Çdo ditë ne jemi të bombarduar me mesazhe, reklama të ndryshme, të cilat na tregojnë se si të vishemi, çfarë të hamë, çfarë mund të na bëjë të lumtur, çfarë do të thotë të kemi një jetë të suksesshme dhe çfarë lloj marrëdhënieje duhet të kemi.
Miq? Shumë, për të dalë deri në mëngjes vonë (nga mbrëmja para), për të udhëtuar në vende të modës. Njohuri? Edhe më shumë, për të bërë numra në Facebook, në Instagram, dhe të keni përshtypjen se jeni popullor, përndryshe nuk jeni askush. Por kur thjesht duhet të kesh një bisedë me zemër të hapur, të pish një filxhan kafe i shoqëruar ose të jesh me dikë që beson, nuk ka asnjë nga këto “shtatëmbëdhjetë” mijë njerëz.
Natyrisht, e gjithë kjo nuk na bën të lumtur dhe thjesht na shtyn të lëvizim drejt aspektit emocional një prirje konsumatore që tashmë ka pushtuar jetën tonë të përditshme (dhe nuk ka konsumator më të mirë sesa një konsumator i pakënaqur).
Në konsumimin relacional, nuk i duam më njerëzit: i përdorim ato
Ne po projektojmë zakonet tona konsumatore në sferën afektive. Ndërsa ne blejmë shumë, harxhojmë aq shumë, hedhim shumë dhe në qoftë se diçka nuk është e përsosur, e eliminojmë atë, të njëjtën gjë bëjmë dhe me njerëzit: takojmë kaq shumë, dalim me kaq shumë dhe në momentin e parë që gabojnë, i shpërfillim pa një shpjegim. Duket një ekzagjerim, por me rritjen kuptojmë se për fat të keq nuk është kështu.
Unë nuk mendoj se është faji i mediave sociale aq sa përdorimi i tepërt që ne bëjmë: në fund të fundit jemi ne përgjegjës për përdorimin e mjeteve që kemi në duart tona. Ajo që na bën të mendojmë është arsyeja që na shtyn të sillemi në këtë mënyrë. Çfarë na nxit të kemi marrëdhënie të “goditjes dhe vrapimit”?
Arsyet mund të jenë shumë, por ajo që unë shoh (dhe kjo është vetëm një hipotezë), është një plagë bazë që përpiqemi ta fshehim. Duhet të jemi realist, në kohën e gjyshërve tanë, kur gjërat nuk hidheshin, por rregulloheshin, ata ndoshta e njihnin më mirë vlerën e gjërave dhe kishin një ide konkrete se si të jetonin. Tani, bota ndryshon kaq shpejt sa i shpëton duarve tona. Ne jemi më të pasigurt se në të kaluarën, nuk jemi as të sigurt se ne do të kemi një të ardhme, mes tensioneve ndërkombëtare, krizave ekonomike dhe problemeve të ndotjes. Ne ndihemi të sulmuar nga bota, prandaj duam ta mbrojmë veten dhe ta bllokojmë në të vetmen gjë që na duket e sigurt: vetmi.
Kjo frikë na pengon që të hapemi në botë, për të tjerët, nga frika e vuajtjes, sepse ne tashmë ndihemi mjaft të pasigurt dhe të pambrojtur, atëherë ne kërkojmë miqësi për aq kohë sa marrim ato mendime të shëmtuara nga kokat tona. Problemi është se përveç botës që nuk jep siguri, ne gjithashtu frikësohemi nga hija jonë, e asaj që është e fshehur nën sipërfaqen tonë dhe kështu përpiqemi të qëndrojmë në det dhe të heqim gjithçka që mund të na bëjë të shkojmë në fund, marrëdhëniet në radhë të parë.
Pasoja e konsumizmit relacional është papjekuria afektive
Në mes të këtyre marrëdhënieve sipërfaqësore, ne harrojmë paletën. Për shembull, nëse nuk merrem me një marrëdhënie, edhe unë heq dorë nga rritja që kjo mund të më sjellë dhe qëndroj në një fazë egocentrike: marrëdhënia ekziston për sa kohë që mund të më sjellë diçka pozitive, për sa kohë më “ushqen” mua; por nëse dalin disa probleme, unë do të priren të heqin dorë madje edhe para se të përballem me vështirësitë. E vërteta është se ne rritemi në sajë të problemeve: me dëshirën për të gjetur një zgjidhje për dinamikat që nuk shkojnë në rrugën e duhur, unë jam i detyruar të vëzhgoj më mirë sjelljen, se si sillen të tjerët dhe çfarë ka midis nesh; kjo është mënyra se si marrëdhënia bëhet më e thellë, më e pjekur
Sidoqoftë, në këtë shoqëri të konsumizmit relacional ku zbatohet “goditja dhe vrapimi”, ne jemi bërë të papjekur: ne ndalemi në sipërfaqen e marrëdhënieve pa u thelluar; ne nuk dëgjojmë më njëri-tjetrin, nuk përpiqemi të kuptojmë (dhe ta kuptojmë njëri-tjetrin), nuk ka vend për të dëgjuar, për të kuptuar, për dhembshurinë, për të shikuar njëri-tjetrin në sy. Në marrëdhëniet tona, nuk ka vend për njerëzit, por vetëm për atë që ata janë në gjendje të na japin.
Dhe përveç kësaj, si mund të ishte ndryshe nëse kemi një rreth miqsh prej 20 deri në 50 njerëz? Do të ishte e pamundur që njeriu të lidhte një marrëdhënie të thellë dhe të sinqertë me secilin prej tyre, për të përmbushur këtë nevojë të imponuar për t’u shfaqur, ne u bëmë ato të një vetësie dhe kështu me radhë, të gjithë vetëm në shtëpi.
Po sikur të kthehemi në marrëdhëniet analoge? (Ato që do të zhvillohen)
Kush vjen nga gjenerata e mëparshme, do të kujtohet se për të parë fotografitë, ata duhej t’i bënin dhe të prisnin derisa të ishin gati. Në atë kohë, ju keni pasur rreth 24 fotografi në dispozicion kështu që ju duhet të zgjidhnit me kujdes kë të vendosnit në kornizë. Tani, vetëm në celular mund të mbajmë mijëra foto, por sa prej tyre përfundojnë në kornizë?
Dallimi midis digjitalit dhe analogut është ngathtësia: nga njëra anë kemi gjithçka (sasi, filtra, rezolucion të lartë, etj.), Por nga ana tjetër, nuk kishim cilësi, por vlerë. Një vlerë që shkoi përtej përbërjes, përtej efekteve vizuale, përtej aftësive të fotografit në detyrë dhe që lejoi t’i jepet fund kornizës.
Ndoshta nuk do të dëmtonte të ktheheshim pak në analog. Nuk po them që të kthehem te polaroidët e vjetër, por të përdorim më mirë atë që kemi në duart tona, të kënaqim kohën që kemi, ta investojmë atë në atë që me të vërtetë ka rëndësi për ne. Sepse dallimi i vërtetë midis digjitalit dhe analogjisë është koha: në botën analoge, çdo gjë ka nevojë për kohë për t’u zhvilluar, ndërsa digjitali jep gjithçka menjëherë. Gjithçka përveç gjërave të domosdoshme.
Sandra “Eshewa” Saporito
Author and operator in Bio-Natural Disciplines
Burimi / www.eticamente.net
© Nuk lejohet riprodhimi i shkrimeve pa vendosur autorësinë e revistës "Psikologjia" dhe pa cituar burimin.
