E humba nënën kur isha shumë e re. Gjithmonë u përpoqa të kënaqesha me njerkën time. Por për arsye të panjohura, ajo as që mund ta toleronte hijen time. Ajo më kishte rrahur shumë si fëmijë. Kam qëndruar në heshtje gjatë kohës që ajo më rrihte. Unë nuk mund të qaja, sepse nëse zëri im dëgjohej, ajo do të më nxirrte nga shtëpia. Pas heshtjes duke vuajtur gjithë këtë abuzim të dhunshëm, më në fund një ditë, ajo gjithsesi më nxori jashtë shtëpisë time. Bërtita me zë të lartë gjatë gjithë natës, ndërkohë që qëndroja para derës së mbyllur, por as babai im nuk dilte për të më marrë përsëri.
Kam ardhur në Dhaka nga Chadpur. Kam bredhur nëpër të gjitha rrugët dhe ndonjëherë kam ngrënë nga mbeturinat. Pastaj një ditë gjeta këtë punë; një punë si pastruese. Por gjëja e trishtuar është se të gjithë na urrejnë dhe askush nuk na flet. Sot jam shumë e lumtur, sepse askush nuk më ka bërë fotografi; askush nuk do të dijë nëse kam diçka për të ndarë.
Kur t’u tregoni historinë time njerëzve, ju lutem tregojuni atyre që të mos i urrejnë pastruesit. Nëse ndalojmë pastrimin, ju do të vdisni. Ne jemi shërbëtorët tuaj; ne heqim mbeturinat tuaja. Ju bëheni pis, ne ju pastrojmë. Ju lutem, tregojuni njerëzve që të mos na shikojnë me urrejtje.
Burimi / GMB Akash
© Nuk lejohet riprodhimi i shkrimeve pa vendosur autorësinë e revistës "Psikologjia" dhe pa cituar burimin.
