Edhe pse jetojmë në një shoqëri që nga njëra anë përpiqet të largojë dhimbjen si kusht për ekzistencë, dhe nga ana tjetër e ekspozon atë për qëllime komerciale ose propagandistike, ky aspekt nuk mund të fshihet nga jeta e askujt prej nesh.
Pa shkuar në kontestet filozofike rreth origjinës së dhimbjes, është e rëndësishme të dimë se si disa kultura lidhen me të, duke mësuar ta vlerësojnë atë si një moment të rritjes dhe evolucionit.
E mrekullueshme, në lidhje me këtë është fraza e Haim Baharierit, një dijetar dhe psikolog me origjinë hebraike, i cili shkruan: “Frikërat janë aftësia njerëzore për t’u rigjeneruar”.
Në vend që t’i fshehim, ne duhet të mësojmë t’i duam, t’i shërojmë dhe të mësojmë prej tyre. Kintsugi është pikërisht kjo, arti antik japonez i riparimit të objekteve qeramike, me rrëshirë dhe ari duke u dhënë atyre një vlerë edhe më të çmuar. Një art që daton në shekullin e 15-të, dhe që është trashëguar nga brezi në brez dhe që me kalimin e kohës merr një vlerë terapeutike.
Në thelb, përmes këtij procesi të riparimit, kintsugi na mëson disa vlera që duhet t’i kemi gjithmonë në mend:
- Pranimi i ndryshimit:
Jetoni si përballë risive të papritura dhe pozitive, por edhe kur diçka duket se ndërpritet apo thyen balancat.
- Mos e hidhni atë që është thyer:
Tashmë jemi zhytur në një shoqëri “të disponueshme”, e cila ka humbur origjinalitetin e marrëdhënieve dhe vlerave. Shërimi i ndjeshmërisë më të madhe është një detyrë si për veten ashtu edhe për botën në përgjithësi.
- Mëso të ndreqni:
Kjo është e lidhur ngushtë me pikën e mëparshme dhe na mëson të ruajmë të dyja gjërat dhe mbi të gjitha përvojat që jetojmë. Forcimin e secilit prej nesh që thith së pari gjërat e gabuara dhe shkakton dhimbje dhe vuajtje.
- Mos i fshihni plagët dhe historitë personale:
Për një çast do të ishte e nevojshme mbyllja e gazetave, televizioneve dhe gjithçkaje që përçon imazhin e përsosjes dhe kremtimin e bukurisë si qëllim në vetvete dhe për të kuptuar se nuk ka asgjë më të bukur sesa krenaria dhe dinjiteti për të treguar edhe atë që është i papërsosur, të çalë siç dikush do të thoshte.
Ernest Hemingway ka thënë: “Jeta na thyen të gjithëve. Vetëm disa prej tyre bëhen më të fortë në pikat ku ata u thyen”.
Jo vetëm të fortë, por edhe më të vetëdijshëm, të pjekur. Mësoni artin e kintsugit në vetvete, mësoni mësimin e elasticitetit, ose aftësinë për t’u përballur dhe përballuar vështirësitë e jetës pa u tronditur nga ata. Një ndryshim i mentalitetit që nuk heq dorë nga qëllimi, por na mëson ta shohim atë dhe ta jetojmë me sy të ndryshëm, duke lënë mënjanë atë ide të përsosjes që kënaq sytë, por zvogëlon vlerën e vërtetë të qenies njerëzore.
Riparimi i copëzave me ar dhe argjend nënkupton zgjerimin e pushimit, duke i dhënë këtij termi një kuptim kreativ dhe jo një mohim. Shumë shpesh ne përpiqemi të harrojmë dhe të hedhim, sikur risia të përbëhej nga harresa e kujtesës. Por pa të, ne jemi bosh, ne jemi fragmente pa drejtim, atë që mençuria e lashtë e Kinstugit dëshiron të na kujtojë çdo ditë.
Burimi / www.giornodopogiorno.org
© Nuk lejohet riprodhimi i shkrimeve pa vendosur autorësinë e revistës "Psikologjia" dhe pa cituar burimin.
