“Unë kam nevojë të luftojë me ju dhe që ju të bëni të njëjtën gjë me mua. Por unë gjithashtu kam dëshirë të madhe që ju të mbani anën tjetër të litarit. Unë e di që ju ka marrë malli për atë djalë të vogël e të ëmbël që isha. E di, sepse edhe mua më mungon fëmijëria dhe nostalgjia e bën gjithçka kaq të dhimbshme”.
Këtu është ajo që një adoleshent do të dëshironte t’i shkruante prindërve të tij.
I dashur prind,
Tashmë jam në një betejë. Kam nevojë për të. Kam nevojë për këtë luftë. Nuk mund t’jua them sepse nuk gjej fjalë për ta thënë dhe në çdo rast nuk do të kishte kuptim ajo që do të thosha. Por, e di, kam nevojë për këtë luftë. Kam shumë nevojë për të.
Tani më duhet t’ju urrej dhe kam nevojë për ju për të mbijetuar këtë urrejtje. Kam nevojë për ju që të mbijetoni urrejtjen time. Kam nevojë për këtë konflikt, edhe nëse, në momentin aktual, e urrej. Nuk ka rëndësi se për çfarë po luftoj: për kohën kur shkoj në shtëpi, për detyrat e shtëpisë, rrobat e mia të pista, dhomën time të rrënuar, daljen jashtë, qëndrimin në shtëpi, lënien e shtëpisë, të jetuarit në familje, për të dashurin, për të dashurën, për mungesën e miqve, për miqtë e këqij. Nuk ka rëndësi. Unë duhet të debatoj me ju për këto gjëra dhe ju duhet ta bëni me mua.
Unë kam nevojë shumë për ju që të mbani anën tjetër të litarit. Ta mbani fort ndërsa unë tërheq anën tjetër në anën time, ndërsa unë përpiqem të gjej pikat e mbështetjes për të jetuar këtë botë të re me të cilën po përballem. Më para e dija se kush isha, kush ishim. Por tani, nuk e di më. Tani po kërkoj kufijtë e mi dhe nganjëherë unë mund t’i gjej vetëm kur tërheq këtë litar me ju. Kur unë shtyj çdo gjë që e njihja me limitin e saj. Në atë moment mendoj se ekzistoj dhe për një minutë mund të marr frymë. Di që më mungon fëmija i ëmbël që isha. Unë e di, sepse më mungon ai fëmijë dhe nganjëherë kjo nostalgji është ajo që e bën çdo gjë kaq të dhimbshme.
Kam nevojë për këtë luftë dhe kam nevojë të shoh ndjenjat e mia, pa marrë parasysh nëse janë të tmerrshme apo të ekzagjeruara, nuk do të më shkatërrojnë as mua as ju. Më duhet të më doni edhe kur unë jam më i keqi, edhe kur mund të duket sikur nuk ju dua. Në këtë moment unë kam nevojë për ju të doni veten dhe mua. E di që është e neveritshme të jesh i pakëndshëm dhe të etiketohesh si “djalë i keq”. Unë gjithashtu ndiej të njëjtën gjë brenda, por kam nevojë për ju që ta toleroni atë dhe t’ju lejojë të ndihmoni të rriturit e tjerë ta bëjnë këtë. Nëse dëshironi të jeni me miqtë tuaj të rritur dhe të krijoni një “grup për të dhënë ndihmë për të përballuar adoleshencën”, vazhdoni. Vetëm ju bëj thirrje që të mos dorëzoheni për mua, që të mos e braktisni këtë konflikt. Kam nevojë për të.
Kjo betejë me ju do të më mësojë se hija ime është më e madhe se drita ime. Ky konflikt do të më mësojë se ndjenjat negative nuk do të thonë fundi i një marrëdhënieje. Ky është konflikti që do të më mësojë si ta dëgjoj veten, edhe kur kjo mund të zhgënjejë të tjerët.
Dhe kjo betejë e veçantë do të përfundojë. Ashtu si çdo stuhi, ajo do të fshihet. Unë do ta harroj dhe ju do ta harroni. Dhe pastaj ajo do të kthehet përsëri. Dhe pastaj do t’ju duhet që ta mbani përsëri litarin.
Unë e di që në këtë situatë nuk ka asgjë të mirë për ju. Unë e di që ndoshta nuk do t’iu falënderoj kurrë për të, madje as nuk e njoh atë. Në fakt, ndoshta do t’ju kritikoj për gjithë këtë punë të vështirë. Do të duket sikur çdo gjë që bëni nuk është kurrë e mjaftueshme për mua. Megjithatë, mbështetem tërësisht në aftësinë tuaj për të qëndruar në këtë betejë. Pa marrë parasysh se si unë argumentoj, pa marrë parasysh se sa ankohem. Pa marrë parasysh se si unë mbyllem në vetvete.
Ju lutemi të qëndroni në anën tjetër të litarit. Pasi po bëni punën më të rëndësishme që dikush mund të bëjë për mua.
Me dashuri, adoleshenti juaj.
Burimi / https://www.nostrofiglio.it
© Nuk lejohet riprodhimi i shkrimeve pa vendosur autorësinë e revistës "Psikologjia" dhe pa cituar burimin.
