Ne njerëzit jemi kështu. Gjithmonë i mbijetojmë gjithçkaje. Ne biem, ngrihemi përsëri, biem përsëri, fajësohemi, por ngrihemi përsëri. Ende ka momente kur mendojmë se nuk mund ta bëjmë. Momente kur ne besojmë se ne nuk ka ku të shkojë më keq.
Ndonjëherë jemi vërtet të bindur se shqetësimi ynë nuk do të përfundojë kurrë. Por po, ai do të përfundojë dhe gjëja më e rëndësishme është të dish se si të përballesh me stuhinë. Ndonjëherë vjen diçka që mund të na mërzisë, të cilën do të donim ta zhduknim. Dhe në vend të kësaj, në atë moment, na jep vetëm mundësinë që të rilindemi. Për të filluar përsëri.
Sepse ai me të vërtetë dëshiron këtë prej nesh: dëshiron që ne të biem dhe të zhdukemi, por në të njëjtën kohë dëshiron që ne të mbështetemi në besim, në shpresë dhe të jetojmë vërtetë. Sepse ne mund ta bëjmë atë, mund ta gjejmë guximin dhe forcën për të filluar, madje edhe pas një ngjarjeje të veçantë. Edhe nëse ndodh diçka që mund të na bëjë të ndihemi të vegjël. Kjo diçka që na frikëson dhe na kujton se çfarë do të thotë të ndihesh në ankth dhe i frikësuar. Ashtu si kurse marrim lajmet që nuk kemi dashur të marrim.
Papritmas, bota mund të bjerë mbi ju. Por papritmas, atëherë kur nuk e prisni, dielli shkëlqen. Ju merrni shumë dashuri dhe mbështetje nga ata që ju duan. Derisa ngriheni një ditë në një kohë, me më shumë siguri dhe më të vetëdijshëm se më parë. Kjo është mënyra se si funksionon, sepse ne jemi qenie të gjalla. Ne jemi bërë për të jetuar, ndryshuar, qarë dhe buzëqeshur. Të biem, por edhe të ngrihemi përsëri. Sepse gjithmonë ka një dritë brenda nesh.
Kjo dritë quhet besim, i ushqyer vazhdimisht nga dashuria. Një tjetër përbërës kyç që na lejon të jemi të guximshëm. Për të mbledhur copat dhe për të na rindërtuar, për të ecur përpara. Sepse kuptimi i jetës është pikërisht kjo: të vazhdosh, gjithnjë më i fortë se më parë, pavarësisht nga errësira. Sepse momentet më të errëta do të na kujtojnë se jeta është një. Dhe për këtë ne nuk mund dhe nuk duhet të humbim asnjë minutë të kohës sonë.
Jetojmë, vuajmë, këndojmë, kërcejmë, qajmë. Por të nesërmen, ne gjithmonë vëmë buzëqeshjen tonë të bukur dhe përballemi me atë që na rezervon jeta, gjithmonë me guxim dhe vendosmëri. Ne jemi luftëtarë dhe duhet të sillemi si të tillë! Ne përballemi me vështirësi dhe gjithmonë duhet të kujtojmë një gjë të rëndësishme: jeta nuk është e lehtë, por është mrekullisht e vërtetë dhe prandaj ia vlen të jetosh. Ditë pas dite, minutë pas minute. Pavarësisht gjithçkaje dhe të gjithëve.
Burimi / www.giornodopogiorno.org
© Nuk lejohet riprodhimi i shkrimeve pa vendosur autorësinë e revistës "Psikologjia" dhe pa cituar burimin.
