Sandra “Eshewa” Saporito
Autore dhe operatore në disiplinat bio-natyrore
Shpesh mendohet se Fëmija i Brendshëm, Puer Aeternus, na sjell telashe dhe është burim i shumë problemeve në jetën tonë të përditshme, kryesisht të një natyre emocionale, sepse Puer është i zjarrtë, i pasionuar dhe nuk është i prirur të arsyetojë siç është. Senex, arketipi ekuilibrues i Puer, i urtë i vjetër.
Sidoqoftë, duhet thënë se Fëmija i Brendshëm mund të jetë një burim i shkëlqyeshëm për ne, nganjëherë, një shpëtim, nëse dimë si t’i qasemi kësaj pjese prej nesh që përbën thelbin e qenies sonë, forcën jetësore, limfën që na ushqen.
Fëmija i brendshëm është një kujdestar i shenjtë: ai ruan aftësitë tona për të luajtur, imagjinuar, ëndërruar, eksploruar, hulumtuar, krijuar. Ai është aventurier që rebelohet kundër një bote të vjetër të fosilizuar, stacionare, e cila nuk sheh drejt së ardhmes. Fëmija i Brendshëm, ai, ka këmbë me krahë dhe nuk ecën në botë, ai vrapon, fluturon, shkon përtej kufijve të imponuar me rrezikun e djegies së krahëve të tij. Ka shumë dhurata që mund të na sjellë nëse i japim mundësi; por masa që na lejon të ruajmë aspektin pozitiv të këtyre dhuratave, të cilat nëse do të jetonin në ekstrem do të bëheshin pengesa, varet nga ne: i rrituri, i cili mund ta marrë atë fëmijë të brendshëm për dore që mban në zemër dhe të bëjë paqe me të.
Ka shumë mënyra për të hyrë në kontakt me Fëmijën tuaj të Brendshëm, Puer Aeternus tonë; më të mirët janë ata që kërkojnë kreativitet dhe imagjinatë nga ne. Sepse nëse duam të komunikojmë me të, duhet të flasim gjuhën e tij. Pra, nëse doni të krijoni një marrëdhënie harmonike me këtë pjesë të shenjtë dhe të fuqishme tuajin, do të duhet të nxirrni nga sirtari atë që ju bën zemra të rrahë.
Letër për të bërë paqe me Fëmijën e Brendshëm
“I dashur vogëlush / vetes,
e dini, jeta është e çuditshme, e komplikuar dhe e mrekullueshme në të njëjtën kohë. Do t’ju dhurojw momente të çmuara dhe sfida veçanërisht të vështira, por unë dua që të dish një gjë: je i fortë. Do të jesh në gjendje të shpëtoni me të, në një mënyrë ose në një tjetër, dhe do ta zbuloni duke bërë një hap në një herë. E di që ju pëlqen të vraponi, gjithmonë keni qenë në nxitim të rriteni, të bëheni të shkëlqyeshëm, por kur të bëheni një do të kuptoni se gjëja më e çmuar që kishit në duar ishte ajo kohë që nuk kaloi kurrë aq shpejt sa për ju.
Shijoni kohën e lojërave sa më shumë që të mundeni, sepse në ato momente në të cilat ju i shndërroni kukullat prej lecke në personazhet e historive tuaja fantastike, ekziston ajo magji që pastaj si i rritur do të përpiqeni ta rijetoni në botë; ekziston dimensioni i shenjtë i ritit imagjinar. Shijoni çdo moment me miqtë tuaj, pasdite të lumtura duke luajtur jashtë, duke ecur në pyll, duke u ngjitur pemë, duke ëndërruar për një botë gjithnjë të re”.
Mos u ngut, jepi kohë vetes
“Nëse ka një këshillë që do të doja të të jepja, ajo është kjo: jepi vetes kohë; kohw për t’u rritur dhe ëndërruar; kohw për të kuptuar kush jeni, për t’ju dëgjuar, për të zbuluar botën brenda jush, për të kuptuar se çfarë doni të bëni “kur të rriteni”, çfarë është e rëndësishme për ju, “kush” është i rëndësishëm për ju. Mos nxitoni të jetoni, sepse jeta është si ëmbëlsira juaj e preferuar: duhet ta shijoni ngadalë. Nëse thjesht e kafshoni, nuk do i jepni vetes shansin të shijojë të gjitha aromat. Jeta për ty, për mua, është tani.
Kjo kohë është e çmuar sepse çdo ëndërr që do ta bëjë zemrën tuaj të rrahë, do të bëhet motori i ditëve të mia të ardhshme. Jam kujdesur për të gjitha ëndrrat që kanë lindur në zemrën tënde, për të gjitha ato: disa i kam mbjellë në botën time dhe ato po rriten ngadalë, të tjerat po flenë në sirtar, në ngrohtësi. Nuk e di nëse do të jesh krenar për atë që jam bërë, për atë që kam bërë, por mund të të siguroj se kam dhënë gjithçka, pavarësisht gjithçkaje. Unë nuk isha i përgatitur për botën, dhe për fat të keq dyshoja tek ti, tek unë, dhe nganjëherë humba, rashë përtokë dhe shumë plagë kanë lënë plagë të thella.
Rashë në një mijë copa me ngjyra në asfalt, por për fat të mirë ti ishe atje me mua, dhe me buzëqeshjen tënde të pafajshme, butësisht more në duar çdo copë të vogël që gjete, si një zog që ra nga foleja, dhe u kujdese për të: keni bërë një mozaik të vogël nga të gjitha këto fragmente të shpërndara.
Entuziazmi dhe shpresa juaj i kanë bashkuar pjesët e zemrës suaj dhe së bashku kemi krijuar horizonte të reja, të përbërë nga ëndrra më të vërteta, të cilat nëse bien nuk do të prishen kurrë. Me kalimin e kohës mësova t’i ngurtësoj këto ëndrra në çelik. Tani thjesht hiqni ndryshkun dhe pastaj kthehen si të rinj, më të ndritshëm se kurrë”.
Faleminderit që je gjithmonë aty
“Në momentet e mia më të vështira, ti ishe pranë meje, gjithmonë më ftoje të shikoja qiellin, të vëzhgoja ndryshimin e ngadaltë të reve, mbase do të kisha gjetur një mesazh për mua. Kur nuk mund të gjeja një zgjidhje për një problem, ti do të merrje dorën time për të më marrë për të luajtur sepse ishe i sigurt se do ta kisha bërë gjithsesi. Thjesht kisha nevojë të ndryshoja mendje. Dhe pastaj, zgjidhjen e gjeta me të vërtetë falë teje. Kur isha shumë serioz dhe shkova drejt për jetën time si një tren, ti u fsheh cepin e qoshes për të luajtur një nga shakatë e tua me mua. Ndonjëherë zemërohesha me ty, por tani e kuptoj që edhe ti kishe të drejtë: nëse humbasim buzëqeshjen në jetë do të thotë se kemi marrë rrugën e gabuar.
Jam i lumtur që je i pranishëm në jetën time dhe nuk e di kush do të isha bërë pa ty, si do të jetoja tani në këtë botë kaq gri dhe të zymtë, nëse nuk do të mund të mbështesja në atë majë çmendurie, krijimtarie që ti sjell në jetën time; Çfarë do të bëja pa dëshirën tende për të ndryshuar, nëse jo botën, të paktën jetën time? Me ju është e vështirë të mërziteni: ju gjithmonë doni të jetoni aventura të reja, të krijoni, të luani me jetën, vlerëson të tashmen, energjinë dhe pasionet e mia për të ardhmen time të shumta.
Nëse nuk të dëgjoj, ti zemërohesh dhe pastaj ndiej zjarrin tënd në mua, ose fshihesh në një cep të errët për të qarë dhe jeta ime humbet të gjitha ngjyrat e saj të mrekullueshme; sepse nuk ndiheni të kuptuar, të mirëpritur, të dëgjuar, të dashur; ti je i sëmurë, dhe unë jam i sëmurë gjithashtu.
Por e di që thjesht duhet të trokas në derën tënde dhe të flas me ty, ose të të shkruaj sikur po bëj tani dhe ta rrëshqas shënimin poshtë derës tënde, për të bërë paqe me ty dhe për të gjetur përsëri buzëqeshjen tënde. Sepse ajo që të bën të lumtur është gjithçka që mund të të jap: janë gjërat e thjeshta, buzëqeshjet, përqafimet, shëtitjet në pyll, duke parë botën ndërsa e shikon, me sy ëndërrimtar dhe shpresëdhënës, me çudi.
Tani e kuptoj që e ke çelësin e lumturisë sime: është në buzëqeshjen tënde, në jetimin e ëndrrave të mbajtura në zemrën tënde, në ndjenjën e lumtur që rritem me mua se e di që mund t’i jap kuptim jetës sime, që mundem e bëjnë atë të vlefshme për të jetuar.
Ju jeni fara ime e vogël e mrekullisë; Unë, lisi që të shoqëron në botë. Ju jeni brenda meje dhe unë, brenda teje. Dhe unë premtoj se do të kujdesem për ty, jetën time. Te premtoj.”
Bibliografia
Puer Aeternus, nga James Hillman, Ed. Adelphi, 1999.
© Nuk lejohet riprodhimi i shkrimeve pa vendosur autorësinë e revistës "Psikologjia" dhe pa cituar burimin.
