Edukimi sentimental nuk ka qenë kurrë kaq i pranishëm dhe i domosdoshëm. Shkon për familjen, shkollën, miqtë. Dhe ushqehet me literaturë të mirë, kinema, artet vizuale. Dhe kontakt fizik me të tjerët
EDUKIMI I NDJENJAVE
Nëna ime ka shkuar në një shkollë me konvikt ku “sjelljet dhe ndjenjat e mira” jepeshin në lëndët e mësimdhënies. Dhe nëse ajo nuk kishte një notë më të lartë se sa meritonte, ajo nuk mund të përdorte lejen gjysmë ditore për të qëndruar me familjen dhe miqtë e saj. Gjërat e shekullit të nëntëmbëdhjetë, në rregull, por një pyetje mbetet shumë aktuale: A mund ta edukoni ende një fëmijë me ndjenja? Dhe kush duhet ta bëjë këtë?
EDUKIMI I NDJENJAVE DHE EMOCIONEVE
Natyrisht këtu nuk po flasim për mësimet në klasë apo retorikën familjare nga marketingu i Mulino Bianco. Por, arsimi sentimental, sipas mendimit tim, nuk ka qenë kurrë aq i tanishëm dhe i nevojshëm. Në një epokë në të cilën zakonet janë bërë të pavullnetshme dhe marrëdhëniet njerëzore kanë humbur tonin dhe origjinalitetin, duke qenë në gjendje të kultivojnë ndjenjat, ndoshta të kombinuara me pasionet, është një pasuri e madhe dhe një pjesë thelbësore e rrugës së stërvitjes.
Edukimi seksual është gjithashtu një antidot i natyrshëm ndaj formave më të degraduara të zbatimit që kanë zëvendësuar ndjenjat dhe pasionet: ngacmimi, dhuna verbale, së pari në internet, pastaj fizike, me grushta dhe shkelma. Dhe ato janë një antidot për vetminë, për indiferencë, për të mos ndier tjetrin si të nevojshëm.
Por ndjenjat mësohen apo janë pjesë e natyrës njerëzore? Edhe pse ato janë një pjesë integrale e karakterit dhe personalitetit, ndjenjat i përkasin një sfere formuese në fushën e kulturës. Me një fjalë: ndjenjat mësohen. Kush i edukon? Çdokush e ka këtë rol: prindi, mësuesi, prifti (nëse ka edhe besim fetar). Gjëja e rëndësishme është të jemi të vetëdijshëm se shkolla nuk mund të injorojë mësimet, për shembull, të një kufiri të qartë që duhet të ekzistojë, gjithmonë dhe në çdo rast, midis së mirës dhe së keqes.
Një prind nuk mund të shpërfillë, përgjegjësitë e tij, kërkimin për ndarjen e asaj ndjesie emocionale që ngroh ndjenjat. Dhe kjo u fal atyre një kënaqësi absolute. Te ndjenjat, në fund të fundit, ekziston thelbi i jetës. Dashuria, frika, gëzimi, mërzia, dhimbja, dëshpërimi. Është e pamundur ta injoroni atë dhe si çdo gjë që mësoni, kur vononi shumë, ose injoroni, ekziston rreziku që atëherë nuk do të ketë as kohë as mundësi për ta korrigjuar.
SI TË EDUKOJMË NDJENJAT?
Së fundi, ka disa burime për të edukuar ndjenjat, dhe mes tyre ndjej ta përjashtoj web-in. Interneti nuk është i përshtatshëm për edukimin sentimental, përgjigjet e tij janë dhe vijnë gjithmonë në kohë reale, ndërkohë që ndjenjat kanë nevojë për kohë dhe thellësi, për t’u zgjeruar dhe pastaj të rrinë në trupin tonë, në trurin dhe në zemrat tona.
Shumë më mirë është të përqendrohesh në disa mjete tradicionale: për shembull, literaturë. E gjithë literatura e madhe e shekullit të nëntëmbëdhjetë nuk është gjë tjetër veçse një udhëtim i madh në universin e ndjenjave, vetëm nëse ne mund t’i bindim fëmijët të bëjnë një eksplorim, me siguri do të ketë ndjenja që do të mbeten në kujtesën dhe imagjinatën e tyre.
E njëjta gjë vlen edhe për kinemanë, artet vizuale dhe jo vetëm, lidhen me gjuhët e bashkëkohësit. Një pikturë klasike, qoftë Botticelli apo Caravaggio, nuk mund ta shohim dhe të largohemi me indiferencë, por duhet ta shohim me qetësi, pasi ajo është një mjet i jashtëzakonshëm me të cilin artisti na udhëheq, duke na marrë prej dore në botën e bukur të ndjenjave.
Përgatiti: Brikela Daci | Burimi / http://www.nonsprecare.it
© Nuk lejohet riprodhimi i shkrimeve pa vendosur autorësinë e revistës "Psikologjia" dhe pa cituar burimin.
