë ata aleatët tanë, t’i shndërrojmë ata në prani që na drejtojnë me dashuri. Por përkundrazi, ata bëhen copëza të brendshme gjithnjë e më të dhimbshme. Të arratisesh nga këto vdekje është si të ikësh nga vetja dhe dhimbja do të na gjejë gjithnjë, për të na treguar rrugën që duhet të ndjekim, për të shkuar në shtëpi.
Kjo periudhë e vitit duhet të jetohet ngadalë, me maturi, e zhytur në heshtje dhe boshllëk. Qepja është një veprim i shenjtë dhe serioz dhe nuk mund të bëhet në zhurmë, në shpërqendrim, në nxitim. Është koha të përkulemi para lotëve të familjes sonë dhe të festojmë.
Burimi / https://www.eticamente.net/
© Nuk lejohet riprodhimi i shkrimeve pa vendosur autorësinë e revistës "Psikologjia" dhe pa cituar burimin.
