Nuk ka rëndësi në çfarë moshe: sa herë që njohim dikë që vërtetë na pëlqen, thjesht shikimi i atij personi mund të na bëjë të ndiejmë fluturat e famshme në stomak.
Nëse pastaj lind një histori e vërtetë, ato flutura janë në gjendje të bëhen vetë-dëgjuese për një kohë të gjatë. Pas disa kohësh, edhe nëse dikush është plotësisht i lumtur, ndjenja se bota po përmbyset në stomak bie dhe është e vështirë të kthehemi si dikur. Një përdoruese e Tumblr shpjegoi këtë tranzicion të përkryer dhe fjalët e saj goditën kaq shumë…
Postimi i vajzës fillon kështu: “Pra … kam pasur një marrëdhënie për pesë vjet …”.
“Kam lexuar shumë postime rreth njerëzve që besojnë se të jesh bashkë me dikë do të thotë të kesh flutura në stomak përgjithmonë, të kesh ngathtësi çdo herë që ta shohësh, ta përqafosh, të ndjehesh kaq e lumtur dhe të mendosh se gjithmonë do të jeni të lumtur për të ndarë një shtrat me dikë.
Nuk ndodh kështu, të paktën jo për mua.
Kur jetoni së bashku, fluturat nuk ndihen më, zemra nuk kërcen më. Përkundrazi, gjithçka duket se zhduket. Kur jeni në të njëjtën dhomë ju ndiheni të qetë dhe të sigurt. Kur ta përqafosh, mund të dëgjosh rrahjet e ngadalta të zemrës dhe tingujt qetësues të frymës. Ju nuk flini më duke kryqëzuar këmbët tuaja aq sa të mos i dalloni ato nga tuajat. Ju flini mirë, krah për krah, ndonjëherë përballë larg nga ana tjetër. Por çdo natë, nëse e bëni këtë pak më larg, gjeni trupin e tjetrit dhe mund të përkëdhelni një krah ose flokët ndërsa bini në gjumë.
Puthjet nuk janë më gjithmonë romantike dhe pasionante. Por kjo nuk është diçka negative sepse do të ketë puthje të ftohta, duke ngrënë një akullore dhe puthje ngjitëse të dhëna menjëherë pas mëngjesit. Nuk do të ketë puthje të “Unë duhet të shkoj tani” dhe ato “edhe një!” Do të ketë puthje zgjimi, të cilat i mendoni kur përgatiteni për një ditë të re, ndërsa harroni plotësisht alarmin. Do të ketë puthje të mira, ato që jepen sepse jeni “aq e ëmbël”, sepse ju “i doni shumë kafshët” dhe ato të “Unë jam i lumtur që jam me ty”.
Ju nuk i shkruani shpesh rrëfimet e dashurisë, sepse ajo që ju mendoni për personin tjetër është diçka që është brenda jush dhe ju nuk bëni më shaka, pasi të tjerët nuk mund ta kuptojnë, por ju shkëmbeni shikime argëtuese apo egërsi në publik, botën tuaj të vogël kundër asaj që ndodhet atje.
Marrëdhëniet nuk janë si në përralla, nuk ka gjithmonë fishekzjarre dhe shkëndija, të paktën jo pas njëfarë kohe. Ato përbëhen nga ritmi i qetësisë, zhurma e dashurisë dhe vëmendjes. Dashuria nuk është një zjarr i madh në shpirt, por një vatër që na mban të ngrohtë dhe të sigurt, duke na përkëdhelur derisa të biem në gjumë. Dhe e dua gjithë këtë”.
Burimi / http://www.tuttorete.info
© Nuk lejohet riprodhimi i shkrimeve pa vendosur autorësinë e revistës "Psikologjia" dhe pa cituar burimin.
