Për Tgcom24 dëshmia e koleges gazetare Olga Bibus, me origjinë ukrainase.
“Jo, mos u shqetësoni, nuk do të sulmojnë, as nuk dëshirojnë të nisin një luftë botërore. Janë 8 vjet që na kërcënojnë, jemi mësuar”. Fjalët e gjyshit, të folura vetëm disa orë më parë, në një telefonatë në WhatsApp më jehonin në mendje duke u përpjekur të më qetësonte, kur sot në mëngjes, sapo u zgjova, lexova lajmin e bombardimeve.
Gjyshërit e mi jetojnë në Kherson, unë kam lindur atje. Një qytet në jug të Ukrainës. Një tokë rusisht-folëse me shpirt ukrainas, me rrënjë të mbjella në të dy vendet. Erdha në Itali si fëmijë dhe kur më pyetën se nga vija, për vite me radhë nuk mund të përgjigjesha: kam lindur në Ukrainë, por flas rusisht, por nuk jam as ruse, në fakt, edhe nëse jam pjesë e familjes sime, ajo është me origjinë nga atje. Me pak fjalë, as që e dija nga vija. Kohët e fundit e kuptova se dualiteti që ndjeja, është pjesë e historisë së atyre trojeve në emër të të cilave sot luftojmë, por që sigurisht nuk donin t’i lironte askush, pasi nuk ndiheshin të burgosur. Gjyshi im studioi në Akademinë Detare Kherson, ai ishte kapiten mekanik në Marinë. Udhëtoi botën dhe për këtë i besova garancive të tij. “Ka kaluar shumë situata emergjente në jetën e tij, e dini çfarë thotë”, përsërita me vete.
Më pas, këtë mëngjes, hapa Instagramin dhe TikTok dhe nuk u besoja syve: Odessa, Kharkiv, Kiev u sulmuan vërtet. Qyteti ku kam lindur është pikërisht në mes, duke e ndarë atë nga Krimea me një urë. Pikërisht përtej asaj ure, më thanë, ushtria ruse mbërriti në qytet. Ka nga ata që janë fshehur në bunkerë pak a shumë të improvizuar, nga ata që janë strehuar në fshat. I thërras gjyshërit. Ata janë në makinë, të tmerruar. Kanë shëtitur nëpër qytet për orë të tëra duke kërkuar një supermarket për të rezervuar, por nuk kanë gjetur, shumë tashmë janë boshatisur, më thonë, ose jashtë ka radhë të gjata. E mbyll telefonin dhe kërkoj një zgjidhje, ndoshta ata mund të arrijnë në Lviv dhe prej andej të shkojnë në Poloni, që është BE dhe kështu unë mund të shkoj t’i marr. Mendoj dhe mallkoj veten që nuk e kam menduar më parë, që e kam lënë veten të bindem nga siguritë e tyre.
Me kalimin e orëve, lajmet bëhen gjithnjë e më të tmerrshme. “Po e presin ujin”, siguron një politikan i qytetit, që preferon të mbetet anonim dhe që ndërkohë është fshehur në një lloj bunkeri bashkë me dhjetëra persona të tjerë. Rrugët e Khersonit janë bosh, burrat janë të detyruar të regjistrohen, gratë dërgohen në shtëpi nga ushtria. Shpresohet, luten, mbyllur në shtëpi. Kryesisht shikoni Telegram dhe TikTok për përditësime. “Për sa kohë që lidhemi dhe disa sulme hakerash nuk na hedhin në erë gjithashtu,” thonë ata. Ndërkohë nga rrjetet sociale mbërrijnë pamje të sulmeve të reja, të një avioni të rrëzuar dhe numri i të vdekurve ka nisur në Telegram.”
Përgatiti Orjona Tresa | Burimi tgcom24.mediaset.it
© Nuk lejohet riprodhimi i shkrimeve pa vendosur autorësinë e revistës "Psikologjia" dhe pa cituar burimin.
