Filmi Whitney, me regji të Kasi Lemmon dhe nën interpretimin e aktores Naomi Ackie vjen në kinemat e botës më 22 dhjetor.
I shkruar nga Anthony McCarten, filmi Whitney është një portret kompleks dhe i shumëanshëm i këngëtares, e cila me nofkën The Voice, jetoi një jetë të shënuar nga suksese të jashtëzakonshme profesionale, por edhe nga momente delikate personale. Nga një vajzë kori në New Jersey në një nga artistet më të vlerësuara të të gjitha kohërave, Whitney Houston mbart me vete një legjendë që as vdekja e saj (dramatike) nuk është zbehur.
IKONË POP DHE GRUA E TORTURUAR
Whitney Houston ishte ndoshta artistja më e madhe femër muzikore që ka njohur shekulli i 20-të. Ai nuk ka asnjë dyshim në nënvizimin e kësaj nga Clive Davis , nëntëdhjetë vjeçari ekzekutiv i albumit që prodhoi filmin Whitney – Një zë që u bë legjendë . Davis, i cili ka luajtur një rol jetik në karrierën e artistëve si Bruce Springsteen apo Pink Floyd, e konsideron Whitney Houston si atë që do të mbetet gjithmonë në krye të të gjitha preferencave të tij.
“Shkathtësia e tij ishte e pabesueshme. Ajo mundi të këndonte dhe kërcente në të njëjtën kohë pa humbur intensitetin si dhe të jepte emocione shumë të forta me baladat e saj. Për mua, ajo do të mbetet gjithmonë artistja më e mirë e pop-it dhe R&B-së”.
Synimi i filmit Whitney – Një zë që u bë legjendë është që të tregojë Whitney Houston në raund. Nga njëra anë është ylli i madh i muzikës. Nga ana tjetër, gruaja që iu desh të përballej me varësinë nga droga, arsyeja që në fund qëndron pas përfundimit të saj të parakohshëm dhe tragjik. Për t’i dhënë besueshmëri historisë, McCarten donte të vinte në pah këndvështrimin e Houston, të treguar nga njerëz që e njihnin më mirë atë, si Gary dhe Pat Houston, vëllai dhe kunata e këngëtares.
Edhe pse ishte një ikonë e mirënjohur në botë, e aftë për t’i veshur këngët në një mënyrë unike, Whitney Houston mbeti në kërkim të diçkaje dhe dikujt që e bënte të ndihej e dashuruar. Dhe ky, pafundësisht, është motivi i të gjithë filmit, siç shpjegojnë producentët.
“Whitney ishte thjesht një vajzë periferike që donte të dashurohej për atë që ishte. Ajo donte një familje dhe njerëz që e vlerësonin dhe kujdeseshin për të. Vetëm në këtë mënyrë ajo mund ta ndante talentin e saj me të gjithë botën”.
© Nuk lejohet riprodhimi i shkrimeve pa vendosur autorësinë e revistës "Psikologjia" dhe pa cituar burimin.
