Largoni frikën e të qenit vetvetja, me metodën ikigai

Në këtë artikull flasim për të gjitha ato mekanizma mendorë që nuk na përfaqësojnë dhe që na bëjnë të ndihemi të frikësuar se mos jemi ashtu si të tjerët do të donin. Do të analizojmë ikigai (metoda japoneze për të qenë e lumtur) dhe sa e rëndësishme është të gjesh një arsye të vërtetë për të qenë vetvetja. Përfundimisht, me këshillën e Amana, një këshilltare daneze, ne do të përpiqemi të hedhim poshtë mendimet dhe gjykimet e të tjerëve që ne kemi marrë gjatë viteve dhe me të cilat kufizohemi në jetën e përditshme.

Çfarë është introjeksioni?

Ky kusht mund të jetë një kurth kur arrihet një nivel i mirë i vetëvlerësimit. Në mënyrë të veçantë, introjektet janë mesazhe zhvlerësimi të marra në vitet e para të jetës që janë hedhur tek ne përpara se të na jepej kohë për t’i verifikuar dhe vërtetuar ato. Këto janë rregulla që i kemi marrë pa marrë parasysh nëse janë të përshtatshme për ne apo jo, ato që na bëjnë mirë ose që kanë kuptim për ne ose që korrespondojnë me moralin tonë.

Këto mekanizma përbëhen nga mesazhe të tilla si: “Ju duhet” dhe tregojnë mënyrat në të cilat ne duhet ose nuk duhet të jemi, ose parametra sipas të cilëve të tjerët na shohin ose duan të na shohin: “Nëse sillesh sipas pritshmërive të mia unë do të të dua”. Ky mesazh i sapo introjektuar mund të rezultojë në një bindje të brendshme se individi mendon se ai kurrë nuk duhet të jetë vetvetja.

Fritz Perls, një psikolog hebre që jetonte mes shekujve 19 dhe 20, shkroi për këtë mekanizëm psikologjik: “Rreziku i introjektimit është i dyfishtë. Para së gjithash, njeriu që introjekton humbet personalitetin e tij, sepse ai është shumë i zënë duke mbajtur në gji trupat e huaj të vendosur në sistemin e tij. Sa më introjekton të marr ai, aq më pak hapësirë i duhet të shprehë veten apo edhe të zbulojë qenien e tij të vërtetë. Së dyti, introjektja ndihmon në shpërbërjen e personalitetit. Nëse gëlltitë plotësisht dy koncepte të papërshtatshme, ndoshta do të jesh i copëtuar duke u përpjekur t’i pajtosh”.

Si një “Unë nuk mund” mund të bëhet një “Unë mund”

“Nuk mundem” ose “Nuk mund ta bëj këtë” janë thirrje që i përsërisim kur pas shumë vitesh vetëvlerësimi ynë është shumë i ulët. Këto janë shprehje që i shprehim edhe para se të përpiqemi të bëjmë diçka, një shenjë se mendimi ynë është bllokuar nga mekanizmat mendore që na çojnë në impotencë dhe mosveprim.

Ndonjëherë ne e lëmë veten të bëjë prapa nga aksionet tona të brendshme vetëm për shkak se ne kemi qenë të përdorur për të qenë të lidhur me këto aksione dhe nuk dimë ndonjë metodë tjetër. Në fillim u përpoqëm të çliroheshim dhe të rebeloheshim, duke tërhequr zinxhirin me të cilin ishim të lidhur, por pastaj ne dhamë dorëheqjen për të pranuar fatin tonë. Dhe nuk kishim më guximin të provonim forcën tonë. Dhe aksionet tona janë bërë ndalime të marra nga prindërit tanë, nga shoqëria, nga shkolla, nga përvojat e dështimit që kemi përjetuar, ose nga mbetjet që kemi vuajtur në marrëdhënie.

Por a jemi të sigurt që ne jemi të vetmit që i kemi vendosur vetvetes? Ndoshta jemi më shumë lëvizje …

Zotërim dhe vetëvendosje

Vetëvlerësim do të thotë të jesh vetvetja pa dëshiruar të jemi ashtu siç dëshirojnë të tjerët. Në këtë gjendje ne jemi autonomë dhe ne e përcaktojmë veten pavarësisht nga recetat e jashtëzakonshme për veten tonë; në këtë mënyrë fitojmë një ndjenjë sigurie dhe vetëvlerësimi. Vetëvendosja, nga ana tjetër, nënkupton ndjenjën e asaj që na nevojitet, atë që duam, atë që ne e hedhim poshtë, cilat qëllime duam të arrijmë dhe cilat janë vlerat tona. Gjatë jetës, represioni i ushtruar nga jashtë shndërrohet në shtypje të brendshme. Kështu ne e gjejmë veten duke bërë për veten tonë atë çfarë njerëzit kryesorë të viteve të para të jetës kishin bërë me ne: kufizimin e vetes.

Duke pasur parasysh këtë fakt zgjojmë tek vetja një ndjenjë motivimi në ndryshimin e gjërave: ajo mobilizon dhe liron forcat tona për të marrë një rrugë të re. Kjo nuk është e lehtë, sepse ne duhet t’i rezistojmë shumë pengesave dhe ndalimeve si brenda ashtu edhe jashtë. Në fund, megjithatë, ne tërhiqemi për veten dhe jetën tonë dhe për këtë arsye ne duhet të mësojmë të bëjmë kërkesa, të vendosim kufijtë dhe së fundi të dëgjojmë.

Si të dalësh nga introjektet

Hapi themelor për të filluar largimin nga introjektet e dikujt është që t’i zbërthejnë ato dhe të bëhemi të vetëdijshëm për ato dinamika që nuk janë më pjesë e jona. Për ta bërë këtë ne duhet të fillojmë të shikojmë se cilat janë karakteristikat tona personale, cila është zona jonë e të qenit.

Metoda për të arritur vetëdijen: ikigai

Qëllimi më i rëndësishëm i jetës së secilit duhet të jetë për të gjetur “ikigai”, ose “motorin e jetës”, “arsyeja për ekzistencë”. Gjithkush ka të vetin, edhe nëse nuk janë të vetëdijshëm për të.

Kërkimi për ikigai-n tuaj është një mënyrë e mirë për të gjetur se si duhet të bëhemi të lumtur dhe të lirojmë idetë dhe mendimet që kemi trashëguar nga të tjerët. Sepse me siguri nuk do të jenë gjëra që njerëzit e tjerë i konsiderojnë të rëndësishme, kuptimplotë ose të kënaqshme, për të gjetur thesarin tonë të brendshëm, por gjërat që me të vërtetë flasin me ne, ato që zgjojnë një jehonë në shpirtin tonë, sepse menjëherë kuptojmë se ato korrespondojnë.

Ndiqni zërin e brendshëm

Ne gjithmonë duhet t’i dëgjojmë zemrat tona, t’i marrim seriozisht mesazhet tona, pa humbur veten në alternativa: gjëra që na mbajnë të zënë, por që në fund të fundit nuk kanë rëndësi për ne, as nuk na japin kënaqësi apo përmbushje. Duke vepruar kështu, njeriu largohet nga vetja. Nëse e kemi të vështirë të dëgjojmë zërin e zemrës, ne do vazhdojmë të përpiqemi dhe herët a vonë do të kemi sukses.

Pyetje për të ndjekur zërin tuaj të brendshëm:

gjërat që më pëlqen të bëj, që më frymëzojnë ose më inspirojnë janë …
gjërat që unë mund të bëj mirë / pikat e forta janë …
gjërat që më bëjnë më të fortë dhe / ose më japin më shumë energji janë …
momentet kur u ndjeva vërtet i gjallë ishin …
ndihem i lirë sidomos kur…
përvojat më të dobishme janë …

Inteligjenca e zemrës sonë

Kur i kushtojmë vëmendje gjërave që me të vërtetë pëlqejmë, ndjekim zërin e zemrës sonë. Kur bëhet fjalë për marrjen e një vendimi, zemra mund të na tregojë rrugën e drejtë, të na ndihmojë të sqarojmë se çfarë të bëjmë, të komunikojmë një ndjenjë sigurie dhe vendosmërie të brendshme. Sa herë që marrim vendime dhe ballafaqohemi me sfida, duhet të kujtojmë ta bëjmë atë me zemër, do të marrë një forcë për të hyrë në kontakt me të dhe për të hapur mesazhet e saj:

A ndiej në zemrën time se kjo është gjëja e duhur?
A do të isha gati ta pranoj me gjithë zemër?
A thot zemra ime po?

Në këtë mënyrë mund të verifikojmë nëse kemi marrë rezultate autentike, që janë në harmoni me zemrën dhe shpirtin tonë.

Zhyteni veten në qendër të qenies suaj. Sa më e madhe të jetë distanca nga ajo, aq më pak mësoni. Kërkoni për zemrën tuaj dhe dilni nga puna juaj – Laozi

Jeto vertikalisht: sill pasion në jetën e përditshme

Një nga pengesat më të mëdha për të qenë të qëndrueshëm dhe të sigurt në jetë është tendenca për të kaluar në një mënyrë jetese ku siguria, harmonia dhe rezistenca ndaj ndryshimeve qeverisin sjelljen tonë dhe mënyrën se si e shikojmë jetën.

Ky stil quhet nga Amana, këshilltare daneze, që jeton horizontalisht. Në këtë strukturë ne lejojmë që detajet praktike të kenë përparësi mbi ndarjen intime. Ne jetojmë në minimum të energjisë sonë jetësore, bëjmë kompromise për të fituar dashurinë dhe vëmendjen dhe heqim dorë nga ajo që është vitale për ne që t’i kënaqim të tjerët. Të jetuarit horizontalisht është diçka që na zvarritet në mënyra delikate, duke e bërë jetën tonë dhe marrëdhëniet tona të zbrazëta, të ndenjura dhe të shkreta.

Nëse jetojmë vertikalisht, prioritetet tona ndryshojnë dhe jo vetëm që lejojmë ndryshimin, por gjithashtu e mirëpresim atë dhe fillojmë të dëgjojmë intuitën tonë dhe të nderojmë energjinë tonë vitale. Në këtë gjendje ne jemi më pak të interesuar për atë që të tjerët mendojnë për ne, më të prirur për të ndjekur zemrat tona pa u shqetësuar për pasojat. Ne bëhemi të ndershëm dhe nuk fshihemi. Energjia vitale ndez, ne jemi më pak të fiksuar me mendimet dhe jetojmë më shumë në zemër dhe në trup. Kur jetojmë vertikalisht mirëpresim çdo emocion të dhimbjes dhe kënaqësisë, duke u hapur për të si dhuratë që marrim nga ekzistenca. Të jetuarit vertikalisht do të thotë të jetosh në besim, duke jetuar horizontalisht do të thotë të jetosh në mosbesim.

Integrimi: procesi i bërjes njerëzore

Integrimi ndodh kur ka një pranim të thellë të asaj që jemi, nga anët tona negative, të papërsosmërive tona, të gjithçkaje që në të kaluarën na ka dhënë frikë dhe dhimbje. Integrimi nuk do të thotë të ndalosh rritjen, por do të thotë të ndalosh të përpiqesh të jesh ndryshe, të duhet të arrish gjysmën, të duhet të përmirësosh vazhdimisht veten. Ndonjëherë është gjithashtu e drejtë të ndalemi dhe të pranojmë atë që jemi, të bëhemi më njerëzore, më të arritshëm, më të relaksuar dhe më delikat.

Të jesh vetvetja do të thotë të përjetosh një ndjenjë vetë-pranimi dhe të ndjehesh i qetë pa fshehur pasiguri dhe frikë. Integrimi gjithashtu do të thotë të kuptosh se ndryshimi mund të jetë i ngadalshëm. Hapja dhe besimi janë pjesë në një proces jashtëzakonisht delikat dhe gradual që mund të ketë ngadalësime të shpeshta. Ne duhet të bëjmë paqe me këto pjesë të tonat që nuk na pëlqejnë. Ndryshimet në ndërgjegjësimin dhe marrëdhëniet mund të jenë mikroskopike dhe në qoftë se ne gjithmonë përqendrohemi në mes, do të përfundojmë duke u ndier të dekurajuar dhe duke mos marrë atë që duam.

Gjëja më e rëndësishme, në vend të kësaj, është që të jemi të vetëdijshëm për ndryshimet e vogla në jetën tonë dhe të pranojmë që ndonjëherë do të regresohemi dhe do të ndihemi shumë të ngjashëm me atë se si u ndiem në të kaluarën.

Përfundim

Kërkimi për veten vazhdon gjatë gjithë jetës dhe nga koha në kohë është e këshillueshme që të kontrolloni cilat përbërës nuk janë më në përputhje me pjesën tonë më të thellë. Për të gjetur se kush jemi ne duhet të vazhdojmë udhëtimin tonë vetëm me atë që na intereson vërtet.

Burimi / pazzidivita.com

Artikuj të ngjashëm