Një person që lutet seriozisht për të çliruar endorfinë duket i madh dhe trajton kancerin. Lutja është falas dhe nuk ka efekte anësore. Një nga arsyet që bëhemi konsumatorë kronikë të Prozacit (anti-depresant) apo të ngjashmëve është që ne kemi humbur lutjen.
Lutja si çdo aktivitet njerëzor ka nevojë për trajnim. Nëse nuk jemi mësuar me të, nuk jemi të aftë. Pra, duhet të eliminojmë idetë e gabuara. “Lutemi keq, më mirë të mos e bëjmë” është një ide e gabuar.
Përkundrazi, nëse lutemi keq dhe nuk heqim dorë dhe vazhdojmë ta bëjmë atë çdo ditë, pas pak kohe, përmirësohemi dhe ia dalim mbanë dhe përqendrojmë vëmendjen në mënyra të ndryshme mbi kuptimin e vërtetë të fjalëve, nëse nuk heqim dorë nga ato fjalë që i dëgjojmë ata gjatë lutjes, pastaj fillojmë t’i ndiejmë ato emocionalisht. Lutja është një formë meditimi, që do të thotë aftësi për të mbajtur vëmendjen në një objekt specifik (fjalët e lutjes dhe kuptimi i saj), që është shumë e vështirë. Mendimi ynë vazhdimisht tenton të shkojë përreth dhe të mendojë për biznesin tonë. Kështu funksionon mendja.
Pra, në përpjekje për t’u lutur, mendja juaj shkon nga “ku është xhaketa e zezë, unë e mora nga lavanderia dhe nuk e mbaj mend” në “ndoshta javën e ardhshme unë humb një kilogram”. Nga një pikëpamje teologjike vlen shumë: kjo do të thotë që kemi bërë një përpjekje të madhe, që është një sakrificë, për të thënë lutjen ndërsa mendja jonë donte të shkonte përreth. Fjala sakrificë vjen nga latinishtja dhe do të thotë të bëhesh i shenjtë.
Burimi / it.aleteia.org
© Nuk lejohet riprodhimi i shkrimeve pa vendosur autorësinë e revistës "Psikologjia" dhe pa cituar burimin.
