Gjatë gjithë jetës sime, për një milion arsye, pothuajse të gjitha të pavarura nga unë, kam mundur kurrë të merrem me një sport, madje as “seriozisht” në nivel amator. Kur shkova për të jetuar (bashkëjetuar) u regjistrova në një palestër për të praktikuar Xhudon dhe për të bërë të kuptoja se sa e rëndësishme dhe e mrekullueshme ishte për mua… Ju them vetëm se po të mos ishte për faktin se jam shumë e dobët (nuk ka në kategorinë time) ndoshta do t’ia kisha dalë të bëja disa gara dhe do të kisha mbërritur shpejt te titulli i lartë.
Më pas falë COVID-it, më pas mbylljet ose kufizimet e rënda dhe shtatzënia… M’u desh të hiqja gjithçka pas gati 4 vitesh të mrekullueshme. Tani që i vogli është 2 vjeç dhe disamuajsh… do të doja të vazhdoja. Natyrisht jo tani, që viti sportiv ka mbaruar, por unë do të doja të kthehesha në shtator.
Duke pasur parasysh që palestra është të paktën 20 minuta me makinë nga unë, stërvitem dy herë në javë, me trajnbim të ndarë në dy pjesë (në fillim të vegjlit deri në 12 vjeç, pastaj nga 12 e lart, duke përfshirë të moshuarit si unë). … Ama ka disa probleme.
Problemi kryesor? Një baba që për fat të keq është shumë i zoti (dhe shumë i mirë sepse nuk ndalet kurrë së thëni jo) në punën e tij, kështu që ai kurrë nuk do të mund të mbërrinte në kohë që unë të ndiqja as mësimin e dytë. Një vjehërr (e cila në çdo rast është një grua e shenjtë dhe tashmë na ndihmon me fëmijën në situata të tjera) që kur të fillojë errësira nuk do të vijë kurrë të shikojë fëmijën për kohën që kam nevojë, sepse ajo nuk udhëton në errësirë dhe në çdo rast nuk do të mund të më ndihmonte gjithmonë pasi punon me turne. Dhe së fundi dadot, të cilët janë të gatshme të sillen në rregull dhe nuk ka asnjë, dhe ato pak që do të gjeja nuk do të shqetësoheshin të vinin tek ne për vetëm një orë.
Më ka marr malli shumë për palestrën, më mbajti në formë si fizikisht ashtu edhe psiqikisht, më hanë duart që të shoh çfarë bëjnë çdo herë (jam gjithmonë e zënë me ****), i kam sinqerisht zili disa mikesha mami që ia dalin të ngrenë lart “biznesin e tyre”…
Unë u përpoqa t’i përmendja zhgënjimin tim partnerit tim dhe përgjigja/zgjidhja e tij e vetme, për momentin, ishte të më ofronte të prisja më gjatë në mënyrë që të përpiqesha ta bëja vajzën të bënte Xhudo në të njëjtën palestër, në mënyrë që të ndjekim klasën së bashku…
Eh, po, kështu që duhet të pres derisa ajo të mbushë 4 vjeç. Ai e bën të lehtë.
E kam moralin nën këpucë. Nuk dua ta reduktoj veten në të qenit si mamaja ime, e cila kurrë nuk ishte në gjendje të bënte asgjë për veten e saj ose si mamaja e saj, e cila nuk ishte sportiste, për hir të Zotit, por ajo kishte hobi dhe kurrë nuk mundi t’i bënte ato sepse punoi së bashku me vjehrrin tim dhe më pas erdhi partneri im.
Çfarë mendoni ju në lidhje me këtë që po kaloj?
Pa fund komente kanë udhëhequr ligjëratën e nënës së re, e cila duket se ka gjetur kurajën për të mos u tërhequr nga pasionet e saj. Ata e cilësojnë si një periudhë kalimtare dhe normale, pasi rolin e nënës nuk mund ta zëvendësojë askush. Kemi përzgjedhur disa prej tyre: “Ndoshta mund të zgjidhni kohën që dëshironi, dhe kur të ktheheni në formë, i vogli do të jetë rritur dhe ndoshta edhe ju mund të futeni në të njëjtën palestër…” i thotë një ndjekës.
“Nuk e di nëse është e realizueshme… Sigurisht që do të jetë më e lehtë të gjesh një trajner personal në palestër apo një instruktor noti… Por ndoshta ju njihni disa instruktorë që mund t’ju ndihmojnë… Më duket një gjë e mirë, me pak kompromis të paktën, për të filluar nga e para…”, i thotë një tjetër.
“Gjatë gjithë jetës sime, për një milion arsye pothuajse të gjitha të pavarura nga unë, nuk kam mundur kurrë të merrem me një sport, madje as “seriozisht” në nivel amator. Ju përgëzoj për pasionin që nuk është shuar tek ju. Do të vijë shpejt koha që do të mund t’i riktheheni, mjafton të rifilloni pak nga pak në shtëpi, derisa të rritet edhe pak i vogli juaj”…
“Ju kuptoj, volejboll kam luajtur gjithmonë, por me fëmijë është e pamundur (edhe për shkak të problemeve fizike nuk do ta bëj dot një herë në javë, do të duheshin të paktën dy, por është e pamposhtur). Pas lindjes së parë kam mundur të paktën të vrapoj/palestër, pas të dytit, që tani është dy vjeç e gjysmë, është praktikisht e pamundur (edhe falë një pune kërkuese).. Arrita të vrapoj vetëm tre herë…”
“Mendoj se kur kërkoni një dado të gatshme të bëjë 2/3 orë, veçanërisht nëse jetoni afër, do të gjeni studentë që nuk janë të interesuar për një angazhim më të madh…”
“Me siguri e keni menduar tashmë, por a nuk mund ta çoni fëmijën në shtëpinë e vjehrrës dhe më pas ta ktheni atë apo partnerin tuaj?”
“Fjalët tuaja zbulojnë nevojën për t’iu rikthyer sportit, duke hequr dorë edhe për dy vite të tjera, mendoj se do të ishte shumë zhgënjyese dhe nuk do të përfitonte askënd në familje.”
Po ju çfarë këshille do t’i jepnit?
Revista Psikologjia
© Nuk lejohet riprodhimi i shkrimeve pa vendosur autorësinë e revistës "Psikologjia" dhe pa cituar burimin.
