Një shqyrtim rigoroz mbi atë se si njerëzit kanë mësuar të jenë të mirë, e bën të qartë që ne duhet të jemi të kënaqur me atë që kemi arritur.
Majkëll Bond
Mizoria terroriste e 11 shtatorit në Nju Jork, pati shumë pasoja të habitshme sociale. Një nga ato që pritej më pak qe ishte rritja e dashamirësisë së treguar nga banorët e bardhë të qytetit ndaj afro-amerikanëve, një efekt që vazhdon sot edhe sot e kësaj dite. Taksistët zezakë të intervistuar nga studiuesit në dy aeroportet e qytetit, vunë në dukje se klientët i trajtonin me më tepër mirësjellje sesa para sulmeve.
Megjithatë, njujorkezët nuk u bënë papritmas më shumë miqësorë me të gjithë. Shoferët me origjinë nga Azia Jugore, raportuan një përvojë të kundërt:aty ku ishin ndjerë të respektuar, tashmë ndjeheshin të persekutuar. Një vështrim i shpejtë tek libri i antropologut të njohur evolucionist “Një histori natyrore e moralit njerëzor”, Majkëll Tomazelo, do t’iu tregojë se ky fluks i normave sociale është i gjithi një element unik me psikologjinë e grupit.
Interesat dhe identitetet brenda grupeve, shpesh duket mbizotërojnë mbi ato të individëve. Kjo mund të duket e paarsyeshme, por jo në kontekstin e historisë sonë evolutive. Tomazelo ka për qëllim të përshkruajë jo vetëm se si këto qëndrime “ne dhe ata” kanë evoluar, por edhe se si ato përcaktojnë ndjenjën tonë të drejtës dhe të gabuarës.
Ai e fillon duke imagjinuar paraardhësin e fundit të përbashkët të majmunëve të mëdhenj dhe njerëzve, një krijesë e llojit shimpanze që do të kishte jetuar në grupe komplekse sociale, dhe ku marrëdhëniet e saj do të formësoheshin nga një përzierje e bashkëpunimit dhe konkurrencës. Një nga tiparet e dukshme njerëzore, qe një prirje e fortë për të ndihmuar të tjerët në nevojë, një sjellje që Tomazelo është i bindur se ka qenë e nxitur nga simpatia.
“Nuk ka asnjë arsye për të besuar se këto akte ndihme nuk janë asgjë ndonjë gjë tjetër përveçse një gjest naiv”– thotë ai. Tomazelo është po aq i bindur se paraardhësi ynë primat nuk kishte asnjë kuptim mbi ndershmërisë apo drejtësinë, një element për të cilin primatologu Frans nuk ka asnjë dyshim (të dy janë partnerë në kërkime për vite me rradhë).
Zhvendosemi disa milion vjet, dhe gjejmë njerëzit e hershëm që e përshtatin sjelljen ndihmuese një nivel më të lartë, teksa bëhen gjithnjë e më të varur nga një shumëllojshmëri më e madhe individësh në grupin e tyre. Modeli Tomazelo në atë fazë janë fëmijët, të cilët janë më shumë të motivuar për të ndihmuar të tjerët që në moshë të re – me sa duket, jo për shkak se ata kërkojnë favore reciproke, por për shkak të shqetësimit të vërtetë për mirëqenien e të tjerëve.
Tomazelo vë në dukje:”Fëmijët e vegjël janë po aq të kënaqur si kur ndihmojnë dikë në nevojë, edhe kur e shohin se personi ndihmohet nga një palë e tretë … Kjo tregon… se motivimi i tyre nuk është të sigurojnë ndihmë për veten e tyre, por vetëm të shohin se personi tjetër është i ndihmuar”. Nga kjo, ai supozon se njerëzit e lashtë ishin ndoshta të moralshëm, nëse ata kishin ndjenjën e drejtësisë dhe detyrimit ndaj të tjerëve.
Por ky moral i sapolindur zbatohet vetëm ndërmjet individëve, dhe jo në nivel grupi. Modeli i grupit të gjerë që ne e njohim sot, u shfaq vetëm rreth 100.000 deri 150.000 vjet më parë, kur grupe më të mëdha njerëzisht filluan të konkurronin ato më të vogla. Prej atëherë e tutje, siguria bazohej tek numrat. Përderisa askush s’mund të njihej nga afër me shumë se rreth 150 persona në çdo kohë (numri i famshëm i Danbarit), njerëzit e asaj kohe patën papritur nevojë për një mënyrë që të njihnin anëtarët e tjerë të fiseve të tyre të zgjeruara rishtazi.
Zgjidhja:të bëheshin të gjithë konformues, duke u veshur njëlloj ose duke adoptuar sjellje të ngjashme. Identiteti kulturor u bë pastaj pjesë e identitetit individual, çka u pasua nga një psikologji morale e mendësisë së grupit. Pjesa tjetër është histori. Tomazelo është bindës, para së gjithash, për shkak se ai ka drejtuar vetë shumë prej studimeve të rëndësishme (tek shimpanzetë, bonobos dhe fëmijët).
Ai përfundoi duke theksuar ndikimin e fuqishëm të grupeve të gjera kulturore mbi njerëzit modernë, por kjo nuk është e gjithë historia. Pjesa më e madhe e sjelljes sonë është e udhëhequr ende nga dinamika e grupeve të vogla:ushtarët kanë prirje për të luftuar luftërat jo për vendin e tyre, por siç sugjeron ai, por shokët e tyre të armëve. Do të ishte interesante të dëgjohej reagimi i tij se si këto sfera të ndryshme të ndikimit përplasen me njëra-tjetrën.
Sfida e “shpërblimit”
Libri mund të jetë një lexim sfidues – duhet përgatitje për përdorimin liberal të termave të tilla si “bashkëspecifik” dhe “ekspedita e bashkëpunimit të detyruar”. Megjithatë ia vlen të përpiqeni, për shkak në fund do të ndjeheni vetë si një autoritet. Tomazelo ndërton gjithashtu një udhëzues djallëzor, duke u shfaqur lumturisht i habitur se tek e fundit morali ekziston. “Është një mrekulli që ne jemi të moralshëm, por s’duhet të jetë kështu. Ndodh pikërisht kështu pasi në tërësi, ata prej nesh që marrin vendime kryesisht morale në shumicën e kohës kanë patur më shumë fëmijë… Ne thjesht duhet të habitemi dhe kremtojmë faktin se morali duket të jetë në një farë mënyre i mirë për speciet, kulturat tona dhe veten tonë – të paktën deri më tani”.
Cinikët do të theksojnë se ajo që ndodh shpesh është e kundërta: të gjithë jemi të motivuar fuqimisht nga interesi vetiak dhe shumë paragjykime, në një kohë që dhe shumica e luftërave janë të shkaktuara nga mentaliteti në grup/jashtë-grupit. Por për Tomazelon, nuk ka asnjë kontradiktë në faktin që motivet egoiste bashkëjetojnë me ato altruiste. Përveç kësaj, ai vë në dukje me gëzim, se në çdo situatë “motivet tona bujare ose egalitare, mundet në parim të triumfojnë, teksa njerëzit dëshmojnë çdo ditë se si ata sakrifikojnë veten e tyre për të tjerët”.
*Michael Bond, është një konsulent për New Scientist
New Scientist /bota.al
© Nuk lejohet riprodhimi i shkrimeve pa vendosur autorësinë e revistës "Psikologjia" dhe pa cituar burimin.
