Shpesh e theksoj rëndësinë e drejtimit të kokës drejt qiellit. Sinqerisht besoj se me të vërtetë ia vlen të magjepsesh nga retë, nga një hije e caktuar e kaltër, nga dielli dhe hëna, nga yjet dhe degët e pemëve. Qielli ofron kaq shumë gjëra për tu admiruar, shumë prej të cilave na bëjnë të kuptojmë se sa bukuri ka rreth nesh dhe sa e bukur dhe e sjellshme është bota, vetëm nëse dimë se si ta shikojmë atë nga këndvështrimi i duhur.
Kohët e fundit kam lexuar një artikull që më bëri të kuptoj edhe të kundërtën. Nëse në të vërtetë qielli është i bukur dhe na ofron kaq shumë mundësi, e njëjta gjë është e vërtetë për tokën. Dhe kështu fillova të shëtisja në plazh, duke parë këmbët e mia të trasha në shkëmbinj. Rrethor, të thepisur ndonjëherë gri ose të bardhë, të paprekur, të thyer dhe formuar nga deti. Por gjithashtu gurë dhe guralecë të ndërthurur me gurë me ngjyra, ose mbetje të pllakave blu, jeshile dhe rozë. Unë e gjej veten të magjepsur nga format kaq të ndryshme të kësaj përzierjeje detare, e cila në pamje të parë nuk zbulon shumë, por duke e vëzhguar mirë ju zbuloni një univers të tërë.
Dhe pastaj ndalova tek këmbët e mia, tek thonjtë me ngjyrë qumështi dhe smaltin që tani do të ndryshohet, por si çdo korrik jam shumë dembele të ndalem në detaje, duke u përpjekur të kap gjërat e mëdha dhe madje edhe ato më të rëndësishmet . Megjithatë këmbët mbajnë peshën e tërë trupit dhe ato kurrë nuk ankohen, ato thjesht ecin dhe ne as nuk i falënderojmë. Dhe në vend të kësaj …
Një pjesë e procesit të quajtur “mirënjohje” qëndron edhe në faktin se ju duhet të jeni në gjendje të falënderoni këmbët tuaja për ato që bëjnë dhe pllakat me ngjyra sepse i japin rërës një ngjyrë të jashtëzakonshme dhe alternative, pa u ankuar për copëza të vogla të gjelbra të shisheve, të cilat janë bërë të errëta për shkak të detit. Sot shoh xhevahire të shpërndara kudo dhe mund të them që kjo verë më ka dhënë një mësim të rëndësishëm të jetës.
Të shikosh lart është gjithmonë mirë, por nëse yjet, hëna dhe retë janë përgjithmonë, kjo vlen edhe për tokën në të cilën ecim. Të shikosh poshtë na jep një perspektivë tjetër, jo më pak tërheqëse, jo më pak të këndshme dhe jo më pak inovative.
Dhe si gjithmonë është çështje pikëpamjesh.
Burimi / https://lorellaflego.com
© Nuk lejohet riprodhimi i shkrimeve pa vendosur autorësinë e revistës "Psikologjia" dhe pa cituar burimin.
