Në jetën e përditshme themi “faleminderit” nëse dikush na dërgon një përshëndetje ose bën një mirësi ndaj nesh. Është një konventë shoqërore, një mënyrë për të njohur ekzistencën e të tjerëve dhe gjithashtu për të njohur të tonën. Bëhet fjalë për bërjen e ndërveprimeve normale shoqërore, pa më shumë fërkime sesa ato që nuk janë rreptësisht të domosdoshme.
Por mes thënies “faleminderit” dhe ndjenjës së mirënjohjes ka një ndryshim të madh. Mirënjohja shkon përtej edukimit të mirë të atyre që dinë të jenë në shoqëri, por përkundrazi është një qëndrim i gëzueshëm i përcaktuar nga një akt mirësjelljeje.
Sigurisht nëse shohim etimologjinë e “faleminderit” të zakonshëm, shohim që në realitet akti foljor i një civilizimi të thjeshtë nuk është aq i parëndësishëm, sepse me atë “faleminderit” nuk bëni asgjë, por kërkoni që i Plotfuqishmi të japë hiret e tij, për ata që na bënë mirë. Por e gjithë kjo në përdorim të përditshëm nuk ka asnjë peshë dhe besojmë se janë të paktë ata që e dinë origjinën fetare të fjalës “faleminderit” kur ua themi atyre që mbajnë derën hapur ose na tregojnë se sa është ora.
Faleminderit duhet të jetë shumë më tepër sesa një refleks automatik. Duhet të jetë njohja që ata kanë vendosur, megjithëse vetëm për disa momente, në qendër të mendimeve të dikujt. Ne u jemi mirënjohës atyre që ndjehen të konsideruar, të mbajtur mend, të vlerësuar. Sidoqoftë, ndjenja e mirënjohjes nuk është për të gjithë. Për disa, falënderimi është vetëm një formë formale, një detyrë e vogël shoqërore pa pasoja. Prandaj, për të tjerët, mirënjohja është plotësisht e panjohur. Këta janë individë me një personalitet narcisist, të cilët kanë vetëm veten në qendër të botës së tyre emocionale dhe për këtë arsye nuk mund të bëjnë vend për askënd tjetër.
Burimi / https://www.pianetadonne.blog/
© Nuk lejohet riprodhimi i shkrimeve pa vendosur autorësinë e revistës "Psikologjia" dhe pa cituar burimin.
