Letra e një adoleshenti, një tekst që duhet ta lexojë dhe rilexojë çdo prind që e gjen veten duke përjetuar këtë gjendje delikate me fëmijët.
Adoleshenca është një periudhë absolutisht komplekse. Ne flasim gjithmonë për të, flasim shumë për të, por shpesh për fëmijët dhe prindërit që e përjetojnë, duket sikur lundrojnë në ujëra të errëta dhe të stuhishme. Letra e një adoleshenti që ju propozojmë, përfaqëson një lloj fari në atë errësirë.
E shkruar nga psikologia amerikane, Gretchen L. Schmelzer dhe e marrë nga Shoqata Italiane e Pediatrisë Parandaluese dhe Sociale, po jua publikojmë në versionin e saj të plotë.
Letër nga një adoleshent
I dashur prind, kjo është letra që do të doja t’ju shkruaja. Për këtë betejë ne po luftojmë tani. Unë kam nevojë për të. Unë kam nevojë për këtë luftë. Nuk mund t’ju them sepse nuk i di fjalët për ta bërë dhe në çdo rast nuk do të kishte kuptim ajo që do të thoja. Por, dije, unë kam nevojë për këtë luftë, dëshpërimisht. Unë duhet të të urrej, tani dhe kam nevojë që ti të mbijetosh për këtë. Unë kam nevojë që ti të mbijetosh duke të urryer ty, dhe ti duke më urryer mua” – fillon kështu letra e një adoleshenti që përpiqet të komunikojë atë që po i trazon shpirtin.
“Kam nevojë të të luftoj, edhe pse e urrej. Nuk ka rëndësi as cila është arsyeja e kësaj beteje të vazhdueshme: koha e shtetrrethimit, detyrat e shtëpisë, lavanderia, dhoma ime e çrregullt, dalja, qëndrimi në shtëpi, largimi nga shtëpia, qëndrimi për të jetuar në këtë familje, i dashuri im, e dashura ime, rreth të mos kesh miq, apo të kesh shoqëri të keqe. Nuk është e rëndësishme. Unë kam nevojë të debatoj me ju për këto gjëra dhe kam nevojë që ju të debatoni me mua. Unë kam shumë nevojë që ju të mbani skajin tjetër të litarit, “vazhdon letra e adoleshentit, që përfaqëson të gjithë adoleshentët.
Kërkimi i vështirë për veten
“Mbajeni fort ndërsa unë tërhiqem nga skaji tjetër, ndërsa përpiqem të gjej disa pika mbështetjeje për të përjetuar këtë botë të re. Më parë e dija kush isha, kush ishe ti, kush ishim ne, por tani nuk e di më. Tani për tani unë jam duke kërkuar për kufijtë e mi dhe ndonjëherë mund t’i gjej vetëm kur bëj këtë tërheqje lufte me ju. Kur shtyj gjithçka që dija në kufi. Pikërisht në atë moment ndjej se ekzistoj dhe për një minutë mund të marr frymë”, vijon letra e adoleshentit në kërkim të vetes.
“Dhe e di që të mungon djali i vogël e i ëmbël që isha. E di, sepse edhe ai fëmijë më mungon dhe kjo nostalgji është ajo që e bën gjithçka kaq të dhimbshme tani. Më duhet të luftoj dhe të shoh që ndjenjat e mia, sado të këqija apo të ekzagjeruara të jenë, nuk do të më shkatërrojnë as mua as ty. Kam nevojë që ti të duash edhe më të keqen tek mua, edhe kur më duket sikur nuk të dua. Tani për tani kam nevojë që të më duash edhe mua edhe ty, në emër të ne të dyve ”, një nga pasazhet më të vështira në letrën e një adoleshenti.
“E di që është e keqe të trajtohesh keq, por kam nevojë që ti ta tolerosh dhe të kërkosh të rritur të tjerë t’ju ndihmojnë ta bëni këtë. Sepse nuk mund ta bëj për momentin. Nëse dëshironi të mblidheni me miqtë tuaj të rritur dhe të keni një “grup-ndihmë të ndërsjellë-për-mbijetuar-adoleshentin tuaj”, vazhdoni. Flisni për mua pas shpine, nuk më intereson. Vetëm mos hiqni dorë nga unë, mos hiqni dorë nga ky konflikt: kam nevojë për të”.
Beteja e vështirë e fëmijëve / Beteja e vështirë për t’u rritur
Dhe ende shkruhet në letrën e një adoleshenti që nuk dëshiron t’i dorëzohet asaj errësirës, asaj stuhie:
“Kjo është beteja që do të më mësojë të kuptoj se hijet e mia nuk janë më të mëdha se drita ime. Kjo është beteja që do të më mësojë të kuptoj se ndjenjat e këqija nuk nënkuptojnë fundin e një marrëdhënieje. Kjo është beteja që do të më mësojë se si të dëgjoj veten, edhe kur mund të zhgënjejë të tjerët. Kjo betejë do të marrë fund. Si çdo stuhi, ajo do të qetësohet. Dhe unë do të harroj, dhe ju do të harroni. Dhe pastaj ajo do të vijë përsëri. Dhe pastaj do të më duhet të shtrëngosh përsëri litarin. Do të më duhet kjo për vitet në vijim. E di që nuk ka asgjë të bukur apo të kënaqshme për ju në këtë situatë,
ashtu siç e di që ndoshta nuk do t’ju falënderoj kurrë për këtë, as nuk do ta njoh këtë punë të vështirë, në fakt, sipas të gjitha gjasave do t’ju kritikoj ashpër”, shkruhet sërish në letrën e adoleshentit të sinqertë për herë të parë.
“Do të ndihet sikur çdo gjë që bëni nuk është kurrë e mjaftueshme. Megjithatë, unë mbështetem plotësisht në aftësinë tuaj për të qëndruar në këtë luftë. Sado të debatoj, sado të ankohem. Nuk ka rëndësi sa mbyllem në heshtjen time. Ju lutemi mbahuni në skajin tjetër të litarit. Dije që po bën punën më të rëndësishme që dikush mund të bëjë ndonjëherë për mua tani. Me dashuri, djali juaj”.
Kështu përfundon kjo letër, po ju si do të reflektonit?
© Nuk lejohet riprodhimi i shkrimeve pa vendosur autorësinë e revistës "Psikologjia" dhe pa cituar burimin.
