Më mungon të kem një nënë dhe më mungon të jem një vajzë. Një tekst i shkruar nga Priscilla Citera mbi rëndësinë e pranisë së nënës gjatë rritjes së një vajze. Ata që nuk i kanë më nënat e tyre e dinë plotësisht sa shkatërruese është mungesa e tyre dhe madje mund të gjejnë veten në fjalët e kësaj gruaje të re e cila humbi nënën e saj gjatë adoleshencës.
Më mungon të kem një nënë, më mungon të jem një vajzë
“Në vitin 2000 kam festuar për herë të fundit Ditën e Nënës dhe që atëherë, maji është muaji më i keq për mua. Ditëlindja e sa ishte në datë pesë, pastaj erdhi e diela e dytë e muajit (kur u tregoj të gjithë miqve të mi se po, ka diçka më të keqe se të mos kesh një të dashur në Ditën e Shën Valentinit) dhe më 26 maj ajo vdiq.
Unë ende e kam babanë tim, falënderoj Zotin, por është shumë ndryshe. Nuk zëvendëson, nuk merr hapësirë, nuk redukton dhimbjen. Pamja është e ndryshme, kujdesi, mënyra për të treguar shqetësimin ose krenarinë, këshillat dhe madje edhe predikimet janë të ndryshme.
Në muajin maj më shumë, por më mungon në situata të tilla të ndryshme. Më mungon kur jam lodhur së qeni një grua e fortë dhe e rritur. Më mungon buzëqeshja e saj dhe përqafimi kur jam e lumtur dhe gjërat janë mirë. Ajo buzëqeshi aq shumë dhe ishte kaq e lumtur që edhe pse kishte luftuar me kancerin për 10 vjet, unë e kujtoj vetëm duke buzëqeshur. Dhe sa e bukur ishte buzëqeshja e saj!
Në këto vite, më vjen keq që nuk e kisha pranë meje në momentet më të lumtura dhe më të këqija të jetës sime. Në diplomimin tim kisha një gjerdan ari me emrin e saj dhe gjyshja ime qante para meje. Kur u martova, unë përdora pjesën e sipërme të veshjes time 15 vjeçare, të cilën e kishte bërë ajo, në mënyrë që të mund të ishte edhe aty.
Dhe unë ndihem e lumtur, mirënjohëse dhe e nderuar që kaq shumë njerëz gjejnë kaq shumë ngjashmëri mes nesh. Nga rruga e ecjes me humor, ose nga erëzat e ushqimit tim në atë mënyrë që unë tund flokët. Që nga viti 2000 unë nuk e festoj Ditën e Nënës dhe duke qenë se nuk dua të kem fëmijë, kjo datë nuk do të ketë përsëri kurrë ndonjë kuptim për mua.
Sa herë që një mik i imi humbet nënën, unë do të doja t’i tregoja atij se kjo dhimbje do të kalojë ose zvogëlohet me kalimin e kohës, por fatkeqësisht nuk mundem. Vitet kalojnë, por dhimbja nuk shërohet. Ka ditë kur ndaloj të mendoj për sasinë e gjërave që kam përjetuar dhe ajo nuk i ka parë dhe duket sikur ka rreth 19 vjet që është larguar. Në ditët e tjera, ajo dhemb aq shumë sa duket sikur u largua dje.
Por ka një gjë që gjithmonë u them shokëve të mi dhe kjo është ajo që unë duhet t’ju them tani: kaloni shumë kohë me nënën tuaj. Jepini guxim, dhembshuri dhe dashuri. Kur të humbasësh nënën, do të humbasësh të qenit një vajzë.“
Burimi / www.giornodopogiorno.org
© Nuk lejohet riprodhimi i shkrimeve pa vendosur autorësinë e revistës "Psikologjia" dhe pa cituar burimin.
