Artikulli i sotëm do t’i kushtohet një teme që është shumë afër zemrës: ndërtimi i lumturisë. Ajo që duhet të jetë e drejtë e secilit prej nesh, po shndërrohet në diçka tjetër dhe është diçka tjetër veçse e dukshme.
“Lumturia është kur gjërat që mendoni, thoni dhe bëni janë në harmoni me njëra-tjetrën”. Gandhi.
Shumë njerëz (gabimisht) besojnë se lumturia duhet të kërkohet. Kjo ndoshta është për shkak të një përkthimi të gabuar nga një kuptim i vjetër i “ndjekjes”, i cili nuk është hulumtim, por një “përpjekje për të kryer një plan, një aktivitet ose një situatë, zakonisht për një periudhë të gjatë kohore”. Në të vërtetë, lumturia është një zakon dhe një pikënisje dhe, si e tillë, ajo duhet të kultivohet dhe të ndërtohet.
Kush e bëri lumturinë të vështirë?
Ndërsa shkruaj këtë artikull, unë jam tridhjetë e tre vjeç dhe jam kthyer për të jetuar në Itali pas disa vitesh jetesë në Australi, Finlandë dhe Kinë. U largova nga Italia sepse kuptova se nuk është një vend i thjeshtë për të shprehur veten. Kur u largova për herë të parë, ky vend ishte jo mikpritës: kishim nisur një ide të dritës së jetës larg jetës së ëmbël dhe lumturisë që të gjithë na e kishin zili në botë dhe nuk e kuptoja pse.
Unë pashë vetëm njerëz të mbërthyer në idenë e punës, një ide të ekonomisë së barabartë, ide të jetës së trishtueshme dhe të pakënaqshme, por jo vetëm kaq, nuk të lejohej të ishe i mirë në diçka, pa të patur dikush zili. Nuk ishte e mundur as të kishe sukses, me dhimbjen e margjinalizimit dhe urrejtjes sociale. Por mbi të gjitha, nuk të lejohej të ishe vetvetja: ky ishte krimi maksimal. Këtu në Itali, duke jetuar me të vërtetë dhe, mbi të gjitha, duke jetuar për fat të mirë ishte një faj.
Sëmundja e “sigurisë”
“Nëse jeni ndryshe nga pjesa tjetër e kopesë, ata ju kafshojnë”. Vincent O’Sullivan.
Unë nuk dua të bëj një artikull mbi punën e mençur apo të ngjashme, nuk më intereson dhe ky nuk është qëllimi i sotëm. Por le të jemi të sinqertë: ideja për gjetjen e një pune serioze është e rrënjosur thellë në shumicën italiane dhe puna serioze gjithmonë ka të njëjtat karakteristika:
- Kohë të pakufizuar
- Orari 9/17
- E gjithë jeta në punë duke pritur që të “gëzojë jetën” në pension
Është lehtësisht e kuptueshme se nga vjen kjo ide, e cila nuk është e gabuar në vetvete. Por, për shumë, është. Për më tepër, sot nuk ka shumë kuptim: pothuajse të gjitha punët dhe detyrat kanë ndryshuar, bota ka ndryshuar në krahasim me 60 vjet më parë dhe jeta ka ritme dhe mundësi jashtëzakonisht të ndryshme.
Por problemi i vërtetë, cili është?
Problemi i lumturisë. Për disa arsye, lumturia është e padurueshme në sytë e atyre që janë të pakënaqur. Një përpjekje fatkeqe për të përdorur ndjeshmëri ndaj atyre që janë të lumtur. Ajo shpesh kultivon dyshimin se ai që është i lumtur tregon se ai fsheh diçka tjetër, ose se ai nuk është plotësisht i vetëdijshëm për jetën dhe “realitetin”, ose se lumturia është një përfitim për budallenjtë.
“Lumturia për njerëz inteligjentë është gjëja më e rrallë që unë njoh.” Ernest Hemingway.
Hemingway ishte një shkrimtar i madh, por sigurisht jo një zot i gëzimit, prandaj pikëpamja e tij ishte e kuptueshme. Unë kam shpenzuar pothuajse njëmbëdhjetë vjet në depresion, kështu që unë mund të kuptoj dyshimet e tij rreth pajtueshmërisë mes lumturisë dhe inteligjencës.
Gjithsesi, me kthimin në Itali pas katër viteve të mia jashtë vendit ku mësova të bëja “lumturi”, gjeta të njëjtën situatë të trishtuar që kisha lënë. Megjithatë kam vërejtur, se nën sipërfaqe ziente një dëshirë e madhe për liri.
Çfarë ndodh kur flas me njerëzit?
- Nëse ata janë në rregull (të lumtur ose të paktën në përputhje me veten e tyre) ne zbulojmë gjëra të bukura dhe hyjmë në bukurinë e Universit;
- Nëse ata nuk janë në rregull, njeriu përfundon duke diskutuar thellësisht në pikat e dobëta
Pikat më të dobëta që has në sasi të mëdha janë:
- E urrej jetën e përditshme
- Dëshirat e paeksploruara ose ndryshe të frustruara
- Marrëdhëniet e pakënaqshme
- Më shumë ose më pak probleme serioze familjare (shpesh shkaku dhe pasoja e tre të parëve)
Sapo të dalë “krimbi” – i cili është praktikisht gjithmonë një nga këta katër – unë ftoj personin që të kthehet në kontakt me dëshirat e tyre më intime, me identitetin e tyre të vërtetë dhe me jetën që kanë ëndërruar gjithmonë. Dhe këtu vjen gjithmonë zgjidhja. Kur i ftoj njerëzit të kujtojnë vetveten, ata pa përgjigje më përgjigjen me një formulë të: “Unë nuk dua të jem egoist.”
Një nga karakteristikat tipike të atyre që më përgjigjen në këtë mënyrë është se, në vuajtjet e tyre, ky person përpiqet të kujdeset për të tjerët, me ndershmëri dhe me përpjekje konkrete. Për këtë, sapo të fillojmë të flasim për të menduar para vetes, diskutimi flet për egoizmin.
Është e lehtë të kuptosh pse: nëse unë mendoj së pari për veten time, kjo do të thotë që unë i vendos të tjerët në sfond, bëhem egoist dhe i keq dhe unë do të urrehem dhe margjinalizohem.
Le të përpiqemi të shpjegojmë absurditetin e këtij mendimi me një shembull të shkurtër dhe të thjeshtë.
Historia e duarve boshe
Imagjinoni të ecni nëpër rrugë, ku papritmas takoni një njeri të pastrehë që ju zgjat duart e tij dhe ju thotë “Jam i uritur”. Ju nuk keni asgjë në dorën tuaj, por zgjatni duart tuaja bosh duke u përgjigjur: “hani këtë mollë të bukur”. Të pastrehët ju shohin çuditërisht, por, për të mos dëmtuar ndjenjat tuaja, ai pretendon ta pranojë dhuratën ndoshta duke menduar se nuk jeni shumë mirë.
Kjo është ajo që bëjnë çdo ditë ata që përgjigjen “nuk duan të jenë egoiste”: përpiqeni t’u jepni të tjerëve atë që ata as vetë nuk e kanë.
Çfarë përfshin mungesa e lumturisë
Le ta qartësojmë menjëherë: të qenit i lumtur nuk do të thotë të jesh gjithmonë i lumtur. Kjo nuk do të thotë të përjetosh vetëm gëzim, ekstazë dhe çudi. Kjo do të thotë të kesh një ekuilibër, mendim dhe veprime emocionale që të çojnë në një gjendje të lumturisë së vazhdueshme themelore, madje gjatë gjithë jetës. Përkundrazi, mendoni të kundërtën: imagjinoni veten vazhdimisht të pakënaqur, të hidhëruar, të trishtuar dhe të frustruar nëse nuk jeni të zemëruar.
Paramendoni se gjendja juaj është një aromë. Mbajeni atë aromë gjatë gjithë kohës, kudo që të shkoni. Mbushni dhomat, përhapeni përreth. Mundohuni të bëni për të buzëqeshur një person, në mes të asaj arome. Kjo aromë do t’ju paraprijë dhe do t’ju ndjekë gjithmonë.
Aroma e lumturisë
Tani mendoni të kundërtën: ju jeni një person i lumtur, i balancuar, i gëzuar, i vetëdijshëm dhe i hapur. Imagjinoni që ky është parfumi juaj. Unë mendoj se fjalimi im po bëhet më i qartë, por për të qenë edhe më i qartë, unë do ta përmbledh atë në një fjali: “Ju mund të jepni vetëm atë që keni.”
Ju mund t’i ushqeni ata të pa strehë vetëm nëse keni një të tillë. Në dhoma ju do të mbani vetëm parfumin që ju takon. Ju nuk mund të silleni mirë nëse nuk jeni të mirë. Nuk mund të sjellësh lumturi nëse nuk ke lumturi. Ju vështirë se do të jepni gëzim dhe siguri nëse nuk keni gëzim dhe siguri.
Pse lumturia është detyrë
Mendoni për një botë në të cilën shumica e njerëzve janë të frustruar, të pakënaqur ose thjesht larg nga vetvetja dhe ëndrrat e tyre. Nuk është e vështirë të mendosh për një botë të tillë, në të vërtetë. Shpesh është e mjaftueshme të shikosh përreth. Cila do të jetë cilësia e ndërveprimeve në një botë të tillë? Cila do të jetë cilësia e energjisë që njerëzit do të shkëmbejnë? Cilësia e bashkëpunimeve dhe garave? Sa do të jetë e dukshme lumturia dhe sa stresi?
Një person i lumtur është më i vetëdijshëm, më i lirë, më pak i kushtëzuar, më i sjellshëm dhe më i hapur. Jetesa për fat të mirë ju bën më pak ziliqar dhe më pak konkurrues. Një person i lumtur ndihet i plotë dhe është në gjendje të besojë dhe dojë lirisht, di të frymëzojë dhe të ketë shumë energji për të ofruar dhe përdorur. Një person i lumtur nuk ka nevojë të luftojë për të qenë mënyra se si ai është. Dhe ai nuk ka nevojë të luftojë me askënd.
Një botë e njerëzve të lumtur
Hapi i fundit, para fillimit të ndërtimit të saj, është të imagjinohet një botë në të cilën shumica e njerëzve janë siç e kemi përshkruar. Imagjinoni një botë të njerëzve të hapur, të vetëdijshëm dhe në dispozicion, të pastër dhe të ndershëm, të hapur për të ndryshuar dhe për të tjerët. Mendoni për respektin e tyre për veten, për të tjerët dhe për botën që na pret. Vetëm mendoni për ata që jetojnë për fat të mirë, mënyrën se si planifikojnë të ardhmen dhe i lanë gabimet e së kaluarës. Imagjinoni të jesh si ky dhe të jesh i rrethuar nga njerëz të kësaj cilësie.
Një person në një kohë
“Filloni t’i kurseni botën një person në një kohë dhe çdo gjë tjetër është një romancë e madhe”. Charles Bukowski.
Në botën e njerëzve të lumtur është ndërtuar një person në një kohë. Dhe, siç mund ta keni menduar, personi i vetëm që mund të veprojë gjithmonë, jeni ju. A është një punë e thjeshtë? Sigurisht që jo, pothuajse asnjë punë nuk është cilësore. Por është një gjë e rëndësishme, që të mos ndodhë në këtë jetë. Në fund të fundit, ne kemi vetëm një… derisa të provohet ndryshe.
Si të filloni?
Ashtu si me çdo udhëtim prej një milion kilometrash, për të jetuar me lumturi, filloni me hapin e parë. Zgjedhja mund të mos jetë e lehtë, por nëse fjalët dhe veprimet dalin nga mendimi, le të fillojmë nga kjo e fundit në mënyrë që të kemi një ndikim më të madh në çdo gjë tjetër. Sigurisht, gjëja e parë që duhet të bëjmë është të kompletojmë pamjen e vizionit tonë për jetën, duke përfshirë pozitivitet më të madh.
Burimi / www.efficacemente.com
© Nuk lejohet riprodhimi i shkrimeve pa vendosur autorësinë e revistës "Psikologjia" dhe pa cituar burimin.
