Ndërgjegjësimi është mbi të gjitha një zgjim. Do të thotë hapja e syve të brendshëm që mund të iniciojë një revolucion të nevojshëm personal. Vetëm atëherë do të jemi në gjendje të shërohemi, të largohemi nga ajo që na lëndon dhe të përparojmë drejt asaj që meritojmë.
Ka shumë filozofë dhe sociologë që e përcaktojnë shoqërinë e sotme si një gjumë. Ne jetojmë të fokusuar te “Un-i” jonë, por është një “unë” që “narcotizohet” nga të tjerët, nëpërmjet temave të konsumizmit, interesave të jashtme që kanë shfrytëzuar këtë pakënaqësi të përjetshme për shkak të së cilës jeni gjithmonë të shqetësuar, përpiqen të marrin më shumë nga ajo që keni.
“Ne e dimë se çfarë jemi, por jo se çfarë mund të jemi”. (William Shakespeare)
Ndoshta kjo është. Ndoshta e gjejmë veten në një shoqëri si ajo e Matrix: gjithmonë të zhytur në një gjendje apatie të papërcaktuar. Një atmosferë e brendshme në të cilën ne akumulojmë zbrazëtin emocionale nëpërmjet kënaqësisë së ushqimit, lehtësojmë vetminë me marrëdhënie kalimtare dhe kufizohemi që ta bëjmë veten të pushtuar nga mërzitja përmes lojërave tona në telefona celularë ose kompjutera. Ndoshta është kështu.
Ndoshta shumë prej nesh e shohin në këtë mënyrë. Megjithatë, ka një fakt gjithnjë e më të dukshëm: shumë prej tyre po përpiqen të japin një kuptim autentik për ekzistencën e tyre. Për këtë qëllim, ata nuk hezitojnë të kultivojnë leximin, të fillojnë terapitë, të interesohen në vizionet e perspektivave të ndryshme filozofike me të cilat duhet të kuptohen, me të cilat duhet të shkëputen nga të zakonshmet dhe të arrijnë të jashtëzakonshmet.
Ndërgjegjësimi: një hap i nevojshëm në rritjen tonë personale
Në psikoterapi, një nga aspektet themelore të procesit të trajtimit është sigurisht arritja e një ndërgjegjësimi për problemet reale që shkaktojnë sëmundjen. Kur shkon tek psikologu, në përgjithësi, tashmë i ke të qartë burimet e jashtme të shqetësimit dhe të pakënaqësisë suaj. “I dashuri nuk më kupton”, “prindërit e mi më stresojnë”, “shefi im më nënvlerëson”, “unë nuk kam një punë dhe shoqëria duket se më ka harruar”, etj.
Sidoqoftë, një profesionist i mirë do të duhet ta shoqërojë individin drejt një zgjimi të ri të brendshëm, me të cilin ky i fundit mund të marrë kontrollin e jetës së tij shumë më të plotë dhe më autentike. Tani, ky proces nuk është aspak i thjeshtë.
Duhen disa kohë për të arritur të ashtuquajturën ndërgjegjësim, siç përcaktohet në terapinë Gestalt, dhe përkthehet si satori në gjuhën japoneze. Termi satori tregon një proces të kuptimit të thellë që kërkon eliminimin e shtresave të vjetra dhe të oksiduara për të hequr qafe të gjitha blloqet që parandalojnë daljen e esencës sonë autentike, ende në gjumë.
Ndërgjegjësimi ishte gjithashtu një temë qendrore në teoritë e Piaget. Ai e cilësoi atë si një proces delikat dhe kompleks ku njerëzit lëvizin nga një njohuri instrumentale e realitetit të tyre në një konceptim më intim, abstrakt dhe kuptimplotë të gjërave. Sot ky vizion është ende shumë i gjallë; në rrënjët e saj ekziston ideja e “zgjimit”, e “të kuptuarit”, dhe përbëhet, sipas Lao Tse, nga katër faza: gjumi, zgjimi, vetëdijesimi dhe ndërgjegjja objektive.
Lehtësia e zgjimit apo rindërtimit
Në paragrafin e mësipërm citohet Piaget. Këto, në tekstet e tij të psikologjisë gjenetike, tregojnë një koncept që mund të jetë shumë i dobishëm: ajo e pavetëdijes kognitive. Megjithëse ky term mund t’ju kujtojë teoritë frojdiane, babai i epistemologjisë gjenetike ofron një ide shumë interesante për të menduar: vetëdija nuk është pikërisht një zgjim, as një ndriçim iluzionist.
“Përgjegjësia juaj e vërtetë shoqërore është të mbillni vetëdijen”. (Alejandro Jodorowsky)
Çështja nuk është vetëm të bëjë të vetëdijshëm, por për t’i dhënë asaj një ndërtim të ri. Për shembull, mund të bëhemi të vetëdijshëm për barrierat tona: paaftësia jonë për të vendosur kufizime ose për të thënë “jo”. E pra, duke e bërë këtë dimension të ndërgjegjshëm, nuk do të sjell përfitim nëse nuk kemi një qëllim, domethënë të fillojmë një ndryshim, të rindërtojmë atë pjesë të “un-it” tonë për ta shëruar, të kemi kontroll më të madh mbi realitetin tonë pasi të lëmë pakënaqësitë.
Tani do të shohim se si të gjenerojmë këtë proces zgjimi apo rindërtimi.
Tre fazat e ndërgjegjësimit:
Ky proces mund të duket i thjeshtë, por në realitet nuk ndodh ashtu: në realitet, ai kërkon mbi të gjitha sinqeritetin e plotë ndaj vetes.
Hapi i parë për zgjimin është hapja e syve nga pjesa më intime dhe më e thellë e jona. Po flasim për botën emocionale. Pyesni veten se çfarë ndjeheni për momentin, eksploroni ndjenjat tuaja dhe gjithashtu adresoni trupin tuaj, dhimbjen tuaj të kokës, dhimbjen tuaj në stomak … Përkthejini të gjitha simptomat në fjalë (frikë, ankth, shqetësim, pasiguri, etj).
Hapi i dytë është të vëzhgoni se çfarë po ndodh rreth jush. Vëzhgoni të tashmen tuaj dhe shikoni qartë, atë që shpesh e mohoni. “Partneri im është i ftohtë”, “Kam miq që kujdesen për mua”, “Po investoj kohë dhe përpjekje për gjërat që nuk janë të rëndësishme”, etj.
Hapi i tretë është më i vështiri. Tani e dini se çfarë ndjeheni dhe çfarë po ndodh rreth jush. Është koha të ballafaqoheni me pengesat tuaja mbrojtëse, paragjykimet tuaja, qëndrimet tuaja.
Përballuni me veten. Ajo është armikja juaj më e keqe, kështu që nuk do të bëni asgjë për t’u bërë i vetëdijshëm për dobësitë tuaja nëse nuk guxoni t’i ktheni ato në forcë. Jini përgjegjës, mblidhni guximin dhe me një fjalë, ndryshoni.
Burimi / http://www.lamiatempestaperfetta.it
© Nuk lejohet riprodhimi i shkrimeve pa vendosur autorësinë e revistës "Psikologjia" dhe pa cituar burimin.
