Ringjallja si një simbol i ri-lindjes së brendshme. Pashkët dhe kuptimi i tyre psikologjik dhe simbolik. Rëndësia e përsëritjeve fetare qëndron në dimensionin e tyre simbolik që mund të “veprojë” në nivele të ndryshme të psikikës njerëzore individuale dhe kolektive.
Nëse ky dimension simbolik nuk kuptohet dhe jeton në brendësi – dhe në këtë rast specifik të Pashkës ne nënkuptojmë diçka të afërt me rilindjen e brendshme – atëherë çdo zakon, tabelë, dëshirat e rrethanave, simbolet e Pashkëve nuk kanë kuptim (dhe për këtë arsye bëhen ‘shenja’ ), e gjithë kjo humbet rëndësinë dhe nuk jetohet nga psikika e individit.
Simboli i Krishtit që ka lindur dhe që pastaj ringjallet përsëri është një simbol i lashtë arkeik i pranishëm në të gjitha fetë dhe mitet.
Rinovimi, rilindja: kjo është ajo që ka nevojë psikika. Carotenuto shkruante se:
“Largimi, lodhja dhe frika paraprijnë risitë, evolucionin dhe ndryshimin, dhe gjithashtu në realitetin tonë ritualet e martesës, të festave të përsëritura si Krishtlindjet, Pashkët ose Viti i Ri, festojnë edhe një herë forcën e arketipit të rilindjes së vdekjes”. (Marzia Mazzavillani)
“Transformimi i frikës është aspekti i parë i ringjalljes”.
“Ringjallja është çlirimi nga zinxhirët (psikikë) dhe të jetuarit pa pengesa”. (Anselm Grun) – Falënderoj Antonietta Lucianin, për këtë perlë dhe për më shumë pafundësi.
“Liria jonë nuk është jashtë nesh, por tek ne. Ju mund të lidheni me botën e jashtme dhe të ndiheni të lirë, sepse ju jeni liruar nga zinxhirët e brendshëm. Dikush mund të fitojë liri të jashtme përmes veprimeve energjike, por liria e brendshme krijohet vetëm nëpërmjet simbolit”. (C.G. Jung – Libri i Kuq, f.311)
“Kjo ide e vetë-rinovimit është një ide universale fetare. (…) Në të gjitha fetë, ceremonitë e rilindjes shprehin këtë vetë-ripërtëritje dhe kjo ide është gjithmonë e lidhur me atë që njeriu kryen një veprim të njëjtë me atë të kryer nga Perëndia (…)
Të gjitha ritualet e rilindjes përbëjnë një transformim të njeriut në diçka që tejkalon njeriun dhe kjo shprehet në forma shumë të ndryshme; për shembull, në idenë se prindërit e vërtetë nuk janë më të tillë, ose se ata vdiqën dhe pastaj u kthyen si diçka që është më shumë si një spektër, në krahasim me kafshën që ishte më parë; për më tepër vihen emrat e rinj dhe kështu me radhë.” (C.G. Jung – Zarathustra e Nietzsche-it Seminar i mbajtur në vitet 1934-39 P, 58. Torino: Bollati Boringhieri, 2011)
“Ajo që kërkon natyra nga pema e mollës është të prodhojë mollë dhe dardha. Nga unë, natyra dëshiron që unë të jem thjesht një njeri, por një njeri i vetëdijshëm për atë që është dhe çfarë bën. Perëndia kërkon ndërgjegje tek njeriu. Kjo është e vërteta e lindjes dhe ringjalljes së Krishtit brenda nesh.
Kur gjithnjë e më shumë mendime njerëzish të vijnë në këtë të vërtetë, kjo do të jetë rilindja shpirtërore e botës. Krishti, Logosi: domethënë mendja, inteligjenca, që shkëlqen në errësirë. Krishti përfaqësoi një të vërtetë të re për njeriun”. (C.G.Jung – Libri i Kuq)
Burimi / www.jungitalia.it
© Nuk lejohet riprodhimi i shkrimeve pa vendosur autorësinë e revistës "Psikologjia" dhe pa cituar burimin.
