Guxim sepse hidhesh në errësirë, pasi është e panjohura ajo që na pret pas këtij vendimi. Vendim i cili në mënyrë të pashmangshme do të ndryshojë jetën tonë dhe gjithashtu atë të fëmijëve tanë. Ne nuk e dimë se çfarë drejtimi do të marrë jeta jonë, nuk kemi siguri. Vetëm frikë dhe shpresë.
Dashuri, sepse kur vihesh përballë një zgjedhjeje kaq të vështirë, ka kaq shumë netë pa gjumë pas, aq shumë mendime, kaq shumë përpjekje. Tregohet se e duam veten dhe fëmijët duke bërë një zgjedhje që, shpresojmë, të na udhëheqë në drejtimin e qetësisë.
Ne e bëjmë atë për dashuri
Edhe më serioze do të ishte dhënia e pakënaqësisë si një shembull i përshtatjes. Dhe nëse pas kaq shumë dhimbjesh arrijmë te ky vendim ai mund të jetë vetëm një akt dashurie dhe kuraje. Zakonisht ndiqet nga një periudhë konflikti, zemërimi dhe pakënaqësie, ndjenja të shtypura që dalin në sipërfaqe, ndonjëherë duke bërë dëme të mëdha. Por sot nuk dua të merremi me këtë. Ne kemi kaluar këtë periudhë dhe ato në vijim. Më në fund jemi gati për një dashuri të re. Ne bëmë paqe me situatën e mëparshme, rizbuluam veten dhe tani duam të fillojmë përsëri. Kjo nuk është aspak e lehtë, sidomos për ata me fëmijë. Sepse fëmijët janë një dhuratë e paçmueshme për ata që i kanë, por një “paketë e plotë opsionale” për ata që arrijnë dhe duhet të hyjnë në familje. Vështirësitë janë nga të dy palët. Si për ata që kanë fëmijë dhe duan të gjejnë një partner të ri jetësor dhe për partnerin jetësor i cili duhet të pranojnë pozicionin dhe rolin e tij si dhe marr përsipër gjithë situatën.
Për gratë beqare me fëmijë është e vështirë të gjejnë përsëri një partner. Kjo për shkak se, burrat janë më të frikësuar se gratë kur përballen me situata të caktuara. Një grua me fëmijë është një grua me komplekse më praktike dhe emocionale sesa një grua e vetme pa fëmijë. Ajo, ka më pak pretendime. Nga ana tjetër burrat beqarë me fëmijë, kanë më shumë të ngjarë të takojnë një grua tjetër sepse gratë janë më të hapura dhe e pranojnë rolin e “partnerit me fëmijë” dhe gjithashtu janë të gatshme të luajnë pjesën e nënës pavarësisht se nuk janë. Nga ana tjetër, ata mund të mos e pranojnë që nuk janë në qendër të vëmendjes së burrit në fjalë.
Me pak fjalë, ka gjithmonë pro dhe kundër, si në të gjitha situatat. Por nëse e trajtojmë vetë situatën pa stereotipe gjinore, mund të shohim ngurtësi që është e zakonshme për të gjithë.
Një person që arrin kontekstin familjar përballet me vështirësi objektive si:
– të kuptojë distancën e duhur për të vëzhguar fëmijët që nuk janë të tijët
-të respektojë zgjedhjet e menaxhimit të fëmijëve dhe marrëdhëniet me prindin tjetër
– të gjejë vendin e vet në këtë kontekst dhe të ndjehet mirë për të
Ato janë të gjitha vështirësi konkrete dhe reale, të cilave u shtohen ato të ndryshueshme, të dhëna nga personalitetet e subjekteve të përfshira, kompleksiteti i situatës së ndarjes, etj.
Nga ana tjetër, edhe ata që janë në anën tjetër, hasin vështirësi objektive:
– të takojë një person interesant (ku? si? pse?)
– të gjejë një mënyrë dhe kohë për ta njohur atë
– të kuptojë nëse ky person mund të jetë gjithashtu i përshtatshëm për fëmijët e tyre
– të kuptojë se si, kur dhe veçanërisht pas sa kohësh t’ua prezantojë fëmijëve
– të braktis krahasimet me babanë / nënën e fëmijëve
-të pranojë që personi të hyjë në menaxhimin e familjes dhe të zë vendin e tij
-të besojë
Një pamje komplekse dhe nëse njëra prej variablave është që të dy kanë fëmijë, vështirësia e takimit dhe njohjes me njëri-tjetrin rritet në mënyrë eksponenciale.
Por le të përpiqemi të kuptojmë pse është kaq e vështirë.
Për ata me fëmijë, pyetjet që fillojnë të tërheqin mendjen janë miliarda: A mund të besoj? A do të jetë i mirë me fëmijët e mi? A do t’i dojë ata vërtet? A do t’i respektojë ai rolet? Nuk do të lodhet prej meje sepse nuk kam kohë të mjaftueshme? A do ta kuptojë kur duhet të heq dorë nga një darkë, një fundjavë, një udhëtim sepse fëmijët e mi nuk janë mirë? Etj.
Kushdo që është në anën tjetër, shpesh i pavetëdijshëm për të gjitha këto, nga ana tjetër pyet veten nëse ai do të jetë në gjendje të mbështesë tërë “paketën”. Sepse është kërkuese. Edhe këtu, si në rastin e ndarjes, besoj se një fillim i ri është gjithashtu një akt dashurie dhe guximi. Dashuri për tjetrin dhe për veten tonë. Guxim sepse me gjithë vështirësitë e shumta që shohim, ne e lëmë veten të fillojmë të ecim së bashku.
Burimi / https://www.eticamente.net/
© Nuk lejohet riprodhimi i shkrimeve pa vendosur autorësinë e revistës "Psikologjia" dhe pa cituar burimin.
