Në Kosovë, drita nuk është më dritë. Është frikë, ankth dhe peshë. Me rritjen e fundit prej 16% të çmimit të energjisë elektrike, ajo që dikur ishte domosdoshmëri, sot është kthyer në luks për shumë familje. Në një shtet ku rrogat janë minimale, papunësia e lartë dhe ndihmat sociale nuk e prekin realitetin, kjo rritje është goditje – jo reformë.
Nuk ka nevojë për analiza të thella ekonomike për të kuptuar se kjo rritje po përplaset përballë një populli të rraskapitur. Mjafton të hysh në një shtëpi të zakonshme kosovare, ku një nënë numëron dinarët për të përballuar faturën, ku një i moshuar qëndron i mbështjellë me batanije sepse s’ka ngrohje, dhe ku fëmijët mësojnë nën dritën e telefonit kur energjia fiket për “kursime”.
Kjo nuk është zhvillim. Kjo është pabarazi. Sepse zhvillimi nuk matet me faturat që rëndojnë popullin, por me mirëqenien që ofron shteti. Dhe kur një popull ndjehet i tradhtuar nga ata që duhet ta mbrojnë, atëherë kemi një krizë shumë më të thellë se ajo energjetike – kemi një krizë të ndërgjegjes kolektive.
Askush s’po kërkon mrekulli. Po kërkohet drejtësi. Një shtet që i vë përpara nevojat e qytetarëve dhe jo balancat e tregut. Sepse nuk mund të ketë dritë në një vend ku shumica po zhyten në errësirë – jo vetëm në kuptimin fizik, por edhe në atë shoqëror e shpirtëror.
Andaj ky shkrim është zëri i atyre që nuk kanë ku të ankohen, që nuk kanë mikrofon as ekran. Është klithma e heshtur e një populli që nuk kërkon shumë – veç një jetë të jetueshme.
Sepse kur drita shndërrohet në barrë, nuk jemi ne që po harxhojmë shumë – është shteti që po dështon rëndë.
© Nuk lejohet riprodhimi i shkrimeve pa vendosur autorësinë e revistës "Psikologjia" dhe pa cituar burimin.
